Artist:
Stephan Balkenhol
Title:
Grosser Mann mit kleinem Mann
Year:
1998
Adress:
Pariser Platz 6A
true-self
A small man is standing between the legs of a big man. The big man is around ten feet tall, he looks relaxed to the left. The young man is life-size and looks relaxed between the legs of the big man.
Would the big man mean the ideal self? The ideal is good; we like to be bigger, stronger, better looking, more successful. Or is the ideal no good?
D.W. Winnicott finds the true-self much better than the ideal-self. He finds the ideal not authentic; he even finds the idealised self a ‘fake self’. According to D.W. Winnicott a person has both characteristics that are often labeled ‘good’ or ‘weak’. For D.W. Winnicott it’s important to be authentic in our feelings, thoughts, goals.
With Grosser Mann mit kleinem Mann Stephan Balkenhol shows a man who is too big and a man who is too small in relation to the space. I think Balkenhol agrees with D.W. Winnicott; the big is certainly not the ideal.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
true-self
Een kleine man staat tussen de benen van een grote man. De grote man is ongeveer zes meter hoog, hij kijkt ontspannen naar links. De kleine man is levensgroot en kijkt ontspannen recht voor zich uit tussen de benen door van de grote man.
Zou met de grote man het ideale-zelf bedoeld zijn? Het ideale is goed: wij zijn graag groter, sterker, mooier, succesvoller. Of is het ideale juist niet goed?
D.W. Winnicott vindt de true-self veel beter dan de ideale-zelf. Het ideale vindt hij niet authentiek; hij vindt zelfs ons geïdealiseerde zelf een ‘fake self’. Volgens D.W. Winnicott heeft de mens zowel eigenschappen die vaak als ‘goed’ en als ‘zwak’ worden gelabeld. Voor D.W. Winnicott is het belangrijk om authentiek te zijn in onze gevoelens, gedachten, doelen.
Bij Grosser Mann mit kleinem Mann van Stephan Balkenhol zien we een grote man die te groot en een kleine man die te klein is in verhouding tot de ruimte. Volgens mij is Balkenhol het eens met D.W. Winnicott; het grote is zeker niet het ideale.
Door Theo, www.artatsite.com
www.akinci.nl:
Stephan Balkenhol’s (1957, Fritzlar, Germany) sculptures of men and women, mostly carved out of one massive block of wood with polychrome surfaces, are worldwide known and appreciated. His figures are a kind of twenty-first century 'everyman' – neither idealized nor individualized. A critic once described his ‘standing man’ as ‘the type of man you would never notice in a crowd.'
They can be considered as archetypes of the human figure, as they seem to copy the human uniformity. Their poses can easily be mistaken for a viewer looking at them in a museum or gallery. There is no pathos speaking out of their gestures or expressions. Balkenhol’s figures look almost alive, they look almost as somebody we know. Their gaze seems to be fixed to the near as well as to the far spot beyond reality. They do not have a specific expression though they have something which goes beyond that. As Balkenhol himself comments his figures are 'above all' 'beautiful, silent, lively'. They 'say a lot and nothing'.
Balkenhol’s sculptures are lodged in the temporal and stylistic continuity that extends from ancient Egypt through medieval polychrome wood statuary to Renaissance portraiture. At the same time Balkenhol’s work refers to principles of minimal art, and one may very well see it as a heritage of Ulrich Rückriem’s teaching.
Stephan Balkenhol has exhibited widely in Europe and the United States, including the Musee de Grenoble, France (2010), Deichtorhallen, Hamburg (2009), Staatsliche Kunsthalle Baden-Baden Germany (2006), Museum der Moderne, Salzbourg, Austria (2006), The National Museum of Contemporary Art, Osaka, Japan (2005), Sprengler Museum, Hannover, Germany (2003), Fries Museum, Leeuwarden, Netherlands (2001), C.G.A.C. Santiago de Compostela, Spain (2001), The Hirshhorn Museum, Washington D.C., USA (1995). Balkenhol attended the Hochschule für bildende Künste in Hamburg and was taught by Ulrich Rückriem.
www.wikipedia.org:
Stephan Balkenhol (* 10. Februar 1957 in Fritzlar) ist ein zeitgenössischer deutscher Bildhauer.
