Artist:
Benni Efrat
Title:
Energy
Year:
1969
Adress:
Tel Aviv University
The most concrete and the most abstract is the same
In Energy by Benni Efrat I see at the same time an everyday object, an decorative element and an abstract artwork. I see a abstract cube that’s formed by eighteen simple bales of straw. The shiny metal rods could be more decorative and exciting if there was more variation in it.
It is interesting what Energy by Benni Efrat says: the most simple (straw) and the most abstract (cube) reality can be the same object. Everyone is allowed to give its own interpretation to it.
For Energy it’s easier than, for example, Denkmal or Monument. These are both artworks with a loaded subject, with the expectation that they give the opportunity to commemorate. Energy is allowed to play, to be serious, to be interesting and everyone can see or do something different with it.
By Theo, www.artatsite.com
Compared with other works
A cube is a closed form. But what happens when it’s opened? Then you can look inside the heart of the space. Then the wind can play through the space. Panoptikum by Udo Dagenbach (picture 1, more information) creates a religious space with a minimum of resources. If you walk between the columns and underneath the beams, you feel that you are at a special place.
The artwork is surrounded by a garden, so the silence is inside the room and the work is surrounded by silence. When a open cube would be positioned inside a city. I believe, a tension would occure by the silence inside the cube and the sounds outside this cube.
Panoptikum and Red Cube are both in interaction with their environment. Panoptikum adds silence and Red Cube adds dynamics.
Suppose Red Cube by Noguchi Isamu (picture 2, more information) would have a grey color and would lay flat on the ground. Then it would be an unobtrusive artwork, both because of the form and the color. Then it would seem that the artwork would be swallowed by the skyscrapers. The skyscrapers fill the room with their system of horizontal and vertical lines and with their matt colours.
Now the opposite happens: the little jumping object with the striking color gives the space and the skyscrapers more color and dynamics. The system is broken and the matte colors would be accompanied by a complementary color.
It is striking that the compared cubes are polished, colored or open but none of them use materiality explicitly. Red Cube is the most obvious example; you see a fully abstract object.
Jonkes Nacht of Arjan Veldt (picture 3, more information) gives the city warmth and glow, by giving the city a layer of gold. If you look closely you can see that a picture at night is made from the same location and this is painted with gold.
The cube is barely visible. Your eye give only attention to the glow and the gradual color differences. Only then do you see the sleek form of the functional transformer house.
When aspects of Jonkers Nacht where used, Denkmal and Alamo would have more warmth and have more interaction with the environment.
By Theo, www.artatsite.com
Denkmal für die im Nationalsozialismus verfolgten Homosexuellen by Michael Elmgreen (picture 4, more information) is not entirely cubic but has some straight and also some oblique planes. The concrete cube has perfectly polished planes with sharp edges. In one of these planes, there is a rectangle wherein a movie is playing.
In my opinion, this artwork doesn’t give enough expression to the feelings of this topic. To expres the suffering, I don’t think at a closed shape, a smooth skin or a hard material. Then I rather think to the person who has done the suffered.
Of the seven compared artworks, to me only Panoptikum is able to expres a unspeakable suffering. Panoptikum by Udo Dagenbacht does this by space, silence, wind, sight.
With a monument for Roma and Sinti I expect an artwork that articulate anxiety during pursuit, imprisonment, prosecution. This could be expressed by material with forms which are squeezed, teared apart, is crumbled.
The Roma and Sinti Monument by Haags Architecten Bureau (picture 5, more information), in contrast is a shiny cube. As a result, it seems to me that emotions are flattened. Or worse: that emotions are so much polished, that no emotions are but the viewer is visible.
I think that an artwork for the memory of a dramatic event, needs to be able to expres the occasion, to help remembering. A monument with warm colours such as Jonkers Nacht, would give comfort.
Alamo by Tony Rosenthal (picture 6, more information) is a modest work of art; the cubic shape is clear, the color is dark gray, the notches are subtle, I don’t recognize a clear message. That is why I feel a lack in many ways.
