Artist:
Auke de Vries
Title:
Maasbeeld
Year:
1982
Adress:
Bolwerk
This is what the city needs
Auke de Vries is making with Maasbeeld connections between elements that have seemingly nothing in common. I see a ball, a rod, a cube, a curled shape. The shapes tilt, bow, swivel or turn.
This playful and exciting sculpture makes clear what is needed in the city. This artwork is a good addition to a city like Rotterdam, where above all there is al lot of hard-working, dealerships, functionality.
Vertaling
Hier heeft de stad behoefte aan
Auke de Vries legt met Maasbeeld verbindingen tussen elementen die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben. Ik zie een bal, een staaf, een kubus, een gekrulde vorm. De vormen liggen op kiepen, buigen, draaien of kantelen.
Dit speelse en spannende sculptuur maakt duidelijk waar de stad behoefte aan heeft. Dit kunstwerk is een goede toevoeging in een stad als Rotterdam met veel hard-werken, handel drijven, functionaliteit.
Theo, www.artatsite.com
A minimal intervention
With Maasbeeld the question is whether you see a specific shape or design: do I recognize this ball in the water?, what is this special curl?, is it a coincidence that all these lines come together?
This artwork does the reverse of what often happens to me in Rotterdam: do I see something beautiful here?, do these forms lay here on purpose?, is this intended to be a useful item?
Because Auke de Vries seems to use concrete objects in his artwork, he puts the emphasis on the beauty of functionality.
The rod seems to pull the ballast aside. The circle remains round while it’s pulled. The artwork seems to collapse under the bevel disk.
Art needs to be beautiful I easely desire, needs to have related forms, needs to have harmonious colors. I cannot say this with Maasbeeld. However, I like to name Maasbeeld by Auke de Vries an artwork. The work has tension, raises questions and gives answers also.
With Maasbeeld I learn that with a minimal intervention in everyday objects in a functional space a transformation is made possible and questions and answers can be given.
Vertaling
Een minimale interventie
Bij het Maasbeeld is steeds de vraag of je een concrete vorm of design ziet: herken ik deze bal in het water?, wat is dit voor bijzondere krul?, is het toeval dat hier alle lijnen tezamen komen?
Dit kunstwerk doet het omgekeerde van hetgeen mij vaak overkomt in Rotterdam: zie ik hier iets moois?, zijn deze vormen expres hier neergelegd?, dit is toch niet bedoeld als nuttig voorwerp?
Doordat Auke de Vries concrete objecten lijkt te gebruiken in zijn kunstwerk, legt hij de nadruk op de de schoonheid van functionaliteit.
De staaf lijkt de ballast omver te trekken. De cirkel blijft rond terwijl eraan getrokken wordt. Het kunstwerk lijkt te bezwijken onder de schuine schijf.
Van kunst verlang ik al gauw dat het mooi is, dat vormen in verhouding zijn, dat kleuren bij elkaar passen. Van het Maasbeeld kan ik dit zeggen. Toch noem ik het Maasbeeld van Auke de Vries graag een kunstwerk. Het werk heeft spanning, roept vragen op, geeft ook antwoorden.
Van het Maasbeeld leer ik dat door een minimale ingreep bij alledaagse voorwerpen in een functionele ruimte een transformatie mogelijk is en vragen gesteld en antwoorden gegeven kunnen worden.
Theo, www.artatsite.com
Compared with other works
The first thing I see in Connection 3 by Jan Baetsen (Deventer, picture 1, more information) is a playful turning line. This line connects two rectangles which are standing upright. I can imagine that this artwork is about connecting. ‘Connecting’ is a nice word; this is needed always and ever again.
I do not fully understand why the surface of Connection 3 by Jan Beatsen has different colours. Because of the comparison with a work by Chillida, Matschinky-Denninghoff and De Vries I now see that the work by Jan Baetsen is too static. I miss the desire, now the connection is finished.