Balkenhol arbeitet in Skulpturen, Reliefs, Zeichnungen und graphischen Techniken wie Lithographie, Holzschnitt und Siebdruck. Seine grob gehauenen und farbig bemalten Holzskulpturen sind sein Markenzeichen. Er stellt Menschen, Tiere und Architekturen dar, zuweilen surreal kombiniert. Der Mensch steht im Mittelpunkt seiner Arbeiten. Er entwickelt Grundtypen, die er vielfältig variiert. Sein bekanntester Figurentypus ist der Mann mit schwarzer Hose und weissem Hemd. Kleidung und Haltung der dargestellten Menschen deuten auf die Gegenwart. Sie zeigen keine eindeutigen Emotionen, sie blicken scheinbar ins Leere oder auf – für den Betrachter – unbekannte Punkte. Die Figuren bleiben distanziert, anonym und rätselhaft.
Holz ist Balkenhols wichtigstes Arbeitsmaterial. Weiche Holzarten wie Pappel oder Wawaholz erlauben dem Künstler ein präzises Herausarbeiten der Gesichter seiner Figuren. Bei den meisten Skulpturen ist die Figur so aus dem Holz herausgearbeitet, dass Figur und Sockel als ein Stück verbunden bleiben. Das Material bleibt in seinen Werken deutlich erkennbar und auch die Bearbeitung bleibt in der groben Struktur unter der Farbfassung sichtbar. Material und sichtbare Spuren des Arbeitsprozesses sind damit Teil des Kunstwerkes.
Stephan Balkenhol: „Meine Skulpturen erzählen keine Geschichten. In ihnen versteckt sich etwas Geheimnisvolles. Es ist nicht meine Aufgabe, es zu enthüllen, sondern die des Zuschauers, es zu entdecken.'
Stephan Balkenhol: „Dabei wollte ich Bildwerke schaffen, die sich – abgesehen von der Figuration – jeder Schublade entzogen: kein expliziter Rückgriff auf die Tradition, keine Botschaften jeglicher Art, keine starke Expressivität.'
Er gibt seinen Figuren bewusst einen indifferenten Ausdruck, damit dem Betrachter Deutungsmöglichkeiten bleiben. Ein Lächeln oder ein anderer Gemütszustand würde zu sehr „eingefroren' wirken. Er arbeitet an mehreren Skulpturen gleichzeitig und fertigt ungefähr 100 Skulpturen pro Jahr. Bei Holzfiguren wird der Rundholzsockel festgeklemmt. Die Figuren wachsen aus dem Rundholz mit der Arbeit und werden durch den Sockel auf Höhe gehalten.
Seine bisher höchste Skulptur, der sechs Meter hohe Männertorso aus Zedernholz Sempre più („Immer mehr'), wurde 2009 temporär im Caesarforum in Rom aufgestellt.[6]
2012 sorgte eine Balkenhol-Skulptur auf dem Turm der Sankt-Elisabeth-Kirche in Kassel für Streit. Die Leiterin der documenta 13, Carolyn Christov-Bakargiev, kritisierte die katholische Kirche für die Aufstellung dieses Kunstwerks im Vorfeld der documenta. „Es stört erheblich. Die künstlerische Leiterin fühlt sich von dieser Figur bedroht, die mit der documenta (13) nichts zu tun hat,' liess documenta-Geschäftsführer Bernd Leifeld verlauten. Die Kirche hielt dessen ungeachtet an der Balkenhol-Ausstellung und Installation fest. Die Skulptur wurde im Anschluss an die Ausstellung vom Künstler der Sankt-Elisabeth-Kirche geschenkt.
