Artist:
Carel Visser
Title:
When the saints go marching in
Year:
1968
Adress:
Segbroeklaan
Website:
Peace and surprise
In a park with a pond lies an artwork by Carel Visser. The horizontal lines invite me to lie down. I let my fingers glide over the rough surface. It is sharp at the edges. Every now and then I bump into a ridge; a horizontal beam rests on it.
I can also walk around it. Then I see the beams slide past each other excruciatingly slowly. From an 2D artwork with parallel beams it slowly becomes an 3D artwork with staggered beams and ridges.
In sunny and windless weather I see reflections in the water so that it looks like a mirror. The work seems to vibrate because of the circles in the water.
In wind and rain the artwork seems to become more dynamic by itself. The cantilevered beam seems to cut through the waves.
With minimal means Carel Visser manages to bring peace and surprise.
By Theo, www.artatsite.com
Rust en verrassing
In een park met een vijver ligt een kunstwerk van Carel Visser. De horizontale lijnen nodigen me uit om te gaan liggen. Ik laat mijn vingers glijden over het ruwe oppervlakte. Het is scherp aan de randen. Met enige regelmaat bots ik tegen een nokje; hierop rust een liggende balk.
Ik kan er ook omheen lopen. Dan zie ik tergend langzaam de balken langs elkaar schuiven. Van een 2D kunstwerk met evenwijdige liggers wordt het langzaam een 3D kunstwerk met verspringende balken en nokken.
Bij zonnig en windstil weer zie ik weerkaatsingen in het water zodat dit een spiegel lijkt. Het werk lijkt te trillen door de kringen in het water.
Bij wind en regen lijkt het kunstwerk vanzelf dynamischer te worden. De uitkragende balk lijkt door de golven te snijden.
Met minimale middelen weet Carel Visser rust te brengen en te verrassen.
Door Theo, www.artatsite.com.
www.bkdh.nl:
When the saints go marching in aan de Segbroeklaan dateert uit de tweede helft van de jaren zestig. De identieke balken zijn niet meer klassiek gecomponeerd tot een evenwichtig geheel zoals in zijn eerdere beelden. Doordat de balken ten opzichte van elkaar verschuiven tart het ons gevoel voor balans; het is alsof ze worden gelanceerd.
www.bkdh.nl:
De sculptuur behoort tot de serie multitudes die Visser sinds 1963 maakte. Het idee voor deze serie ontstond het jaar daarvoor in Amerika, en is Geïnspireerd op het langs elkaar schuivende autoverkeer. De titel, ontleend aan een bekende gospel, vond hij goed passen bij het Amerikaanse en dynamische karakter van het werk.
Visser probeerde met de multitudes een andere vorm te vinden voor de klassieke opvattingen over vorm, verhouding en evenwicht. Elk materiaal bleek geschikt voor een spel met die canon. Zo betrok hij in latere collages en beelden steeds vaker elementen uit zijn omgeving, zoals de eerder genoemde autoruit, ordners en schapenwol. Raadselachtige combinaties waren het, maar wat een ander ermee doet is niet mijn sores , verklaarde hij.
De onafhankelijke Visser verruimde met zijn aanpak de mogelijkheden van de beeldhouwkunst en daarmee heeft hij tal van jonge kunstenaars Geïnspireerd.
www.fabiobruna.nl:
Het kunstwerk past prachtig in de omgeving. Gemaakt voor de reflectie. Een beetje weggestopt in het Rode Kruisplantsoen, langs die snelweg in de stad Segbroeklaan. Maar denk die drukte weg, en het is een prachtig werk in een mooie omgeving.
Hwww.bkdh.nl:
De internationaal vermaarde kunstenaar Carel Visser heeft in zijn werkzame leven een omvangrijk oeuvre opgebouwd dat verrassend divers oogt. Want dat hij naast dit streng geometrische werk ook de maker is van informele en po tische beelden met autoruiten en schapenwol, zou je niet direct zeggen.
Toch is de aandachtige observatie van zijn omgeving, met name van de natuur altijd het uitgangspunt voor zijn beelden geweest. Ze vormde de basis voor zijn geometrisch abstracte sculpturen in de jaren vijftig van de 20e eeuw. Evenals kunstenaars als Joost Baljeu trachtte hij de innerlijke structuur van de natuur tot eenvoudige vormen te herleiden.
www.beeldenaanzee.nl:
Als beeldhouwer is Visser autodidact, hij is spelenderwijs tot de beeldhouwkunst gekomen. Als tiener maakte hij al objecten in hout en ijzer; lassen leert hij in het constructiebedrijf van zijn vader. Soms zijn het abstracte vormen, soms voorstellingen van mens en dier. Na een afgebroken opleiding tot architect en vervolgens tot tekenleraar kiest hij omstreeks 1950 voor het vrije kunstenaarschap, gei?nspireerd door beeldhouwers als Constantin Brancusi, Alberto Giacometti, Julio Gonza?lez en architect en meubelontwerper Gerrit Rietveld.
www.wikipedia.org:
Carel Nicolaas Visser (Papendrecht, 3 mei 1928 - Le Fousseret, 1 maart 2015) was een Nederlandse beeldhouwer, tekenaar en graficus.