In Berlin by Eduardo Chillida (Berlin, picture 2, more information) two almost similar shapes meet each other. They stand on a sturdy leg. Their fingers are sticking forward and some of them seem to find each other (almost). The rusty surface indicates that the elements have a long experience.
The artwork has many tensions: because of the (minor) differences between the forms, because of the thick and thin lines, because of lines which almost touch each other.
Berlin by Eduardo Chillida makes me feel the troubles when solid elements meet on a gentle way. If the sculpture is to indicate pain, trouble, but also a lasting desire, then this artwork is well realized.
I’ve seen Berlin by Matschinsky-Denninghoff (Berlin, picture 3, more information) many times and for me it’s a precious artwork. I see two shiny forms which are carefully approaching each other from a large distance and meet each other very closely. The curvature makes clear that the connection is becoming (not breaking); the lines are in the process of moving towards each other.
With the use of simple tools Berlin by Matschinsky-Denninghoff is expressing a powerful message: a process of connection is happening. Because the artwork is located on a major road in the centre of Berlin, it is inevitable that it’s about meeting East- and West-Germany. Yet the universal visual language makes clear that many other connections are expressed.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
Vergelijking met andere werken
Bij Verbinding 3 van Jan Baetsen (Deventer, afbeelding 1,meer informatie) zie ik allereerst een speels draaiende lijn. Deze lijn verbindt twee rechthoeken die rechtop staan. Ik kan mij voorstellen dat het kunstwerk over verbinden gaat. ‘Verbinden’ is een mooi woord; dit is altijd en steeds weer nodig.
Ik snap niet zo goed waarom het oppervlakte van Verbinding 3 van Jan Baetsen verschillende kleurvlakken heeft. Door de vergelijking met een werk van Chillida, Matschinky-Denninghoff en De Vries zie ik nu dat het werk van Jan Baetsen te statisch is. Doordat de verbinding tot stand is gebracht ontbreekt het verlangen ernaar.
Bij Berlin van Eduardo Chillida (Berlijn, afbeelding 2,meer informatie) ontmoeten twee vergelijkbare vormen elkaar. Zij staan op een stevig been. Hun vingers steken vooruit en enkelen vinden elkaar ook (bijna). Het verroeste oppervlakte duidt erop dat de elementen doorleeft zijn.
In het kunstwerk zijn er veel spanningen: door de (kleine) verschillen tussen de vormen, door de dikke en dunne lijnen, doordat lijnen elkaar nét niet raken.
Berlin van Eduardo Chillida maakt de moeite invoelbaar als stevige elementen elkaar op een zachte manier ontmoeten. Als het beeld wil wijzen op pijn, moeite maar ook een duurzaam verlangen, dan is dit kunstwerk goed geslaagd.
Berlin van Matschinsky-Denninghoff (Berlijn, afbeelding 3,meer informatie) heb ik al vele keren gezien en is voor mij een dierbaar kunstwerk. Ik zie twee glimmende vormen die elkaar voorzichtig naderen van grote afstand en elkaar héél dicht naderen. Door de kromming is duidelijk dat de verbinding tot stand komt (niet verbroken wordt); de lijnen zijn bezig om naar elkaar toe te bewegen.
Met eenvoudige hulpmiddelen drukt Berlin van Matschinsky-Denninghoff een krachtige boodschap uit: een verbinding wordt gemaakt. Doordat het kunstwerk op een belangrijke weg in het centrum van Berlijn staat, handelt het onvermijdelijk over Oost- en West-Duitsland. Toch maakt de universele beeldtaal duidelijk dat veel andere verbindingen uitgedrukt worden.
Door Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
De Vries ontwierp het Maasbeeld voor de locatie bij de nieuwe Willemsbrug, die in 1981 de oude Willemsbrug verving. De kunstenaar ontwerpt zijn sculpturen altijd na grondige bestudering van de omgeving, waarin het beeld uiteindelijk terechtkomt.
Hier liet hij zich inspireren door het strakke lijnenspel van de nieuwe brug. Beeldende kunst mocht volgens hem niet concurreren met twee grote verticale elementen in het gebied: de Nieuwe Willemsbrug en het Witte Huis.