The artwork would interact with the environment by using a deviating color, such as Red Cube does. There would by interaction by using characteristics of the environment in a new way, such as Jonkers Nacht does.
Alamo seems to be made of bronze but does not fully utilize the properties of this material. Bronze could give the artwork more layers and roughness. See Denkmal for a wrong example and Jonkers Night for a good example when using respectively polished concrete or gold (in a photo).
By Theo, www.artatsite.com
Het meest concrete en het meest abstracte is hetzelfde
In Energy van Benni Efrat zie ik tegelijk een alledaags object, een decoratief element en een abstract kunstwerk. Ik zie een abstracte kubus wat gevormd is door achttien simpele balen stro. De glimmende metalen stangen zouden decoratiever en spannender kunnen zijn als er meer variatie in zou zijn.
Het is interessant wat Energy van Benni Efrat zegt: het meest eenvoudige (stro) en de meest abstracte (kubus) werkelijkheid kunnen hetzelfde object zijn. Iedereen mag hier een eigen interpretatie aan geven.
Energy heeft het makkelijker dan bijvoorbeeld Denkmal of Monument. Dit zijn beiden kunstwerken met een beladen onderwerp, waarvan wellicht verwacht mag worden dat het gelegenheid biedt om te herdenken. Energy daarentegen mag spelen, ernstig zijn, interessant zijn en iedereen mag er iets anders in zien of mee doen.
By Theo, www.artatsite.com
Vergelijking met andere kunstwerken
Een kubus is gesloten. Maar wat is het spannend als het geopend is. Daardoor kun je kijken in het hart van de ruimte en kan de wind door de ruimte spelen. Panoptikum van Udo Dagenbach (afbeelding 1, meer informatie) creëert met minimale middelen een religieuze ruimte. Als je tussen de kolommen en onder de balken loopt, voel je dat je op een bijzondere plek bent.
Het kunstwerk is omringt door een tuin, waardoor de stilte in de ruimte is en dat de ruimte ook omringt is door stilte. Als een open kubus in een stad geplaatst zou zijn, zou volgens mij een spanning ontstaan door stilte binnen de kubus en drukte buiten deze kubus.
Panoptikum en Red Cube zijn beiden in interactie met hun omgeving. Alleen voegt Panoptikum stilte en Red Cube dynamiek toe.
Stel dat Red Cube van Noguchi Isamu (afbeelding 2, meer informatie) een grijze kleur zou hebben en vlak op de grond zou staan. Dan zou het kunstwerk door zowel de vorm als de kleur onopvallend zijn. Dan zou het lijken dat het kunstwerk door de wolkenkrabbers verzwolgen wordt. De wolkenkrabbers vullen de ruimte met hun systematiek van horizontale en verticale lijnen en hun matte kleuren.
Nu gebeurt het tegenovergestelde: het kleine springende object met de opvallende kleur maakt dat de ruimte en de wolkenkrabbers meer kleur en dynamiek hebben. De systematiek wordt doorbroken en de matte kleuren hebben nu een complementaire kleur.
Opvallend is dat de gekozen kubussen gepolijst zijn, gekleurd zijn of open zijn maar geen van allen nadrukkelijk gebruikmaken van materialiteit. Red Cube is hiervan het duidelijkste voorbeeld; je ziet een volledig abstract object.
Jonkers Nacht van Arjan Veldt (afbeelding 3, meer informatie) geeft de stad warmte en gloed, door de stad van goud te maken. Als je goed kijkt zie je dat een foto bij nacht is gemaakt van dezelfde locatie en dit ingekleurd is met goud.
De kubus is nauwelijks zichtbaar. Je oog heeft alleen aandacht voor de gloed en de geleidelijke kleurverschillen. Pas daarna zie je de strakke vorm van het functionele transformatorhuisje.
Door gebruik te maken van kenmerken van Jonkers Nacht, zouden Denkmal en Alamo meer warmte en ook interactie met de omgeving hebben gekregen.
