Artist:
Arthur Spronken
Title:
Paard en Ruiter
Year:
1970
Adress:
IJsselkade, Maasstraat
Dit is een heftig kunstwerk
Aan een standbeeld kun je voorbij gaan. Als je interesse hebt, kun je dichterbij komen. Ook dan kun je afhaken.
Paard en Ruiter van Arthur Spronken duldt geen compromis. Als je de ontmoeting wilt aangaan, merk je dat het uiterste gevraagd wordt.
Ik waag een poging.
Vanuit de straat zie ik twee dikke billen. Dit gaat over passie, misschien zelfs over seks. De billen zijn ook groot. En brons kan tegen een stootje. Misschien kan ik even voelen. Het oppervlakte is koud, ruw en geeft een zinnelijk gevoel. Dit kunstwerk gaat over gevoel en passie.
Voorbij de billen zijn de heupen. Maar dit gaat niet geleidelijk. Het oppervlakte wordt steeds ruwer en dan moet je oppassen voor de scherpe randen.
By Theo, www.artatsite.com
www.visitleiden.nl:
Hij geldt als een van de bekendste vertolkers van het thema 'paard' in ons land: Arthur Spronken. De basis voor zijn specialisme werd gelegd in 1954 aan de Academia delle Belle Arti di Brera te Milaan. Daar kreeg Spronken les van Marino Marini, die wereldwijd bekendheid geniet met zijn paarden met ruiters.
De gemeente Leiden bezit een expressief beeld van Spronken uit 1970. Het is een tors van een paard. Het accent ligt op het krachtige lijf. Het hoofd met de opengesperde bek neigt sterk naar het lichaam, alsof het dier zichzelf tracht te bijten.
Spronken volgde vóór zijn studie in Milaan lessen aan de Academie in Maastricht bij internationaal georiënteerde beeldhouwers als Oscar Vespers (1887-1970) en Fred Carasso (1899-1969). Als jonge beeldhouwer bewoog hij zich al tussen traditie en experiment. En dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Spronken reduceert en speelt met vorm en houding, zoals te zien in zijn Leidse brons. Door het gebruik van de tors en de gedraaide, bijna onnatuurlijke houding van het paard, treedt een abstrahering op.
Tegelijkertijd weerklinkt in zijn beelden een grote passie voor de beeldhouwkunst van Renaissance en Oudheid. Zijn studie in Italië heeft hier beslist aan bijgedragen. Zo weet Spronken met een volstrekt eigen, moderne beeldtaal een sfeer op te roepen, die verwijst naar vervlogen tijden. Het paard aan de IJsselkade zou zomaar opgegraven kunnen zijn in de Roomburgerpolder en door kunnen gaan voor een door de aarde vervormde Romeinse brons.
De combinatie van heden en verleden is ook aanwezig in zijn kleinsculptuur: de amazones, centauren, putti, paarden en portretten, die hij sinds de jaren zestig vervaardigde. Een zelfportret uit 1959 verwijst getuige de haardracht, het patina en de gladgepolijste huid, duidelijk naar Romeinse keizerportretten. Deze 'sterk archeologiserende opvatting' maakt hem uniek temidden van zijn generatiegenoten.
www.wikipedia.org:
Arthur Jan Elisa Spronken (Beek, 30 juli 1930 - Sittard, 5 april 2018) was een Nederlandse beeldhouwer.
Spronken was een zoon van Jan Nicolaas Spronken, sigarenfabrikant, en Bertha Hertz. In zijn jeugd werd Spronken zowel beïnvloed door de paardenliefhebberij van zijn vader en grootvader, als door de beeldhouwer Paul Schmalbach. Hij werd klaargestoomd voor de handel, maar ging uiteindelijk naar de Kunstnijverheidsschool in Maastricht, waar hij onder anderen les kreeg van Charles Vos en Harry Koolen. Hij studeerde hier van 1948 tot 1952 en vertrok daarna voor een jaar naar Milaan om stage te lopen aan de Accademia di belle Arti di Brera. Daar kreeg hij onder andere les van Marino Marini, een specialist op het gebied van paarden in de beeldhouwkunst.
Eenmaal weer in Nederland maakte Spronken in eerste instantie voornamelijk religieuze figuren uit hout, daarna ging hij rond 1961 over op brons. Zijn figuratieve beelden concentreren zich rond de dynamiek van lichamen, danseressen en later paardentorso's. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.
In 1964 kreeg hij een individuele tentoonstelling in het Frans Hals Museum. In 1996 vond er in Scheveningen in het museum Beelden aan Zee een overzichtstentoonstelling plaats, waarbij zijn monument van het koninklijk gezin een permanente plaats kreeg.
Arthur Spronken trouwde in 1955 met de Finse kunstenares Varpu Tikanoja (1928-1983). Ze kregen samen vier dochters, waaronder kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en een zoon Caius Spronken. Later leefde hij samen met beeldhouwster Francesca Zijlstra.