De Vries ontwierp een horizontale draadachtige verbinding, die van de Willemsbrug naar een pijler van de oude Spoorbrug loopt, die in 1993 werd afgebroken. De verbinding bestaat uit objecten als een ring, doos, wimpel en een hangende bal; elementen uit de scheepvaart die dagelijks het beeld passeren op de Maas.
Zo ontstond een sculptuur dat een interactie aangaat met zijn omgeving. Het beeld is een speelbal van het water in de Maas en van de wind, die de onderdelen van het kunstwerk zacht in beweging zetten. Het is te categoriseren als analytisch kubisme. In de volksmond wordt het beeld ook wel De Waslijn genoemd.
Auke de Vries (Bergum, 1937) is een Haagse beeldhouwer. Aanvankelijk was hij graficus en etser en kreeg in 1959 de Koninklijke Prijs voor de Schilderkunst. In de jaren zeventig begon hij met de metalen sculpturen waarmee hij landelijke bekendheid zou krijgen. In 1997 kreeg hij de Ouborgprijs.
www.nrc.nl:
Kunstenaar Auke de Vries krijgt komende week de Wilhelminaprijs uitgereikt, de belangrijkste oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwers. „Er zijn aanslagen op mijn beelden gepleegd.'
Hoe definieert u uw stijl?
„Ik hoor wel eens: je ziet gelijk dat het een Auke de Vries is. Hoezo? Ik heb geen handelsmerk, ik ben Botero niet [de Spaanse schilder en beeldhouwer van steevast mollige mensen en dikke voorwerpen, red]. Of het moet zijn dat mijn beelden zich altijd met de ruimte bemoeien. De ruimte is bezig een beeld te verkleinen, vergis je niet. Is een beeld te klein, dan doet het je niets. Is het te groot, dan wordt het ordinair. Is een beeld goed, dan beweegt het zich in de ruimte als een vis in het water.'
Wat bedoelt u met ruimte?
„Ruimte is het niks. Ruimte is waar ik nu in zit en jij ook. Als ik een sigaretje opsteek, dan zie je de rook weg deinen. Die rook wijst de ruimte aan. Mijn beelden doen dat ook. Het Maasbeeld commandeert de ruimte boven het water van de Maas. Gelandet attendeert op de hemel boven Berlijn.'
... Zie NRC
www.michielmorel.nl:
De Haagse kunstenaar Auke de Vries (1937) is er een van wereldformaat. Zijn sculpturen hangen en staan op vele prominente plekken. Niet alleen in Nederland, ook in vele buitenlandse steden kun je ernaar op zoek: Aberdeen, Berlijn, Ludwigsburg (Stuttgart), Barcelona, ja zelfs Bangkok, om er maar enkele te noemen. En in ontelbare musea, galeries en op andere kunstplekken had hij exposities, meestal naar aanleiding van een gerealiseerd beeldhouwwerk of rond een specifiek thema. Een echte kunstkenner hoef je niet te zijn om een sculptuur van Auke de Vries te herkennen.
Zijn beeldtaal is karakteristiek, zeer oorspronkelijk, speels en organisch. Globaal bezien bestaat zijn werk uit zwevende, aaneengeregen stalen lijnen, staken en vlakken, balancerende vormen en volumes als kegels, kubussen, nesten, toeters en vlaggen, waartussen je evenzeer grote spanning, als chemie voelt. In welke omvang dan ook, zijn kunst wappert en strekt zich in vele richtingen uit.
Van de beelden die Auke de Vries in ons land in opdracht vervaardigde, vermeld ik hier enkele hoogtepunten: het al genoemde Maasbeeld, dat in een spannende constructie van bijna 200 meter lang, ogenschijnlijk schots en scheef, met gekantelde en gedraaide elementen en contragewichten sierlijk boven de rimpelende Maas deint (1982). Niet voor niets heet het in de volksmond de waslijn, want tweemaal daags stijgt het water er met zo’n 180 cm, raakt het de bol en zet het samen met aanwezige wind de sculptuur in beweging. Stellig was het een van de grootste uitdagingen voor De Vries.
