Artist:
Auke de Vries
Title:
Plastiek
Year:
1986
Adress:
Station Holland Spoor
www.nrc.nl:
Kunstenaar Auke de Vries krijgt komende week de Wilhelminaprijs uitgereikt, de belangrijkste oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwers. „Er zijn aanslagen op mijn beelden gepleegd.'
Hoe definieert u uw stijl?
„Ik hoor wel eens: je ziet gelijk dat het een Auke de Vries is. Hoezo? Ik heb geen handelsmerk, ik ben Botero niet [de Spaanse schilder en beeldhouwer van steevast mollige mensen en dikke voorwerpen, red]. Of het moet zijn dat mijn beelden zich altijd met de ruimte bemoeien. De ruimte is bezig een beeld te verkleinen, vergis je niet. Is een beeld te klein, dan doet het je niets. Is het te groot, dan wordt het ordinair. Is een beeld goed, dan beweegt het zich in de ruimte als een vis in het water.'
Wat bedoelt u met ruimte?
„Ruimte is het niks. Ruimte is waar ik nu in zit en jij ook. Als ik een sigaretje opsteek, dan zie je de rook weg deinen. Die rook wijst de ruimte aan. Mijn beelden doen dat ook. Het Maasbeeld commandeert de ruimte boven het water van de Maas. Gelandet attendeert op de hemel boven Berlijn.'
... Zie NRC
www.michielmorel.nl:
Op perron 6 van het Haagse station Hollands Spoor word ik altijd in de richting van het beeld getrokken dat hij in 1987 tegen het toenmalig expeditieknooppunt van PTT Post plaatste. Voor mijn gevoel is dit een (vroeg) sleutelwerk van zijn oeuvre in het publieke domein. In een langgerekte ritmische beweging van 42 meter lang en 11 meter hoog wisselen stalen cilinders, serpentineachtige en zigzag-vormen, platen, stroken en sokkels zich op speelse wijze in een monochroom grijze kleur af. In de analogie van een repeterende beweging, van iets dat stopt en doorgaat, steekt het sterk af tegen de witte gevel van het gebouw. Vergelijk het met het ‘zoem, zoem’-geluid, dat je hoort als een trein op volle snelheid langs treinpalen flitst. Met een breedte van slechts 50 cm neemt het beeld relatief weinig ruimte in beslag en gedraagt het zich bescheiden in een omgeving van treinsporen, elektriciteitspalen, kabels en draden. Ingevlochten tussen gebouw en spoorrails lijkt het beeld als het ware op de horizontale en verticale lijnen van het expeditieknooppunt geëtst. De Vries’ weloverwogen keuze voor deze plek is een schoolvoorbeeld van de wijze waarop hij een specifieke ruimte onderzoekt en de omgeving voor een beeld aftast. Altijd hebben zijn sculpturen een connectie met de omgeving. ‘Je moet voor jezelf de omgeving waarin je een beeld gaat plaatsen onder woorden kunnen brengen. De omgeving maakt voor mij altijd een deel van de werking van het beeld uit en voegt daarom iets wezenlijks aan een beeld toe’, aldus de kunstenaar.
De Haagse kunstenaar Auke de Vries (1937) is er een van wereldformaat. Zijn sculpturen hangen en staan op vele prominente plekken. Niet alleen in Nederland, ook in vele buitenlandse steden kun je ernaar op zoek: Aberdeen, Berlijn, Ludwigsburg (Stuttgart), Barcelona, ja zelfs Bangkok, om er maar enkele te noemen. En in ontelbare musea, galeries en op andere kunstplekken had hij exposities, meestal naar aanleiding van een gerealiseerd beeldhouwwerk of rond een specifiek thema. Een echte kunstkenner hoef je niet te zijn om een sculptuur van Auke de Vries te herkennen. Zijn beeldtaal is karakteristiek, zeer oorspronkelijk, speels en organisch. Globaal bezien bestaat zijn werk uit zwevende, aaneengeregen stalen lijnen, staken en vlakken, balancerende vormen en volumes als kegels, kubussen, nesten, toeters en vlaggen, waartussen je evenzeer grote spanning, als chemie voelt. In welke omvang dan ook, zijn kunst wappert en strekt zich in vele richtingen uit.