Aan een standbeeld kun je voorbij gaan. Als je interesse hebt, kun je dichterbij komen. Ook dan kun je afhaken.
Paard en Ruiter van Arthur Spronken duldt geen compromis. Als je de ontmoeting wilt aangaan, merk je dat het uiterste gevraagd wordt.
Ik waag een poging.
Vanuit de straat zie ik twee dikke billen. Dit gaat over passie, misschien zelfs over seks. De billen zijn ook groot. En brons kan tegen een stootje. Misschien kan ik even voelen. Het oppervlakte is koud, ruw en geeft een zinnelijk gevoel. Dit kunstwerk gaat over gevoel en passie.
Voorbij de billen zijn de heupen. Maar dit gaat niet geleidelijk. Het oppervlakte wordt steeds ruwer en dan moet je oppassen voor de scherpe randen.
By Theo, www.artatsite.com
www.visitleiden.nl:
Hij geldt als een van de bekendste vertolkers van het thema 'paard' in ons land: Arthur Spronken. De basis voor zijn specialisme werd gelegd in 1954 aan de Academia delle Belle Arti di Brera te Milaan. Daar kreeg Spronken les van Marino Marini, die wereldwijd bekendheid geniet met zijn paarden met ruiters.
De gemeente Leiden bezit een expressief beeld van Spronken uit 1970. Het is een tors van een paard. Het accent ligt op het krachtige lijf. Het hoofd met de opengesperde bek neigt sterk naar het lichaam, alsof het dier zichzelf tracht te bijten.
Spronken volgde vóór zijn studie in Milaan lessen aan de Academie in Maastricht bij internationaal georiënteerde beeldhouwers als Oscar Vespers (1887-1970) en Fred Carasso (1899-1969). Als jonge beeldhouwer bewoog hij zich al tussen traditie en experiment. En dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Spronken reduceert en speelt met vorm en houding, zoals te zien in zijn Leidse brons. Door het gebruik van de tors en de gedraaide, bijna onnatuurlijke houding van het paard, treedt een abstrahering op.
Tegelijkertijd weerklinkt in zijn beelden een grote passie voor de beeldhouwkunst van Renaissance en Oudheid. Zijn studie in Italië heeft hier beslist aan bijgedragen. Zo weet Spronken met een volstrekt eigen, moderne beeldtaal een sfeer op te roepen, die verwijst naar vervlogen tijden. Het paard aan de IJsselkade zou zomaar opgegraven kunnen zijn in de Roomburgerpolder en door kunnen gaan voor een door de aarde vervormde Romeinse brons.
De combinatie van heden en verleden is ook aanwezig in zijn kleinsculptuur: de amazones, centauren, putti, paarden en portretten, die hij sinds de jaren zestig vervaardigde. Een zelfportret uit 1959 verwijst getuige de haardracht, het patina en de gladgepolijste huid, duidelijk naar Romeinse keizerportretten. Deze 'sterk archeologiserende opvatting' maakt hem uniek temidden van zijn generatiegenoten.
www.wikipedia.org:
Arthur Jan Elisa Spronken (Beek, 30 juli 1930 - Sittard, 5 april 2018) was een Nederlandse beeldhouwer.
Spronken was een zoon van Jan Nicolaas Spronken, sigarenfabrikant, en Bertha Hertz. In zijn jeugd werd Spronken zowel beïnvloed door de paardenliefhebberij van zijn vader en grootvader, als door de beeldhouwer Paul Schmalbach. Hij werd klaargestoomd voor de handel, maar ging uiteindelijk naar de Kunstnijverheidsschool in Maastricht, waar hij onder anderen les kreeg van Charles Vos en Harry Koolen. Hij studeerde hier van 1948 tot 1952 en vertrok daarna voor een jaar naar Milaan om stage te lopen aan de Accademia di belle Arti di Brera. Daar kreeg hij onder andere les van Marino Marini, een specialist op het gebied van paarden in de beeldhouwkunst.
Eenmaal weer in Nederland maakte Spronken in eerste instantie voornamelijk religieuze figuren uit hout, daarna ging hij rond 1961 over op brons. Zijn figuratieve beelden concentreren zich rond de dynamiek van lichamen, danseressen en later paardentorso's. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.
In 1964 kreeg hij een individuele tentoonstelling in het Frans Hals Museum. In 1996 vond er in Scheveningen in het museum Beelden aan Zee een overzichtstentoonstelling plaats, waarbij zijn monument van het koninklijk gezin een permanente plaats kreeg.
Arthur Spronken trouwde in 1955 met de Finse kunstenares Varpu Tikanoja (1928-1983). Ze kregen samen vier dochters, waaronder kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en een zoon Caius Spronken. Later leefde hij samen met beeldhouwster Francesca Zijlstra.