Artist:
Frans de Wit
Title:
Vijf Beelden op een Kromme
Year:
2002
Adress:
Plesmanlaan, Naturalis
Een monument, misschien een teken
Er staan grote stalen kolossen op regelmatige afstand van elkaar. Elke staalplaat maakt indruk: ze zijn groot, ze zijn zwaar, ze zijn met grote krachtinspanning gevormd.
Dit maakt indruk op mij als ik een kolos voorbij ga. Dit is wat je noemt een monument. Een monument om wat het is, het heeft geen versiering nodig.
Een monument zet je aan het denken: Wat is er gebeurd? Wat doet het mij? Welke stap zet ik?
Vijf Beelden van Frans de Wit is een monument. Het biedt de mogelijkheid om even stil te staan. En misschien wel op een moment dat er iets belangrijks met je gebeurd is. Misschien is Vijf Beelden dan heel even jouw persoonlijke monument, een teken van iets wat jou geraakt heeft.
By Theo, www.artatsite.com
www.leiden.nl:
In opdracht van de Rijksgebouwendienst en het Leidse Museum Naturalis ontwierp De Wit vijf sculpturen van verwrongen scheepsstaal die bij het museum 'de wacht houden'. Voor deze vijf kolossen, variërend in hoogte van vijf tot bijna tien meter, verwerkte De Wit in totaal 160-200 ton scheepsschroot.
'De beelden zijn opgebouwd uit grote stukken geperst scheepsschroot. Frans de Wit laste stukken geperst staal in hun ontmoeting aaneen. Zij vormen zich tot zuilen van ingehouden oerkracht. Het zijn pilaren van golvende stalen abstracties. De sculpturen verrijzen als imposante reusachtige wachters, als rijzige, oude bomen.
Zwaarte en ruigheid van de roestende scheepshuid voegen zich in ronde, aaibare vormen met een fluweelzachte en tegelijk sterke uitstraling. Ze verbeelden de kracht en de energie van de natuur, maar ze gaan ook over een binnen- en een buitenwereld. Want hoe zwaar en doorwrocht de beelden van De Wit ook lijken, de essentie ervan zit 'm niet alleen in de materie. In wezen is het de lucht, de allesbehalve loze ruimte tussen de objecten waarmee De Wit werkte.'
www.wouterwelling.com:
"Back to basics" zou als motto bij het werk van Frans de Wit gebruikt kunnen worden. Als beeldhouwer refereert hij voortdurend aan basisvormen en -principes. Geometrische kernwaarden - vierkant, driehoek, cirkel - zijn evenzeer uitgangspunten als de tegenstellingsparen gesloten-open, horizontaal-verticaal, hol-bol, organoïde-abstract.
Het tarten van de zwaartekracht zodanig dat de spanning voelbaar is, maar ook werken met krachten die inherent zijn aan de gekozen materialen: het zoeken naar evenwicht.
Metaal, steen, hout en beton worden in hun waarde gelaten; de identiteit van het materiaal is onderdeel van het werk.
Het woord 'werk' in dubbele betekenis, niet alleen het eindresultaat telt, maar ook het aan dat resultaat afleesbare werkproces.
De vormentaal van Frans de Wit is archaïsch, basaal en met die taal formuleert hij een universeel verhaal. Een verhaal van alle tijden en culturen, van mens en natuur. Zijn monumentale sculpturen - in Spaarnwoude en in Prins Alexander - zijn als prehistorische sites: ze hebben een functie die ons vreemd vertrouwd voorkomt.
Wouter Welling, 2008.
www.buitenbeeldinbeeld.nl:
Net als zijn grote voorbeelden Richard Serra en Carl Andre werkte de Wit in een abstracte, minimalistische taal, waarin het draaide om zuivere vormen en maatverhoudingen. De Wit kreeg vooral bekendheid met de monumentale landschapskunstwerken die hij in opdracht maakte en waaraan hij soms jaren werkte.
www.trouw.nl:
Over een beeld op de tentoonstelling 'Staal in beeld' in 2000 zegt de kunstenaar: 'Deze stukken staal komen zo van een scheepswerf. Het is afval, dat omwille van ruimtebesparing in elkaar wordt geperst en in de hoogovens wordt gerecycled.
Er zijn stukken bij die je zo op een sokkel kunt zetten. Met andere ga ik bouwen, en dan krijg je dit soort wonderlijke voorstellingen. Ik heb ze eerst in een frame op elkaar gestapeld, zo'n dertien meter omhoog, en toen heb ik het gevaarte neergelegd en aan elkaar gelast. Er zit zo'n 120 kilo lasmateriaal in.'
www.volkskrant.nl:
Frans de Wit, beeldend kunstenaar: 'Aan een project werk ik gemiddeld drieënhalf jaar. Zolang deed ik bijvoorbeeld over een kunstwerk dat het laagste punt van Nederland wordt genoemd. Het staat in de Alexanderpolder in Rotterdam. De Klimwand in Spaarnwoude duurde een jaar langer, maar dat project heeft een jaar stilgelegen. Nu ben ik bij de ingang van Leiden bezig met het plaatsen van objecten bij het Museum voor Natuurlijke Historie. Daarvoor verwerk ik tweehonderd ton staal. Dat is veel hoor. Zoiets leer je niet in een paar jaar op de kunstacademie. Daar komen beslist ook ervaring, studie en onderzoek bij kijken. Maar voor de goede orde, mijn kunstwerken zijn niet alleen bouwwerken, er zit bijvoorbeeld ook symboliek in.'