Neben den Skulpturunikaten und den Zeichnungen hat Stephan Balkenhol auch ein umfangreiches Werk an Bronze-Editionen und druckgraphischen Arbeiten geschaffen, die 2014 und 2015 in zwei Werkverzeichnissen dokumentiert wurden.
www.wikipedia.org:
True self (also known as real self, authentic self, original self and vulnerable self) and false self (also known as fake self, idealized self, superficial self and pseudo self) are psychological concepts, originally introduced into psychoanalysis in 1960 by Donald Winnicott. Winnicott used true self to describe a sense of self based on spontaneous authentic experience and a feeling of being alive, having a real self. The false self, by contrast, Winnicott saw as a defensive façade, which in extreme cases could leave its holders lacking spontaneity and feeling dead and empty, behind a mere appearance of being real.
The concepts are often used in connection with narcissism.
Winnicott saw the true self as rooted from early infancy in the experience of being alive, including blood pumping and lungs breathing – what Winnicott called simply being. Out of this, the baby creates the experience of a sense of reality, a sense that life is worth living. The baby's spontaneous, nonverbal gestures derive from that instinctual sense, and if responded to by the parents, become the basis for the continuing development of the true self.
However, when what Winnicott was careful to describe as good enough parenting – i.e., not necessarily perfect – was not in place, the infant's spontaneity was in danger of being encroached on by the need for compliance with the parents' wishes / expectations. The result for Winnicott could be the creation of what he called the false self, where "Other people's expectations can become of overriding importance, overlaying or contradicting the original sense of self, the one connected to the very roots of one's being". The danger he saw was that "through this false self, the infant builds up a false set of relationships, and by means of introjections even attains a show of being real", while, in fact, merely concealing a barren emptiness behind an independent-seeming façade.
The danger was particularly acute where the baby had to provide attunement for the mother / parents, rather than vice versa, building up a sort of dissociated recognition of the object on an impersonal, not personal and spontaneous basis. But while such a pathological false self stifled the spontaneous gestures of the true self in favour of a lifeless imitation, Winnicott nevertheless considered it of vital importance in preventing something worse: the annihilating experience of the exploitation of the hidden true self itself.
www.wikipedia.org:
Het ware zelf is een romantische opvatting die stelt dat er in elk mens een "waar zelf" schuilt, verborgen achter de rollen die door de samenleving worden opgelegd. Door persoonlijke ontwikkeling kan dit ware zelf gerealiseerd worden. Het begrip heeft zijn oorsprong in de Romantiek, en speelt een belangrijke rol in westerse opvattingen over identiteit en de juiste manier van leven. Het is terug te vinden in zowel de psychologie als hedendaagse populaire spiritualiteit.
De Romantiek legde de nadruk op de gevoelsmatige en instinctieve kanten van de persoonlijkheid. Het zette zich hiermee af tegen de Verlichting en de mechanisering van het denken in Europa. Ideeën uit de Romantiek spelen nog steeds een belangrijke rol in onze samenleving. De invloed ervan is terug te herkennen in het transcendentalisme en de zogeheten nieuwe spiritualiteit. Het idee van het ware zelf is terug te leiden op Romantische opvattingen:
"The idea of each person having a deep interior, a true self within that is not identical to his or her social roles [...] is a prominent romantic theme, not just in contemporary eclectic spiritualities but in some schools of psychology, in literature, and in various facets of popular culture".
In de psychologie van Carl Gustav Jung speelt het Zelf een centrale rol. Het ontstaat in de loop van het leven, en vormt de verbinding tussen de bewuste persoonlijkheid en het persoonlijke en collectieve onbewuste. In de tweede helft van het leven kan er een psychologische ontwikkeling plaatsvinden, het individuatie-proces, waarbij de nadruk in de persoonlijkheid verschuift van de persona, de rollen die iemand heeft of speelt, naar de inhouden van het onbewuste en de onontwikkelde schaduwzijden van de persoon. Zo ontwikkelt zich een volledige persoonlijkheid, die ruimte laat voor verschillende en conflicterende aspecten van de persoon en het onbewuste.