By Theo, www.artatsite.com
Denkmal für die im Nationalsozialismus verfolgten Homosexuellen van Michael Elmgreen (afbeelding 4, meer informatie) is niet geheel kubisch maar heeft een aantal rechte en ook een aantal schuine vlakken. De vlakken zijn van perfect gepolijst beton en hebben scherpe randen. In één van deze vlakken bevindt zich een rechthoek waarin een film speelt.
Naar mijn gevoel geeft dit kunstwerk tekort expressie aan de gevoelens van dit onderwerp. Bij het leed dat aangedaan is denk ik niet aan een gesloten vorm, een gladde huid of een hard materiaal. Dan denk ik eerder aan degene die dit leed heeft aangedaan.
Van de zeven vergeleken kunstwerken is naar gevoel alleen Panoptikum in staat om een onzegbare leed uit te drukken. Dit doet Panoptikum van Udo Dagenbacht door ruimte, stilte, wind, doorzicht.
Bij een monument voor Roma en Sinti verwacht ik een kunstwerk dat uiting geeft aan angst tijdens achtervolging, opsluiting, vervolging. Dit zou in materiaal uitgedrukt kunnen worden door vormen in elkaar te persen, uiteen te scheuren, te laten verkruimelen.
Het Roma en Sinti Monument van Haags Architecten Bureau (afbeelding 5, meer informatie) daarentegen is een glimmende kubus. Daardoor lijkt het mij dat emoties vlak gemaakt zijn. Of erger nog: dat emoties zodanig gepolijst zijn dat niet de emoties maar de kijker zichtbaar is.
Ik vind dat een kunstwerk ter nagedachtenis van een dramatische gebeurtenis allereest emoties moet kunnen uitdrukken, gelegenheid geven tot gedenken. Als het monument warme kleuren zou hebben zoals Jonkers Nacht, zou troost zijn gegeven.
Alamo van Tony Rosenthal (afbeelding 6, meer informatie) is een bescheiden kunstwerk; de kubische vorm is duidelijk, de kleur is donkergrijs, de inkepingen zijn subtiel, ik herken geen duidelijke boodschap. Daarom voel ik een gemis in veel opzichten.
Het kunstwerk zou een interactie met de omgeving aangaan bij een afwijkende kleur, zoals Red Cube doet. De interactie zou ik kunnen ontstaan door kenmerken uit de omgeving op andere wijze weer te geven, zoals Jonkers Nacht doet.
Alamo lijkt gemaakt van brons maar benut de eigenschappen van dit materiaal niet ten volle. Het brons had het kunstwerk meer gelaagdheid en ruwheid kunnen geven. Zie Denkmal voor een verkeerd voorbeeld en Jonkers Nacht voor een goed voorbeeld bij het gebruik van respectievelijk gepolijst beton of goud (in een foto).
By Theo, www.artatsite.com
www.wikipedia.org:
Benni Efrat (born 1935 Lebanon) is an Israeli artist who settled in London in 1966, and later moved to the USA.
Primarily a sculptor and film maker, he was concerned during the 1960s and 1970s, with movement, and the flow of time and energy. He also explored the relationships between object and space, using light and shadows to define matter, in works such as August, from the Undercover Blues Series (1980).
Barbara Reise corresponded with Efrat and he asked her to write about his work.I like art which poses problems for everyone else but doesn't set out to solve them; art whose implications outstrip one's comprehension at any one point in its confrontation... 'I like art whose context is (or wants to be) the whole history of art and not just the styles and sales of the last decade. I don't like a lot of"art". But I very much like the art of Benni Efrat'Benni Efrat.'
www.israelpublicart.com:
Benni Efrat (born 1936) is an Israeli painter, sculptor, printmaker and filmmaker who was born in Beirut.
He immigrated to Israel in 1947. From 1959 to 1961, he studied at the Avni Institute of Art and Design in Tel Aviv under Yehezkel Streichman (1906-1993).From 1966 to 1976, he lived in London, where he studied at St Martin's School of Art in London.
After settling in New York City in 1976, became involved with conceptual art, producing drawings, prints and photographs that explore energy, space and the perception in sculpture. Efrat currently lives in Belgium.