Altijd hebben zijn sculpturen een connectie met de omgeving. ‘Je moet voor jezelf de omgeving waarin je een beeld gaat plaatsen onder woorden kunnen brengen. De omgeving maakt voor mij altijd een deel van de werking van het beeld uit en voegt daarom iets wezenlijks aan een beeld toe’, aldus de kunstenaar.
Auke de Vries heeft een fascinatie voor stedelijke ruimtes. De stad heeft een sterkte aantrekkingskracht op hem, als fenomeen met structuren die door de eeuwen heen van A tot Z door mensen bedacht zijn. Die aantrekkingskracht ervaar je het beste in boekjes waarin hij zijn eigen foto’s van ruimtelijke situaties laat zien, dikwijls met sporen van de historie of activiteiten die er plaatsvonden. Op zichzelf zeggen deze fotografische schetsen niet zo veel over de betekenis van zo’n plek, maar je kunt wel vermoeden dat ze iets onthullen over de bron waaruit beelden gemaakt worden. Het (avontuurlijk) verkennen van de ruimte lijkt me het meest intensieve aspect in een proces waarin de beeldhouwer op zoek gaat naar de ultieme plek voor een sculptuur. Niet alleen omdat het de meeste tijd in beslag neemt, maar vooral omdat de verkenningstocht tijdens het maken van een beeld steeds doorgaat. Over ruimte benadrukt De Vries dat je een beeld pas kunt plaatsen, wanneer het laat zien waar articulatie van ruimte toe in staat is. Daarom heeft hij bij het aanvaarden van een opdracht nooit in beeld hoe een sculptuur eruit komt te zien.
www.stroom.nl:
Vaak wordt gezegd dat de (inter)nationaal bekende beeldhouwer Auke de Vries (1937) van oorsprong graficus en tekenaar is. Om vervolgens een link te leggen met zijn grafisch aandoende beelden. Maar De Vries heeft voordat hij eind jaren zeventig ging beeldhouwen tien jaar lang geschilderd. En alhoewel hij schetsen maakt waaruit later een beeld ontstaat, hebben zijn ijle sculpturen meer met de natuur dan met kunst van doen. Bovendien zijn lang niet al zijn beelden lineair te noemen. Sommigen hebben zelfs tamelijk veel massa.
Zo maakte De Vries in 1986, natuurwetten tartend, een langgerekte sculptuur bij NS-station Den Haag Hollands Spoor. Op een onlogisch smalle strook tussen het voormalige expeditiecentrum van PTT Post en het spoor staan stroken en platen metaal, gekruld, uitgeknipt, bijna vallend, maar nog net in evenwicht. Loodzware vormen lijken vederlicht. De Vries bewijst er dat plat behoorlijk plastisch kan zijn.
www.wikipedia.org:
Auke de Vries (Bergum, 27 oktober 1937) is een Nederlandse beeldhouwer en tekenaar.
Auke de Vries heeft zijn opleiding ontvangen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Aanvankelijk was hij werkzaam als schilder en graficus. Vanaf de jaren zeventig maakt hij metalen sculptures. Zijn beelden zijn lichte, abstracte constructies opgebouwd uit geometrische vormen, die lijken te zweven: lijnen, kegels, kubussen, cilinders en vlakken. De Vries laat zijn beelden aansluiten bij de architectuur ter plekke.
Van 1972 tot 1986 was hij als docent verbonden aan de Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en van 1986 tot 1996 aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. De Vries woont en werkt in Den Haag.
In 1997 is hem de Ouborgprijs toegekend.
In 2005 ontving hij de Cultuurprijs van de stad Den Haag. In 2015 ontving hij de Wilhelminaring voor zijn gehele oeuvre.