D.W. Winnicott introduceerde de begrippen true self en false self in 1960. Het verwijst naar het bewustzijn van vitale functies, het besef levend te zijn. Het ware zelf ontstaat in de eerste maanden van het leven, als het kind zich bewust wordt van zijn vitale functies: bewegen, aanraking en het plezier dat het hier aan ontleent. Bij een gezonde ontwikkeling ontwikkelt het kind een realistisch zelfbeeld, en ontleent het plezier aan wat het doet. Tegenover het ware zelf staat het valse zelf, een manier van gedragen en zelfbeleving die is ontstaan door aanpassing aan de wensen en verwachtingen van ouders en opvoeders. Het gevoel levend te zijn is verminderd, doordat er veel energie en aandacht gaat zitten in het voldoen aan geïnternaliseerde verwachtingen. In de populaire psychologie en het dagelijks taalgebruik is de term sindsdien populair geworden: jezelf zijn, in contact zijn met jezelf.
A small man is standing between the legs of a big man. The big man is around ten feet tall, he looks relaxed to the left. The young man is life-size and looks relaxed between the legs of the big man.
Would the big man mean the ideal self? The ideal is good; we like to be bigger, stronger, better looking, more successful. Or is the ideal no good?
D.W. Winnicott finds the true-self much better than the ideal-self. He finds the ideal not authentic; he even finds the idealised self a ‘fake self’. According to D.W. Winnicott a person has both characteristics that are often labeled ‘good’ or ‘weak’. For D.W. Winnicott it’s important to be authentic in our feelings, thoughts, goals.
With Grosser Mann mit kleinem Mann Stephan Balkenhol shows a man who is too big and a man who is too small in relation to the space. I think Balkenhol agrees with D.W. Winnicott; the big is certainly not the ideal.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
true-self
Een kleine man staat tussen de benen van een grote man. De grote man is ongeveer zes meter hoog, hij kijkt ontspannen naar links. De kleine man is levensgroot en kijkt ontspannen recht voor zich uit tussen de benen door van de grote man.
Zou met de grote man het ideale-zelf bedoeld zijn? Het ideale is goed: wij zijn graag groter, sterker, mooier, succesvoller. Of is het ideale juist niet goed?
D.W. Winnicott vindt de true-self veel beter dan de ideale-zelf. Het ideale vindt hij niet authentiek; hij vindt zelfs ons geïdealiseerde zelf een ‘fake self’. Volgens D.W. Winnicott heeft de mens zowel eigenschappen die vaak als ‘goed’ en als ‘zwak’ worden gelabeld. Voor D.W. Winnicott is het belangrijk om authentiek te zijn in onze gevoelens, gedachten, doelen.
Bij Grosser Mann mit kleinem Mann van Stephan Balkenhol zien we een grote man die te groot en een kleine man die te klein is in verhouding tot de ruimte. Volgens mij is Balkenhol het eens met D.W. Winnicott; het grote is zeker niet het ideale.
Door Theo, www.artatsite.com
www.akinci.nl:
Stephan Balkenhol’s (1957, Fritzlar, Germany) sculptures of men and women, mostly carved out of one massive block of wood with polychrome surfaces, are worldwide known and appreciated. His figures are a kind of twenty-first century 'everyman' – neither idealized nor individualized. A critic once described his ‘standing man’ as ‘the type of man you would never notice in a crowd.'
They can be considered as archetypes of the human figure, as they seem to copy the human uniformity. Their poses can easily be mistaken for a viewer looking at them in a museum or gallery. There is no pathos speaking out of their gestures or expressions. Balkenhol’s figures look almost alive, they look almost as somebody we know. Their gaze seems to be fixed to the near as well as to the far spot beyond reality. They do not have a specific expression though they have something which goes beyond that. As Balkenhol himself comments his figures are 'above all' 'beautiful, silent, lively'. They 'say a lot and nothing'.
Balkenhol’s sculptures are lodged in the temporal and stylistic continuity that extends from ancient Egypt through medieval polychrome wood statuary to Renaissance portraiture. At the same time Balkenhol’s work refers to principles of minimal art, and one may very well see it as a heritage of Ulrich Rückriem’s teaching.