Voorts, ook in Rotterdam, de sculptuur in de vijver van het Nederlands Architectuurinstituut, die op deze museale plek waarlijk de show steelt (1994). Optisch gezien torent het bijna boven het gebouw uit en neemt het de openbare ruimte geheel in beslag; de kleur geel heeft er een opvallend aandeel in.
Ook de hangende sculptuur Nederland land aan de zee in de hal van de Tweede Kamer (1994) springt eruit. Op de wimpels van het contragewicht zijn twee teksten van onze toenmalige Majesteit, koningin Beatrix aangebracht, in haar eigen handschrift geschreven. Het beeld is aangevuld met twaalf in tin gegoten appeltjes van Oranje, die in een kistje in een door de kunstenaar zelf ontworpen vitrine liggen te pronken.
En ik noem graag het Floriade monument (2002) in de Haarlemmermeer, een paviljoen waarin een gigantische schotel hangt, aan de binnenkant beschilderd met het uitzicht vanaf de maan op de aarde. Zelf bood het hooggelegen paviljoen uitzicht op de mateloze vlakte van het Floriadeterrein, waar bezoekers de sensatie van de ruimte van de natuur aan den lijve konden voelen.
Wellicht het meest prominente beeld is in het buitenland te zien, in Berlijn: Gelandet (2002).Voor de plaatsing hiervan verkoos Auke de Vries het luchtruim bóven de stad, het dak van het Daimler-hoofdkantoor, zonder dat het gebouw (ontworpen door Renzo Piano) als sokkel dient. Het elf ton wegende beeld helt over het voetgangersgebied op de Potsdamer Strasse, de wapperende vlag erop heeft de lengte van de maker zelf. Met Gelandet heeft Auke de Vries de balans willen herstellen in een openbare ruimte die in zijn eigen woorden van oudsher een plek van rituelen is, maar die we door de identiteit van grote bedrijven zijn kwijtgeraakt.
Auke de Vries is making with Maasbeeld connections between elements that have seemingly nothing in common. I see a ball, a rod, a cube, a curled shape. The shapes tilt, bow, swivel or turn.
This playful and exciting sculpture makes clear what is needed in the city. This artwork is a good addition to a city like Rotterdam, where above all there is al lot of hard-working, dealerships, functionality.
Vertaling
Hier heeft de stad behoefte aan
Auke de Vries legt met Maasbeeld verbindingen tussen elementen die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben. Ik zie een bal, een staaf, een kubus, een gekrulde vorm. De vormen liggen op kiepen, buigen, draaien of kantelen.
Dit speelse en spannende sculptuur maakt duidelijk waar de stad behoefte aan heeft. Dit kunstwerk is een goede toevoeging in een stad als Rotterdam met veel hard-werken, handel drijven, functionaliteit.
Theo, www.artatsite.com
A minimal intervention
With Maasbeeld the question is whether you see a specific shape or design: do I recognize this ball in the water?, what is this special curl?, is it a coincidence that all these lines come together?
This artwork does the reverse of what often happens to me in Rotterdam: do I see something beautiful here?, do these forms lay here on purpose?, is this intended to be a useful item?
Because Auke de Vries seems to use concrete objects in his artwork, he puts the emphasis on the beauty of functionality.
The rod seems to pull the ballast aside. The circle remains round while it’s pulled. The artwork seems to collapse under the bevel disk.
Art needs to be beautiful I easely desire, needs to have related forms, needs to have harmonious colors. I cannot say this with Maasbeeld. However, I like to name Maasbeeld by Auke de Vries an artwork. The work has tension, raises questions and gives answers also.
With Maasbeeld I learn that with a minimal intervention in everyday objects in a functional space a transformation is made possible and questions and answers can be given.