Kunstenaar Auke de Vries krijgt komende week de Wilhelminaprijs uitgereikt, de belangrijkste oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwers. „Er zijn aanslagen op mijn beelden gepleegd.'
Hoe definieert u uw stijl?
„Ik hoor wel eens: je ziet gelijk dat het een Auke de Vries is. Hoezo? Ik heb geen handelsmerk, ik ben Botero niet [de Spaanse schilder en beeldhouwer van steevast mollige mensen en dikke voorwerpen, red]. Of het moet zijn dat mijn beelden zich altijd met de ruimte bemoeien. De ruimte is bezig een beeld te verkleinen, vergis je niet. Is een beeld te klein, dan doet het je niets. Is het te groot, dan wordt het ordinair. Is een beeld goed, dan beweegt het zich in de ruimte als een vis in het water.'
Wat bedoelt u met ruimte?
„Ruimte is het niks. Ruimte is waar ik nu in zit en jij ook. Als ik een sigaretje opsteek, dan zie je de rook weg deinen. Die rook wijst de ruimte aan. Mijn beelden doen dat ook. Het Maasbeeld commandeert de ruimte boven het water van de Maas. Gelandet attendeert op de hemel boven Berlijn.'
... Zie NRC
www.michielmorel.nl:
Op perron 6 van het Haagse station Hollands Spoor word ik altijd in de richting van het beeld getrokken dat hij in 1987 tegen het toenmalig expeditieknooppunt van PTT Post plaatste. Voor mijn gevoel is dit een (vroeg) sleutelwerk van zijn oeuvre in het publieke domein. In een langgerekte ritmische beweging van 42 meter lang en 11 meter hoog wisselen stalen cilinders, serpentineachtige en zigzag-vormen, platen, stroken en sokkels zich op speelse wijze in een monochroom grijze kleur af. In de analogie van een repeterende beweging, van iets dat stopt en doorgaat, steekt het sterk af tegen de witte gevel van het gebouw. Vergelijk het met het ‘zoem, zoem’-geluid, dat je hoort als een trein op volle snelheid langs treinpalen flitst. Met een breedte van slechts 50 cm neemt het beeld relatief weinig ruimte in beslag en gedraagt het zich bescheiden in een omgeving van treinsporen, elektriciteitspalen, kabels en draden. Ingevlochten tussen gebouw en spoorrails lijkt het beeld als het ware op de horizontale en verticale lijnen van het expeditieknooppunt geëtst. De Vries’ weloverwogen keuze voor deze plek is een schoolvoorbeeld van de wijze waarop hij een specifieke ruimte onderzoekt en de omgeving voor een beeld aftast. Altijd hebben zijn sculpturen een connectie met de omgeving. ‘Je moet voor jezelf de omgeving waarin je een beeld gaat plaatsen onder woorden kunnen brengen. De omgeving maakt voor mij altijd een deel van de werking van het beeld uit en voegt daarom iets wezenlijks aan een beeld toe’, aldus de kunstenaar.
De Haagse kunstenaar Auke de Vries (1937) is er een van wereldformaat. Zijn sculpturen hangen en staan op vele prominente plekken. Niet alleen in Nederland, ook in vele buitenlandse steden kun je ernaar op zoek: Aberdeen, Berlijn, Ludwigsburg (Stuttgart), Barcelona, ja zelfs Bangkok, om er maar enkele te noemen. En in ontelbare musea, galeries en op andere kunstplekken had hij exposities, meestal naar aanleiding van een gerealiseerd beeldhouwwerk of rond een specifiek thema. Een echte kunstkenner hoef je niet te zijn om een sculptuur van Auke de Vries te herkennen. Zijn beeldtaal is karakteristiek, zeer oorspronkelijk, speels en organisch. Globaal bezien bestaat zijn werk uit zwevende, aaneengeregen stalen lijnen, staken en vlakken, balancerende vormen en volumes als kegels, kubussen, nesten, toeters en vlaggen, waartussen je evenzeer grote spanning, als chemie voelt. In welke omvang dan ook, zijn kunst wappert en strekt zich in vele richtingen uit.