In Energy by Benni Efrat I see at the same time an everyday object, an decorative element and an abstract artwork. I see a abstract cube that’s formed by eighteen simple bales of straw. The shiny metal rods could be more decorative and exciting if there was more variation in it.
It is interesting what Energy by Benni Efrat says: the most simple (straw) and the most abstract (cube) reality can be the same object. Everyone is allowed to give its own interpretation to it.
For Energy it’s easier than, for example, Denkmal or Monument. These are both artworks with a loaded subject, with the expectation that they give the opportunity to commemorate. Energy is allowed to play, to be serious, to be interesting and everyone can see or do something different with it.
By Theo, www.artatsite.com
Compared with other works
A cube is a closed form. But what happens when it’s opened? Then you can look inside the heart of the space. Then the wind can play through the space. Panoptikum by Udo Dagenbach (picture 1, more information) creates a religious space with a minimum of resources. If you walk between the columns and underneath the beams, you feel that you are at a special place.
The artwork is surrounded by a garden, so the silence is inside the room and the work is surrounded by silence. When a open cube would be positioned inside a city. I believe, a tension would occure by the silence inside the cube and the sounds outside this cube.
Panoptikum and Red Cube are both in interaction with their environment. Panoptikum adds silence and Red Cube adds dynamics.
Suppose Red Cube by Noguchi Isamu (picture 2, more information) would have a grey color and would lay flat on the ground. Then it would be an unobtrusive artwork, both because of the form and the color. Then it would seem that the artwork would be swallowed by the skyscrapers. The skyscrapers fill the room with their system of horizontal and vertical lines and with their matt colours.
Now the opposite happens: the little jumping object with the striking color gives the space and the skyscrapers more color and dynamics. The system is broken and the matte colors would be accompanied by a complementary color.
It is striking that the compared cubes are polished, colored or open but none of them use materiality explicitly. Red Cube is the most obvious example; you see a fully abstract object.
Jonkes Nacht of Arjan Veldt (picture 3, more information) gives the city warmth and glow, by giving the city a layer of gold. If you look closely you can see that a picture at night is made from the same location and this is painted with gold.
The cube is barely visible. Your eye give only attention to the glow and the gradual color differences. Only then do you see the sleek form of the functional transformer house.
When aspects of Jonkers Nacht where used, Denkmal and Alamo would have more warmth and have more interaction with the environment.
By Theo, www.artatsite.com
Denkmal für die im Nationalsozialismus verfolgten Homosexuellen by Michael Elmgreen (picture 4, more information) is not entirely cubic but has some straight and also some oblique planes. The concrete cube has perfectly polished planes with sharp edges. In one of these planes, there is a rectangle wherein a movie is playing.
In my opinion, this artwork doesn’t give enough expression to the feelings of this topic. To expres the suffering, I don’t think at a closed shape, a smooth skin or a hard material. Then I rather think to the person who has done the suffered.
Of the seven compared artworks, to me only Panoptikum is able to expres a unspeakable suffering. Panoptikum by Udo Dagenbacht does this by space, silence, wind, sight.
With a monument for Roma and Sinti I expect an artwork that articulate anxiety during pursuit, imprisonment, prosecution. This could be expressed by material with forms which are squeezed, teared apart, is crumbled.
The Roma and Sinti Monument by Haags Architecten Bureau (picture 5, more information), in contrast is a shiny cube. As a result, it seems to me that emotions are flattened. Or worse: that emotions are so much polished, that no emotions are but the viewer is visible.
I think that an artwork for the memory of a dramatic event, needs to be able to expres the occasion, to help remembering. A monument with warm colours such as Jonkers Nacht, would give comfort.
Alamo by Tony Rosenthal (picture 6, more information) is a modest work of art; the cubic shape is clear, the color is dark gray, the notches are subtle, I don’t recognize a clear message. That is why I feel a lack in many ways.
The artwork would interact with the environment by using a deviating color, such as Red Cube does. There would by interaction by using characteristics of the environment in a new way, such as Jonkers Nacht does.