Stephan Balkenhol has exhibited widely in Europe and the United States, including the Musee de Grenoble, France (2010), Deichtorhallen, Hamburg (2009), Staatsliche Kunsthalle Baden-Baden Germany (2006), Museum der Moderne, Salzbourg, Austria (2006), The National Museum of Contemporary Art, Osaka, Japan (2005), Sprengler Museum, Hannover, Germany (2003), Fries Museum, Leeuwarden, Netherlands (2001), C.G.A.C. Santiago de Compostela, Spain (2001), The Hirshhorn Museum, Washington D.C., USA (1995). Balkenhol attended the Hochschule für bildende Künste in Hamburg and was taught by Ulrich Rückriem.
www.wikipedia.org:
Stephan Balkenhol (* 10. Februar 1957 in Fritzlar) ist ein zeitgenössischer deutscher Bildhauer.
Balkenhol arbeitet in Skulpturen, Reliefs, Zeichnungen und graphischen Techniken wie Lithographie, Holzschnitt und Siebdruck. Seine grob gehauenen und farbig bemalten Holzskulpturen sind sein Markenzeichen. Er stellt Menschen, Tiere und Architekturen dar, zuweilen surreal kombiniert. Der Mensch steht im Mittelpunkt seiner Arbeiten. Er entwickelt Grundtypen, die er vielfältig variiert. Sein bekanntester Figurentypus ist der Mann mit schwarzer Hose und weissem Hemd. Kleidung und Haltung der dargestellten Menschen deuten auf die Gegenwart. Sie zeigen keine eindeutigen Emotionen, sie blicken scheinbar ins Leere oder auf – für den Betrachter – unbekannte Punkte. Die Figuren bleiben distanziert, anonym und rätselhaft.
Holz ist Balkenhols wichtigstes Arbeitsmaterial. Weiche Holzarten wie Pappel oder Wawaholz erlauben dem Künstler ein präzises Herausarbeiten der Gesichter seiner Figuren. Bei den meisten Skulpturen ist die Figur so aus dem Holz herausgearbeitet, dass Figur und Sockel als ein Stück verbunden bleiben. Das Material bleibt in seinen Werken deutlich erkennbar und auch die Bearbeitung bleibt in der groben Struktur unter der Farbfassung sichtbar. Material und sichtbare Spuren des Arbeitsprozesses sind damit Teil des Kunstwerkes.
Stephan Balkenhol: „Meine Skulpturen erzählen keine Geschichten. In ihnen versteckt sich etwas Geheimnisvolles. Es ist nicht meine Aufgabe, es zu enthüllen, sondern die des Zuschauers, es zu entdecken.'
Stephan Balkenhol: „Dabei wollte ich Bildwerke schaffen, die sich – abgesehen von der Figuration – jeder Schublade entzogen: kein expliziter Rückgriff auf die Tradition, keine Botschaften jeglicher Art, keine starke Expressivität.'
Er gibt seinen Figuren bewusst einen indifferenten Ausdruck, damit dem Betrachter Deutungsmöglichkeiten bleiben. Ein Lächeln oder ein anderer Gemütszustand würde zu sehr „eingefroren' wirken. Er arbeitet an mehreren Skulpturen gleichzeitig und fertigt ungefähr 100 Skulpturen pro Jahr. Bei Holzfiguren wird der Rundholzsockel festgeklemmt. Die Figuren wachsen aus dem Rundholz mit der Arbeit und werden durch den Sockel auf Höhe gehalten.
Seine bisher höchste Skulptur, der sechs Meter hohe Männertorso aus Zedernholz Sempre più („Immer mehr'), wurde 2009 temporär im Caesarforum in Rom aufgestellt.[6]
2012 sorgte eine Balkenhol-Skulptur auf dem Turm der Sankt-Elisabeth-Kirche in Kassel für Streit. Die Leiterin der documenta 13, Carolyn Christov-Bakargiev, kritisierte die katholische Kirche für die Aufstellung dieses Kunstwerks im Vorfeld der documenta. „Es stört erheblich. Die künstlerische Leiterin fühlt sich von dieser Figur bedroht, die mit der documenta (13) nichts zu tun hat,' liess documenta-Geschäftsführer Bernd Leifeld verlauten. Die Kirche hielt dessen ungeachtet an der Balkenhol-Ausstellung und Installation fest. Die Skulptur wurde im Anschluss an die Ausstellung vom Künstler der Sankt-Elisabeth-Kirche geschenkt.