Altijd hebben zijn sculpturen een connectie met de omgeving. ‘Je moet voor jezelf de omgeving waarin je een beeld gaat plaatsen onder woorden kunnen brengen. De omgeving maakt voor mij altijd een deel van de werking van het beeld uit en voegt daarom iets wezenlijks aan een beeld toe’, aldus de kunstenaar.
Auke de Vries heeft een fascinatie voor stedelijke ruimtes. De stad heeft een sterkte aantrekkingskracht op hem, als fenomeen met structuren die door de eeuwen heen van A tot Z door mensen bedacht zijn. Die aantrekkingskracht ervaar je het beste in boekjes waarin hij zijn eigen foto’s van ruimtelijke situaties laat zien, dikwijls met sporen van de historie of activiteiten die er plaatsvonden. Op zichzelf zeggen deze fotografische schetsen niet zo veel over de betekenis van zo’n plek, maar je kunt wel vermoeden dat ze iets onthullen over de bron waaruit beelden gemaakt worden. Het (avontuurlijk) verkennen van de ruimte lijkt me het meest intensieve aspect in een proces waarin de beeldhouwer op zoek gaat naar de ultieme plek voor een sculptuur. Niet alleen omdat het de meeste tijd in beslag neemt, maar vooral omdat de verkenningstocht tijdens het maken van een beeld steeds doorgaat. Over ruimte benadrukt De Vries dat je een beeld pas kunt plaatsen, wanneer het laat zien waar articulatie van ruimte toe in staat is. Daarom heeft hij bij het aanvaarden van een opdracht nooit in beeld hoe een sculptuur eruit komt te zien.
www.stroom.nl:
Vaak wordt gezegd dat de (inter)nationaal bekende beeldhouwer Auke de Vries (1937) van oorsprong graficus en tekenaar is. Om vervolgens een link te leggen met zijn grafisch aandoende beelden. Maar De Vries heeft voordat hij eind jaren zeventig ging beeldhouwen tien jaar lang geschilderd. En alhoewel hij schetsen maakt waaruit later een beeld ontstaat, hebben zijn ijle sculpturen meer met de natuur dan met kunst van doen. Bovendien zijn lang niet al zijn beelden lineair te noemen. Sommigen hebben zelfs tamelijk veel massa.
Zo maakte De Vries in 1986, natuurwetten tartend, een langgerekte sculptuur bij NS-station Den Haag Hollands Spoor. Op een onlogisch smalle strook tussen het voormalige expeditiecentrum van PTT Post en het spoor staan stroken en platen metaal, gekruld, uitgeknipt, bijna vallend, maar nog net in evenwicht. Loodzware vormen lijken vederlicht. De Vries bewijst er dat plat behoorlijk plastisch kan zijn.
www.wikipedia.org:
Auke de Vries (Bergum, 27 oktober 1937) is een Nederlandse beeldhouwer en tekenaar.
Auke de Vries heeft zijn opleiding ontvangen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Aanvankelijk was hij werkzaam als schilder en graficus. Vanaf de jaren zeventig maakt hij metalen sculptures. Zijn beelden zijn lichte, abstracte constructies opgebouwd uit geometrische vormen, die lijken te zweven: lijnen, kegels, kubussen, cilinders en vlakken. De Vries laat zijn beelden aansluiten bij de architectuur ter plekke.
Van 1972 tot 1986 was hij als docent verbonden aan de Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en van 1986 tot 1996 aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. De Vries woont en werkt in Den Haag.
In 1997 is hem de Ouborgprijs toegekend.
In 2005 ontving hij de Cultuurprijs van de stad Den Haag. In 2015 ontving hij de Wilhelminaring voor zijn gehele oeuvre.