Alamo seems to be made of bronze but does not fully utilize the properties of this material. Bronze could give the artwork more layers and roughness. See Denkmal for a wrong example and Jonkers Night for a good example when using respectively polished concrete or gold (in a photo).
By Theo, www.artatsite.com
Het meest concrete en het meest abstracte is hetzelfde
In Energy van Benni Efrat zie ik tegelijk een alledaags object, een decoratief element en een abstract kunstwerk. Ik zie een abstracte kubus wat gevormd is door achttien simpele balen stro. De glimmende metalen stangen zouden decoratiever en spannender kunnen zijn als er meer variatie in zou zijn.
Het is interessant wat Energy van Benni Efrat zegt: het meest eenvoudige (stro) en de meest abstracte (kubus) werkelijkheid kunnen hetzelfde object zijn. Iedereen mag hier een eigen interpretatie aan geven.
Energy heeft het makkelijker dan bijvoorbeeld Denkmal of Monument. Dit zijn beiden kunstwerken met een beladen onderwerp, waarvan wellicht verwacht mag worden dat het gelegenheid biedt om te herdenken. Energy daarentegen mag spelen, ernstig zijn, interessant zijn en iedereen mag er iets anders in zien of mee doen.
By Theo, www.artatsite.com
Vergelijking met andere kunstwerken
Een kubus is gesloten. Maar wat is het spannend als het geopend is. Daardoor kun je kijken in het hart van de ruimte en kan de wind door de ruimte spelen. Panoptikum van Udo Dagenbach (afbeelding 1, meer informatie) creëert met minimale middelen een religieuze ruimte. Als je tussen de kolommen en onder de balken loopt, voel je dat je op een bijzondere plek bent.
Het kunstwerk is omringt door een tuin, waardoor de stilte in de ruimte is en dat de ruimte ook omringt is door stilte. Als een open kubus in een stad geplaatst zou zijn, zou volgens mij een spanning ontstaan door stilte binnen de kubus en drukte buiten deze kubus.
Panoptikum en Red Cube zijn beiden in interactie met hun omgeving. Alleen voegt Panoptikum stilte en Red Cube dynamiek toe.
Stel dat Red Cube van Noguchi Isamu (afbeelding 2, meer informatie) een grijze kleur zou hebben en vlak op de grond zou staan. Dan zou het kunstwerk door zowel de vorm als de kleur onopvallend zijn. Dan zou het lijken dat het kunstwerk door de wolkenkrabbers verzwolgen wordt. De wolkenkrabbers vullen de ruimte met hun systematiek van horizontale en verticale lijnen en hun matte kleuren.
Nu gebeurt het tegenovergestelde: het kleine springende object met de opvallende kleur maakt dat de ruimte en de wolkenkrabbers meer kleur en dynamiek hebben. De systematiek wordt doorbroken en de matte kleuren hebben nu een complementaire kleur.
Opvallend is dat de gekozen kubussen gepolijst zijn, gekleurd zijn of open zijn maar geen van allen nadrukkelijk gebruikmaken van materialiteit. Red Cube is hiervan het duidelijkste voorbeeld; je ziet een volledig abstract object.
Jonkers Nacht van Arjan Veldt (afbeelding 3, meer informatie) geeft de stad warmte en gloed, door de stad van goud te maken. Als je goed kijkt zie je dat een foto bij nacht is gemaakt van dezelfde locatie en dit ingekleurd is met goud.
De kubus is nauwelijks zichtbaar. Je oog heeft alleen aandacht voor de gloed en de geleidelijke kleurverschillen. Pas daarna zie je de strakke vorm van het functionele transformatorhuisje.
Door gebruik te maken van kenmerken van Jonkers Nacht, zouden Denkmal en Alamo meer warmte en ook interactie met de omgeving hebben gekregen.