Er staan grote stalen kolossen op regelmatige afstand van elkaar. Elke staalplaat maakt indruk: ze zijn groot, ze zijn zwaar, ze zijn met grote krachtinspanning gevormd.
Dit maakt indruk op mij als ik een kolos voorbij ga. Dit is wat je noemt een monument. Een monument om wat het is, het heeft geen versiering nodig.
Een monument zet je aan het denken: Wat is er gebeurd? Wat doet het mij? Welke stap zet ik?
Vijf Beelden van Frans de Wit is een monument. Het biedt de mogelijkheid om even stil te staan. En misschien wel op een moment dat er iets belangrijks met je gebeurd is. Misschien is Vijf Beelden dan heel even jouw persoonlijke monument, een teken van iets wat jou geraakt heeft.
By Theo, www.artatsite.com
www.leiden.nl:
In opdracht van de Rijksgebouwendienst en het Leidse Museum Naturalis ontwierp De Wit vijf sculpturen van verwrongen scheepsstaal die bij het museum 'de wacht houden'. Voor deze vijf kolossen, variërend in hoogte van vijf tot bijna tien meter, verwerkte De Wit in totaal 160-200 ton scheepsschroot.
'De beelden zijn opgebouwd uit grote stukken geperst scheepsschroot. Frans de Wit laste stukken geperst staal in hun ontmoeting aaneen. Zij vormen zich tot zuilen van ingehouden oerkracht. Het zijn pilaren van golvende stalen abstracties. De sculpturen verrijzen als imposante reusachtige wachters, als rijzige, oude bomen.
Zwaarte en ruigheid van de roestende scheepshuid voegen zich in ronde, aaibare vormen met een fluweelzachte en tegelijk sterke uitstraling. Ze verbeelden de kracht en de energie van de natuur, maar ze gaan ook over een binnen- en een buitenwereld. Want hoe zwaar en doorwrocht de beelden van De Wit ook lijken, de essentie ervan zit 'm niet alleen in de materie. In wezen is het de lucht, de allesbehalve loze ruimte tussen de objecten waarmee De Wit werkte.'
www.wouterwelling.com:
"Back to basics" zou als motto bij het werk van Frans de Wit gebruikt kunnen worden. Als beeldhouwer refereert hij voortdurend aan basisvormen en -principes. Geometrische kernwaarden - vierkant, driehoek, cirkel - zijn evenzeer uitgangspunten als de tegenstellingsparen gesloten-open, horizontaal-verticaal, hol-bol, organoïde-abstract.
Het tarten van de zwaartekracht zodanig dat de spanning voelbaar is, maar ook werken met krachten die inherent zijn aan de gekozen materialen: het zoeken naar evenwicht.
Metaal, steen, hout en beton worden in hun waarde gelaten; de identiteit van het materiaal is onderdeel van het werk.
Het woord 'werk' in dubbele betekenis, niet alleen het eindresultaat telt, maar ook het aan dat resultaat afleesbare werkproces.
De vormentaal van Frans de Wit is archaïsch, basaal en met die taal formuleert hij een universeel verhaal. Een verhaal van alle tijden en culturen, van mens en natuur. Zijn monumentale sculpturen - in Spaarnwoude en in Prins Alexander - zijn als prehistorische sites: ze hebben een functie die ons vreemd vertrouwd voorkomt.
Wouter Welling, 2008.
www.buitenbeeldinbeeld.nl:
Net als zijn grote voorbeelden Richard Serra en Carl Andre werkte de Wit in een abstracte, minimalistische taal, waarin het draaide om zuivere vormen en maatverhoudingen. De Wit kreeg vooral bekendheid met de monumentale landschapskunstwerken die hij in opdracht maakte en waaraan hij soms jaren werkte.
www.trouw.nl:
Over een beeld op de tentoonstelling 'Staal in beeld' in 2000 zegt de kunstenaar: 'Deze stukken staal komen zo van een scheepswerf. Het is afval, dat omwille van ruimtebesparing in elkaar wordt geperst en in de hoogovens wordt gerecycled.
Er zijn stukken bij die je zo op een sokkel kunt zetten. Met andere ga ik bouwen, en dan krijg je dit soort wonderlijke voorstellingen. Ik heb ze eerst in een frame op elkaar gestapeld, zo'n dertien meter omhoog, en toen heb ik het gevaarte neergelegd en aan elkaar gelast. Er zit zo'n 120 kilo lasmateriaal in.'
www.volkskrant.nl:
Frans de Wit, beeldend kunstenaar: 'Aan een project werk ik gemiddeld drieënhalf jaar. Zolang deed ik bijvoorbeeld over een kunstwerk dat het laagste punt van Nederland wordt genoemd. Het staat in de Alexanderpolder in Rotterdam. De Klimwand in Spaarnwoude duurde een jaar langer, maar dat project heeft een jaar stilgelegen. Nu ben ik bij de ingang van Leiden bezig met het plaatsen van objecten bij het Museum voor Natuurlijke Historie. Daarvoor verwerk ik tweehonderd ton staal. Dat is veel hoor. Zoiets leer je niet in een paar jaar op de kunstacademie. Daar komen beslist ook ervaring, studie en onderzoek bij kijken. Maar voor de goede orde, mijn kunstwerken zijn niet alleen bouwwerken, er zit bijvoorbeeld ook symboliek in.'