Vertaling
Een minimale interventie
Bij het Maasbeeld is steeds de vraag of je een concrete vorm of design ziet: herken ik deze bal in het water?, wat is dit voor bijzondere krul?, is het toeval dat hier alle lijnen tezamen komen?
Dit kunstwerk doet het omgekeerde van hetgeen mij vaak overkomt in Rotterdam: zie ik hier iets moois?, zijn deze vormen expres hier neergelegd?, dit is toch niet bedoeld als nuttig voorwerp?
Doordat Auke de Vries concrete objecten lijkt te gebruiken in zijn kunstwerk, legt hij de nadruk op de de schoonheid van functionaliteit.
De staaf lijkt de ballast omver te trekken. De cirkel blijft rond terwijl eraan getrokken wordt. Het kunstwerk lijkt te bezwijken onder de schuine schijf.
Van kunst verlang ik al gauw dat het mooi is, dat vormen in verhouding zijn, dat kleuren bij elkaar passen. Van het Maasbeeld kan ik dit zeggen. Toch noem ik het Maasbeeld van Auke de Vries graag een kunstwerk. Het werk heeft spanning, roept vragen op, geeft ook antwoorden.
Van het Maasbeeld leer ik dat door een minimale ingreep bij alledaagse voorwerpen in een functionele ruimte een transformatie mogelijk is en vragen gesteld en antwoorden gegeven kunnen worden.
Theo, www.artatsite.com
Compared with other works
The first thing I see in Connection 3 by Jan Baetsen (Deventer, picture 1, more information) is a playful turning line. This line connects two rectangles which are standing upright. I can imagine that this artwork is about connecting. ‘Connecting’ is a nice word; this is needed always and ever again.
I do not fully understand why the surface of Connection 3 by Jan Beatsen has different colours. Because of the comparison with a work by Chillida, Matschinky-Denninghoff and De Vries I now see that the work by Jan Baetsen is too static. I miss the desire, now the connection is finished.
In Berlin by Eduardo Chillida (Berlin, picture 2, more information) two almost similar shapes meet each other. They stand on a sturdy leg. Their fingers are sticking forward and some of them seem to find each other (almost). The rusty surface indicates that the elements have a long experience.
The artwork has many tensions: because of the (minor) differences between the forms, because of the thick and thin lines, because of lines which almost touch each other.
Berlin by Eduardo Chillida makes me feel the troubles when solid elements meet on a gentle way. If the sculpture is to indicate pain, trouble, but also a lasting desire, then this artwork is well realized.
I’ve seen Berlin by Matschinsky-Denninghoff (Berlin, picture 3, more information) many times and for me it’s a precious artwork. I see two shiny forms which are carefully approaching each other from a large distance and meet each other very closely. The curvature makes clear that the connection is becoming (not breaking); the lines are in the process of moving towards each other.
With the use of simple tools Berlin by Matschinsky-Denninghoff is expressing a powerful message: a process of connection is happening. Because the artwork is located on a major road in the centre of Berlin, it is inevitable that it’s about meeting East- and West-Germany. Yet the universal visual language makes clear that many other connections are expressed.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
Vergelijking met andere werken
Bij Verbinding 3 van Jan Baetsen (Deventer, afbeelding 1,meer informatie) zie ik allereerst een speels draaiende lijn. Deze lijn verbindt twee rechthoeken die rechtop staan. Ik kan mij voorstellen dat het kunstwerk over verbinden gaat. ‘Verbinden’ is een mooi woord; dit is altijd en steeds weer nodig.
Ik snap niet zo goed waarom het oppervlakte van Verbinding 3 van Jan Baetsen verschillende kleurvlakken heeft. Door de vergelijking met een werk van Chillida, Matschinky-Denninghoff en De Vries zie ik nu dat het werk van Jan Baetsen te statisch is. Doordat de verbinding tot stand is gebracht ontbreekt het verlangen ernaar.
Bij Berlin van Eduardo Chillida (Berlijn, afbeelding 2,meer informatie) ontmoeten twee vergelijkbare vormen elkaar. Zij staan op een stevig been. Hun vingers steken vooruit en enkelen vinden elkaar ook (bijna). Het verroeste oppervlakte duidt erop dat de elementen doorleeft zijn.