By Theo, www.artatsite.com
Denkmal für die im Nationalsozialismus verfolgten Homosexuellen van Michael Elmgreen (afbeelding 4, meer informatie) is niet geheel kubisch maar heeft een aantal rechte en ook een aantal schuine vlakken. De vlakken zijn van perfect gepolijst beton en hebben scherpe randen. In één van deze vlakken bevindt zich een rechthoek waarin een film speelt.
Naar mijn gevoel geeft dit kunstwerk tekort expressie aan de gevoelens van dit onderwerp. Bij het leed dat aangedaan is denk ik niet aan een gesloten vorm, een gladde huid of een hard materiaal. Dan denk ik eerder aan degene die dit leed heeft aangedaan.
Van de zeven vergeleken kunstwerken is naar gevoel alleen Panoptikum in staat om een onzegbare leed uit te drukken. Dit doet Panoptikum van Udo Dagenbacht door ruimte, stilte, wind, doorzicht.
Bij een monument voor Roma en Sinti verwacht ik een kunstwerk dat uiting geeft aan angst tijdens achtervolging, opsluiting, vervolging. Dit zou in materiaal uitgedrukt kunnen worden door vormen in elkaar te persen, uiteen te scheuren, te laten verkruimelen.
Het Roma en Sinti Monument van Haags Architecten Bureau (afbeelding 5, meer informatie) daarentegen is een glimmende kubus. Daardoor lijkt het mij dat emoties vlak gemaakt zijn. Of erger nog: dat emoties zodanig gepolijst zijn dat niet de emoties maar de kijker zichtbaar is.
Ik vind dat een kunstwerk ter nagedachtenis van een dramatische gebeurtenis allereest emoties moet kunnen uitdrukken, gelegenheid geven tot gedenken. Als het monument warme kleuren zou hebben zoals Jonkers Nacht, zou troost zijn gegeven.
Alamo van Tony Rosenthal (afbeelding 6, meer informatie) is een bescheiden kunstwerk; de kubische vorm is duidelijk, de kleur is donkergrijs, de inkepingen zijn subtiel, ik herken geen duidelijke boodschap. Daarom voel ik een gemis in veel opzichten.
Het kunstwerk zou een interactie met de omgeving aangaan bij een afwijkende kleur, zoals Red Cube doet. De interactie zou ik kunnen ontstaan door kenmerken uit de omgeving op andere wijze weer te geven, zoals Jonkers Nacht doet.
Alamo lijkt gemaakt van brons maar benut de eigenschappen van dit materiaal niet ten volle. Het brons had het kunstwerk meer gelaagdheid en ruwheid kunnen geven. Zie Denkmal voor een verkeerd voorbeeld en Jonkers Nacht voor een goed voorbeeld bij het gebruik van respectievelijk gepolijst beton of goud (in een foto).
By Theo, www.artatsite.com
www.wikipedia.org:
Benni Efrat (born 1935 Lebanon) is an Israeli artist who settled in London in 1966, and later moved to the USA.
Primarily a sculptor and film maker, he was concerned during the 1960s and 1970s, with movement, and the flow of time and energy. He also explored the relationships between object and space, using light and shadows to define matter, in works such as August, from the Undercover Blues Series (1980).
Barbara Reise corresponded with Efrat and he asked her to write about his work.I like art which poses problems for everyone else but doesn't set out to solve them; art whose implications outstrip one's comprehension at any one point in its confrontation... 'I like art whose context is (or wants to be) the whole history of art and not just the styles and sales of the last decade. I don't like a lot of"art". But I very much like the art of Benni Efrat'Benni Efrat.'
www.israelpublicart.com:
Benni Efrat (born 1936) is an Israeli painter, sculptor, printmaker and filmmaker who was born in Beirut.
He immigrated to Israel in 1947. From 1959 to 1961, he studied at the Avni Institute of Art and Design in Tel Aviv under Yehezkel Streichman (1906-1993).From 1966 to 1976, he lived in London, where he studied at St Martin's School of Art in London.
After settling in New York City in 1976, became involved with conceptual art, producing drawings, prints and photographs that explore energy, space and the perception in sculpture. Efrat currently lives in Belgium.