Visser volgde van 1948 tot 1949 een studie architectuur aan de Technische Hogeschool in Delft en aansluitend tot 1951 beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Na een studiereis in Engeland en Frankrijk vestigde hij zich in 1952 in Amsterdam. Hij creëerde aanvankelijk gestileerde, ijzeren vogelsculpturen en had zijn eerste solo-expositie in 1954 bij Galerie Martinet in Amsterdam. In 1957, toen zijn beeldhouwstijl abstracter was geworden, brak een periode met enkele reizen aan: een studiereis naar Italië (Sardinië) met een beurs van de Italiaanse overheid in 1957, een verblijf als visiting professor aan de Washington University, Saint Louis (Missouri) (V.S.) in 1962 en een studiereis naar Mexico met een Nederlandse staatsbeurs in 1965. Visser was docent aan de Koninklijke Academie in Den Haag van 1958 tot 1962.
In 1968 werd Visser uitgenodigd voor de 4.documenta in Kassel en de Biënnale van Venetië. In hetzelfde jaar werd door Jonne Severijn een documentaire film gemaakt over zijn werk. Visser vestigde zich in 1981 in Rijswijk (Gelderland). Hij was van 1966 tot 1998 docent aan de Ateliers '63 in Haarlem.
Carel Visser wordt gezien als een van de belangrijkste constructivistische beeldhouwers van Nederland. Zijn latere werk kenmerkt zich door assemblage van een veelheid aan materialen, zoals autobanden, olievaten, autoruiten, leer, schapenvacht, eieren enzovoorts. Hij maakt geordende verbindingen met deze zogenaamde grote en soms kleine objets trouvés. Een aantal van zijn werken wordt ook wel vergeleken met een muziek compositie waarbinnen herhaling en variatie een belangrijke rol spelen. Zijn werken uit de periode 1975-1985 zou men environments kunnen noemen, in tegenstelling tot het meer sculpturale werk zoals het stervend paard (circa 1949).
Rond 1960 houdt hij zich bezig met de massieve gesloten kubus van ijzer en de 'slappe ' kubus van draad. Visser laat zich onder andere inspireren door de natuur (plant en dier), wat ook zijn gebruik van natuurlijke materialen zoals hout, wol, zand, veren, botjes, touw en leer verklaart.
Visser is op 1 maart 2015 op 86-jarige leeftijd overleden in zijn Franse woonplaats Le Fousseret.
In a park with a pond lies an artwork by Carel Visser. The horizontal lines invite me to lie down. I let my fingers glide over the rough surface. It is sharp at the edges. Every now and then I bump into a ridge; a horizontal beam rests on it.
I can also walk around it. Then I see the beams slide past each other excruciatingly slowly. From an 2D artwork with parallel beams it slowly becomes an 3D artwork with staggered beams and ridges.
In sunny and windless weather I see reflections in the water so that it looks like a mirror. The work seems to vibrate because of the circles in the water.
In wind and rain the artwork seems to become more dynamic by itself. The cantilevered beam seems to cut through the waves.
With minimal means Carel Visser manages to bring peace and surprise.
By Theo, www.artatsite.com
Rust en verrassing
In een park met een vijver ligt een kunstwerk van Carel Visser. De horizontale lijnen nodigen me uit om te gaan liggen. Ik laat mijn vingers glijden over het ruwe oppervlakte. Het is scherp aan de randen. Met enige regelmaat bots ik tegen een nokje; hierop rust een liggende balk.
Ik kan er ook omheen lopen. Dan zie ik tergend langzaam de balken langs elkaar schuiven. Van een 2D kunstwerk met evenwijdige liggers wordt het langzaam een 3D kunstwerk met verspringende balken en nokken.
Bij zonnig en windstil weer zie ik weerkaatsingen in het water zodat dit een spiegel lijkt. Het werk lijkt te trillen door de kringen in het water.
Bij wind en regen lijkt het kunstwerk vanzelf dynamischer te worden. De uitkragende balk lijkt door de golven te snijden.
Met minimale middelen weet Carel Visser rust te brengen en te verrassen.
Door Theo, www.artatsite.com.
www.bkdh.nl:
When the saints go marching in aan de Segbroeklaan dateert uit de tweede helft van de jaren zestig. De identieke balken zijn niet meer klassiek gecomponeerd tot een evenwichtig geheel zoals in zijn eerdere beelden. Doordat de balken ten opzichte van elkaar verschuiven tart het ons gevoel voor balans; het is alsof ze worden gelanceerd.
www.bkdh.nl:
De sculptuur behoort tot de serie multitudes die Visser sinds 1963 maakte. Het idee voor deze serie ontstond het jaar daarvoor in Amerika, en is Geïnspireerd op het langs elkaar schuivende autoverkeer. De titel, ontleend aan een bekende gospel, vond hij goed passen bij het Amerikaanse en dynamische karakter van het werk.