In het kunstwerk zijn er veel spanningen: door de (kleine) verschillen tussen de vormen, door de dikke en dunne lijnen, doordat lijnen elkaar nét niet raken.
Berlin van Eduardo Chillida maakt de moeite invoelbaar als stevige elementen elkaar op een zachte manier ontmoeten. Als het beeld wil wijzen op pijn, moeite maar ook een duurzaam verlangen, dan is dit kunstwerk goed geslaagd.
Berlin van Matschinsky-Denninghoff (Berlijn, afbeelding 3,meer informatie) heb ik al vele keren gezien en is voor mij een dierbaar kunstwerk. Ik zie twee glimmende vormen die elkaar voorzichtig naderen van grote afstand en elkaar héél dicht naderen. Door de kromming is duidelijk dat de verbinding tot stand komt (niet verbroken wordt); de lijnen zijn bezig om naar elkaar toe te bewegen.
Met eenvoudige hulpmiddelen drukt Berlin van Matschinsky-Denninghoff een krachtige boodschap uit: een verbinding wordt gemaakt. Doordat het kunstwerk op een belangrijke weg in het centrum van Berlijn staat, handelt het onvermijdelijk over Oost- en West-Duitsland. Toch maakt de universele beeldtaal duidelijk dat veel andere verbindingen uitgedrukt worden.
Door Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
De Vries ontwierp het Maasbeeld voor de locatie bij de nieuwe Willemsbrug, die in 1981 de oude Willemsbrug verving. De kunstenaar ontwerpt zijn sculpturen altijd na grondige bestudering van de omgeving, waarin het beeld uiteindelijk terechtkomt.
Hier liet hij zich inspireren door het strakke lijnenspel van de nieuwe brug. Beeldende kunst mocht volgens hem niet concurreren met twee grote verticale elementen in het gebied: de Nieuwe Willemsbrug en het Witte Huis.
De Vries ontwierp een horizontale draadachtige verbinding, die van de Willemsbrug naar een pijler van de oude Spoorbrug loopt, die in 1993 werd afgebroken. De verbinding bestaat uit objecten als een ring, doos, wimpel en een hangende bal; elementen uit de scheepvaart die dagelijks het beeld passeren op de Maas.
Zo ontstond een sculptuur dat een interactie aangaat met zijn omgeving. Het beeld is een speelbal van het water in de Maas en van de wind, die de onderdelen van het kunstwerk zacht in beweging zetten. Het is te categoriseren als analytisch kubisme. In de volksmond wordt het beeld ook wel De Waslijn genoemd.
Auke de Vries (Bergum, 1937) is een Haagse beeldhouwer. Aanvankelijk was hij graficus en etser en kreeg in 1959 de Koninklijke Prijs voor de Schilderkunst. In de jaren zeventig begon hij met de metalen sculpturen waarmee hij landelijke bekendheid zou krijgen. In 1997 kreeg hij de Ouborgprijs.
www.nrc.nl:
Kunstenaar Auke de Vries krijgt komende week de Wilhelminaprijs uitgereikt, de belangrijkste oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwers. „Er zijn aanslagen op mijn beelden gepleegd.'
Hoe definieert u uw stijl?
„Ik hoor wel eens: je ziet gelijk dat het een Auke de Vries is. Hoezo? Ik heb geen handelsmerk, ik ben Botero niet [de Spaanse schilder en beeldhouwer van steevast mollige mensen en dikke voorwerpen, red]. Of het moet zijn dat mijn beelden zich altijd met de ruimte bemoeien. De ruimte is bezig een beeld te verkleinen, vergis je niet. Is een beeld te klein, dan doet het je niets. Is het te groot, dan wordt het ordinair. Is een beeld goed, dan beweegt het zich in de ruimte als een vis in het water.'
Wat bedoelt u met ruimte?
