Artist:
Hans Schuil
Title:
Het Huis
Year:
2004
Adress:
Maelsonstraat
Hoe gesloten kun je zijn?
Het geslotene van dit kunstwerk intrigeert mij.
Het eerste wat ik mij afvraag, is wat het wil uitbeelden. Het stelt iets concreets voor, met zijn nokken, vlakken, rechte lijnen. Ik denk aan een stekker vanwege de nokken. Of misschien aan een huis met zijn terugliggende vlakken.
Dan zie ik de symmetrie. Als je het kunstwerk horizontaal door midden zaagt krijg je twee dezelfde objecten. Dat zie je aan de plaats van de nokken en de vlakken. En dan zie ik wat het voorstelt: dit zijn drie huizen in een rijtje. Hoe simpel kan het zijn?
Nu wordt het kunstwerk spannender en mooier voor mij. Ik zie een baken dat oriëntatie geeft, een anker dat steun geeft, een huis om in te schuilen.
Ik houd van stalen kunstwerken. Ik houd van geroest ijzer, lasnaden, de kleur van de aarde. Bij Het Huis van Hans Schuil steekt het menie-rood lekker fris af tegen deze kleikleur.
Ik heb er moeite mee dat dit werk gesloten is en dat het onmogelijk is om naar binnen te kijken. Ik kan niet meeleven met hetgeen er met het innerlijk gebeurt. De dichte vlakken voelen als een gesloten scherm en het lijkt of een masker wordt voorgehouden. Door de symmetrie en de rechte lijnen zie ik geen mogelijkheid om open en vrij te communiceren en dat beangstigt mij.
Veel van hetgeen Het Huis uitbeeldt vind ik geruststellend: ik houd van een baken, een anker, een huis. Het Huis beeldt ook hetgeen uit wat ik moeilijk bij mensen vind die hun binnenkant niet laten zien, een gesloten masker voorhouden, rechtlijnig zijn. Het Huis van Hans Schuil vind ik confronterend.
By Theo, www.artatsite.com
www.wikipedia.org:
Han Schuil (Voorschoten, 1958) is een Nederlandse kunstenaar. Sinds 1985 werkt hij meestal op aluminium.
Van 1979 tot 1981 bezocht Schuil de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam, direct gevolgd door Ateliers '63 in Haarlem van 1981 tot 1983. In 1983 ontving hij de Koninklijke Subsidie voor de Schilderkunst en debuteerde hij bij galerie Art & Project.
De oorsprong van de motieven van Schuil ligt in de alledaagse werkelijkheid: van details uit stripverhalen, videospelletjes en computerbeelden tot wegmarkeringen, een schaatspak, een infraroodfoto of een MRI-scan.
Aanvankelijk werkte Schuil op doek. Na experimenten op hout, blik en koper koos hij vanaf 1985, vanwege de gladde ondergrond, voor aluminium. Regelmatig spelen de vormen van het aluminium een bepalende rol in het werk van Schuil, zoals de gevouwen randen of de naden en popnagels in het aluminium die soms dwars door het beeldvlak lopen. De drager komt ook steeds vaker nadrukkelijk de ruimte in. Daarnaast bewerkt Schuil regelmatig het aluminium voor het te beschilderen: deuken en gaten worden dan onderdeel van het beeld. "Niet om de objectmatigheid van het beeld benadrukken maar ik gebruik ze omdat ze in het beeld passen", aldus Schuil in 2000 tegen Dominic van den Boogerd. In 2003 werd zijn kunstwerk Wolk geplaatst op een transformatorhuisje in het Rembrandtpark.
Halverwege de jaren negentig werd Schuils werk complexer. Door motieven te spiegelen, te verdubbelen of te combineren ontstonden er grilliger composities. Naast deze 'drukke' werken bleef ook de eenvoudigere beeldtaal uit zijn vroegere oeuvre een rol spelen.
Het geslotene van dit kunstwerk intrigeert mij.
Het eerste wat ik mij afvraag, is wat het wil uitbeelden. Het stelt iets concreets voor, met zijn nokken, vlakken, rechte lijnen. Ik denk aan een stekker vanwege de nokken. Of misschien aan een huis met zijn terugliggende vlakken.
Dan zie ik de symmetrie. Als je het kunstwerk horizontaal door midden zaagt krijg je twee dezelfde objecten. Dat zie je aan de plaats van de nokken en de vlakken. En dan zie ik wat het voorstelt: dit zijn drie huizen in een rijtje. Hoe simpel kan het zijn?
Nu wordt het kunstwerk spannender en mooier voor mij. Ik zie een baken dat oriëntatie geeft, een anker dat steun geeft, een huis om in te schuilen.
Ik houd van stalen kunstwerken. Ik houd van geroest ijzer, lasnaden, de kleur van de aarde. Bij Het Huis van Hans Schuil steekt het menie-rood lekker fris af tegen deze kleikleur.
Ik heb er moeite mee dat dit werk gesloten is en dat het onmogelijk is om naar binnen te kijken. Ik kan niet meeleven met hetgeen er met het innerlijk gebeurt. De dichte vlakken voelen als een gesloten scherm en het lijkt of een masker wordt voorgehouden. Door de symmetrie en de rechte lijnen zie ik geen mogelijkheid om open en vrij te communiceren en dat beangstigt mij.
Veel van hetgeen Het Huis uitbeeldt vind ik geruststellend: ik houd van een baken, een anker, een huis. Het Huis beeldt ook hetgeen uit wat ik moeilijk bij mensen vind die hun binnenkant niet laten zien, een gesloten masker voorhouden, rechtlijnig zijn. Het Huis van Hans Schuil vind ik confronterend.
By Theo, www.artatsite.com
www.wikipedia.org:
Han Schuil (Voorschoten, 1958) is een Nederlandse kunstenaar. Sinds 1985 werkt hij meestal op aluminium.
Van 1979 tot 1981 bezocht Schuil de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam, direct gevolgd door Ateliers '63 in Haarlem van 1981 tot 1983. In 1983 ontving hij de Koninklijke Subsidie voor de Schilderkunst en debuteerde hij bij galerie Art & Project.
De oorsprong van de motieven van Schuil ligt in de alledaagse werkelijkheid: van details uit stripverhalen, videospelletjes en computerbeelden tot wegmarkeringen, een schaatspak, een infraroodfoto of een MRI-scan.
Aanvankelijk werkte Schuil op doek. Na experimenten op hout, blik en koper koos hij vanaf 1985, vanwege de gladde ondergrond, voor aluminium. Regelmatig spelen de vormen van het aluminium een bepalende rol in het werk van Schuil, zoals de gevouwen randen of de naden en popnagels in het aluminium die soms dwars door het beeldvlak lopen. De drager komt ook steeds vaker nadrukkelijk de ruimte in. Daarnaast bewerkt Schuil regelmatig het aluminium voor het te beschilderen: deuken en gaten worden dan onderdeel van het beeld. "Niet om de objectmatigheid van het beeld benadrukken maar ik gebruik ze omdat ze in het beeld passen", aldus Schuil in 2000 tegen Dominic van den Boogerd. In 2003 werd zijn kunstwerk Wolk geplaatst op een transformatorhuisje in het Rembrandtpark.
Halverwege de jaren negentig werd Schuils werk complexer. Door motieven te spiegelen, te verdubbelen of te combineren ontstonden er grilliger composities. Naast deze 'drukke' werken bleef ook de eenvoudigere beeldtaal uit zijn vroegere oeuvre een rol spelen.