Visser probeerde met de multitudes een andere vorm te vinden voor de klassieke opvattingen over vorm, verhouding en evenwicht. Elk materiaal bleek geschikt voor een spel met die canon. Zo betrok hij in latere collages en beelden steeds vaker elementen uit zijn omgeving, zoals de eerder genoemde autoruit, ordners en schapenwol. Raadselachtige combinaties waren het, maar wat een ander ermee doet is niet mijn sores , verklaarde hij.
De onafhankelijke Visser verruimde met zijn aanpak de mogelijkheden van de beeldhouwkunst en daarmee heeft hij tal van jonge kunstenaars Geïnspireerd.
www.fabiobruna.nl:
Het kunstwerk past prachtig in de omgeving. Gemaakt voor de reflectie. Een beetje weggestopt in het Rode Kruisplantsoen, langs die snelweg in de stad Segbroeklaan. Maar denk die drukte weg, en het is een prachtig werk in een mooie omgeving.
Hwww.bkdh.nl:
De internationaal vermaarde kunstenaar Carel Visser heeft in zijn werkzame leven een omvangrijk oeuvre opgebouwd dat verrassend divers oogt. Want dat hij naast dit streng geometrische werk ook de maker is van informele en po tische beelden met autoruiten en schapenwol, zou je niet direct zeggen.
Toch is de aandachtige observatie van zijn omgeving, met name van de natuur altijd het uitgangspunt voor zijn beelden geweest. Ze vormde de basis voor zijn geometrisch abstracte sculpturen in de jaren vijftig van de 20e eeuw. Evenals kunstenaars als Joost Baljeu trachtte hij de innerlijke structuur van de natuur tot eenvoudige vormen te herleiden.
www.beeldenaanzee.nl:
Als beeldhouwer is Visser autodidact, hij is spelenderwijs tot de beeldhouwkunst gekomen. Als tiener maakte hij al objecten in hout en ijzer; lassen leert hij in het constructiebedrijf van zijn vader. Soms zijn het abstracte vormen, soms voorstellingen van mens en dier. Na een afgebroken opleiding tot architect en vervolgens tot tekenleraar kiest hij omstreeks 1950 voor het vrije kunstenaarschap, gei?nspireerd door beeldhouwers als Constantin Brancusi, Alberto Giacometti, Julio Gonza?lez en architect en meubelontwerper Gerrit Rietveld.
www.wikipedia.org:
Carel Nicolaas Visser (Papendrecht, 3 mei 1928 - Le Fousseret, 1 maart 2015) was een Nederlandse beeldhouwer, tekenaar en graficus.
Visser volgde van 1948 tot 1949 een studie architectuur aan de Technische Hogeschool in Delft en aansluitend tot 1951 beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Na een studiereis in Engeland en Frankrijk vestigde hij zich in 1952 in Amsterdam. Hij creëerde aanvankelijk gestileerde, ijzeren vogelsculpturen en had zijn eerste solo-expositie in 1954 bij Galerie Martinet in Amsterdam. In 1957, toen zijn beeldhouwstijl abstracter was geworden, brak een periode met enkele reizen aan: een studiereis naar Italië (Sardinië) met een beurs van de Italiaanse overheid in 1957, een verblijf als visiting professor aan de Washington University, Saint Louis (Missouri) (V.S.) in 1962 en een studiereis naar Mexico met een Nederlandse staatsbeurs in 1965. Visser was docent aan de Koninklijke Academie in Den Haag van 1958 tot 1962.
In 1968 werd Visser uitgenodigd voor de 4.documenta in Kassel en de Biënnale van Venetië. In hetzelfde jaar werd door Jonne Severijn een documentaire film gemaakt over zijn werk. Visser vestigde zich in 1981 in Rijswijk (Gelderland). Hij was van 1966 tot 1998 docent aan de Ateliers '63 in Haarlem.
Carel Visser wordt gezien als een van de belangrijkste constructivistische beeldhouwers van Nederland. Zijn latere werk kenmerkt zich door assemblage van een veelheid aan materialen, zoals autobanden, olievaten, autoruiten, leer, schapenvacht, eieren enzovoorts. Hij maakt geordende verbindingen met deze zogenaamde grote en soms kleine objets trouvés. Een aantal van zijn werken wordt ook wel vergeleken met een muziek compositie waarbinnen herhaling en variatie een belangrijke rol spelen. Zijn werken uit de periode 1975-1985 zou men environments kunnen noemen, in tegenstelling tot het meer sculpturale werk zoals het stervend paard (circa 1949).
Rond 1960 houdt hij zich bezig met de massieve gesloten kubus van ijzer en de 'slappe ' kubus van draad. Visser laat zich onder andere inspireren door de natuur (plant en dier), wat ook zijn gebruik van natuurlijke materialen zoals hout, wol, zand, veren, botjes, touw en leer verklaart.
Visser is op 1 maart 2015 op 86-jarige leeftijd overleden in zijn Franse woonplaats Le Fousseret.