„Ruimte is het niks. Ruimte is waar ik nu in zit en jij ook. Als ik een sigaretje opsteek, dan zie je de rook weg deinen. Die rook wijst de ruimte aan. Mijn beelden doen dat ook. Het Maasbeeld commandeert de ruimte boven het water van de Maas. Gelandet attendeert op de hemel boven Berlijn.'
... Zie NRC
www.michielmorel.nl:
De Haagse kunstenaar Auke de Vries (1937) is er een van wereldformaat. Zijn sculpturen hangen en staan op vele prominente plekken. Niet alleen in Nederland, ook in vele buitenlandse steden kun je ernaar op zoek: Aberdeen, Berlijn, Ludwigsburg (Stuttgart), Barcelona, ja zelfs Bangkok, om er maar enkele te noemen. En in ontelbare musea, galeries en op andere kunstplekken had hij exposities, meestal naar aanleiding van een gerealiseerd beeldhouwwerk of rond een specifiek thema. Een echte kunstkenner hoef je niet te zijn om een sculptuur van Auke de Vries te herkennen.
Zijn beeldtaal is karakteristiek, zeer oorspronkelijk, speels en organisch. Globaal bezien bestaat zijn werk uit zwevende, aaneengeregen stalen lijnen, staken en vlakken, balancerende vormen en volumes als kegels, kubussen, nesten, toeters en vlaggen, waartussen je evenzeer grote spanning, als chemie voelt. In welke omvang dan ook, zijn kunst wappert en strekt zich in vele richtingen uit.
Van de beelden die Auke de Vries in ons land in opdracht vervaardigde, vermeld ik hier enkele hoogtepunten: het al genoemde Maasbeeld, dat in een spannende constructie van bijna 200 meter lang, ogenschijnlijk schots en scheef, met gekantelde en gedraaide elementen en contragewichten sierlijk boven de rimpelende Maas deint (1982). Niet voor niets heet het in de volksmond de waslijn, want tweemaal daags stijgt het water er met zo’n 180 cm, raakt het de bol en zet het samen met aanwezige wind de sculptuur in beweging. Stellig was het een van de grootste uitdagingen voor De Vries.
Voorts, ook in Rotterdam, de sculptuur in de vijver van het Nederlands Architectuurinstituut, die op deze museale plek waarlijk de show steelt (1994). Optisch gezien torent het bijna boven het gebouw uit en neemt het de openbare ruimte geheel in beslag; de kleur geel heeft er een opvallend aandeel in.
Ook de hangende sculptuur Nederland land aan de zee in de hal van de Tweede Kamer (1994) springt eruit. Op de wimpels van het contragewicht zijn twee teksten van onze toenmalige Majesteit, koningin Beatrix aangebracht, in haar eigen handschrift geschreven. Het beeld is aangevuld met twaalf in tin gegoten appeltjes van Oranje, die in een kistje in een door de kunstenaar zelf ontworpen vitrine liggen te pronken.
En ik noem graag het Floriade monument (2002) in de Haarlemmermeer, een paviljoen waarin een gigantische schotel hangt, aan de binnenkant beschilderd met het uitzicht vanaf de maan op de aarde. Zelf bood het hooggelegen paviljoen uitzicht op de mateloze vlakte van het Floriadeterrein, waar bezoekers de sensatie van de ruimte van de natuur aan den lijve konden voelen.
Wellicht het meest prominente beeld is in het buitenland te zien, in Berlijn: Gelandet (2002).Voor de plaatsing hiervan verkoos Auke de Vries het luchtruim bóven de stad, het dak van het Daimler-hoofdkantoor, zonder dat het gebouw (ontworpen door Renzo Piano) als sokkel dient. Het elf ton wegende beeld helt over het voetgangersgebied op de Potsdamer Strasse, de wapperende vlag erop heeft de lengte van de maker zelf. Met Gelandet heeft Auke de Vries de balans willen herstellen in een openbare ruimte die in zijn eigen woorden van oudsher een plek van rituelen is, maar die we door de identiteit van grote bedrijven zijn kwijtgeraakt.