Neben den Skulpturunikaten und den Zeichnungen hat Stephan Balkenhol auch ein umfangreiches Werk an Bronze-Editionen und druckgraphischen Arbeiten geschaffen, die 2014 und 2015 in zwei Werkverzeichnissen dokumentiert wurden.
www.wikipedia.org:
True self (also known as real self, authentic self, original self and vulnerable self) and false self (also known as fake self, idealized self, superficial self and pseudo self) are psychological concepts, originally introduced into psychoanalysis in 1960 by Donald Winnicott. Winnicott used true self to describe a sense of self based on spontaneous authentic experience and a feeling of being alive, having a real self. The false self, by contrast, Winnicott saw as a defensive façade, which in extreme cases could leave its holders lacking spontaneity and feeling dead and empty, behind a mere appearance of being real.
The concepts are often used in connection with narcissism.
Winnicott saw the true self as rooted from early infancy in the experience of being alive, including blood pumping and lungs breathing – what Winnicott called simply being. Out of this, the baby creates the experience of a sense of reality, a sense that life is worth living. The baby's spontaneous, nonverbal gestures derive from that instinctual sense, and if responded to by the parents, become the basis for the continuing development of the true self.
However, when what Winnicott was careful to describe as good enough parenting – i.e., not necessarily perfect – was not in place, the infant's spontaneity was in danger of being encroached on by the need for compliance with the parents' wishes / expectations. The result for Winnicott could be the creation of what he called the false self, where "Other people's expectations can become of overriding importance, overlaying or contradicting the original sense of self, the one connected to the very roots of one's being". The danger he saw was that "through this false self, the infant builds up a false set of relationships, and by means of introjections even attains a show of being real", while, in fact, merely concealing a barren emptiness behind an independent-seeming façade.
The danger was particularly acute where the baby had to provide attunement for the mother / parents, rather than vice versa, building up a sort of dissociated recognition of the object on an impersonal, not personal and spontaneous basis. But while such a pathological false self stifled the spontaneous gestures of the true self in favour of a lifeless imitation, Winnicott nevertheless considered it of vital importance in preventing something worse: the annihilating experience of the exploitation of the hidden true self itself.
www.wikipedia.org:
Het ware zelf is een romantische opvatting die stelt dat er in elk mens een "waar zelf" schuilt, verborgen achter de rollen die door de samenleving worden opgelegd. Door persoonlijke ontwikkeling kan dit ware zelf gerealiseerd worden. Het begrip heeft zijn oorsprong in de Romantiek, en speelt een belangrijke rol in westerse opvattingen over identiteit en de juiste manier van leven. Het is terug te vinden in zowel de psychologie als hedendaagse populaire spiritualiteit.
De Romantiek legde de nadruk op de gevoelsmatige en instinctieve kanten van de persoonlijkheid. Het zette zich hiermee af tegen de Verlichting en de mechanisering van het denken in Europa. Ideeën uit de Romantiek spelen nog steeds een belangrijke rol in onze samenleving. De invloed ervan is terug te herkennen in het transcendentalisme en de zogeheten nieuwe spiritualiteit. Het idee van het ware zelf is terug te leiden op Romantische opvattingen:
"The idea of each person having a deep interior, a true self within that is not identical to his or her social roles [...] is a prominent romantic theme, not just in contemporary eclectic spiritualities but in some schools of psychology, in literature, and in various facets of popular culture".
In de psychologie van Carl Gustav Jung speelt het Zelf een centrale rol. Het ontstaat in de loop van het leven, en vormt de verbinding tussen de bewuste persoonlijkheid en het persoonlijke en collectieve onbewuste. In de tweede helft van het leven kan er een psychologische ontwikkeling plaatsvinden, het individuatie-proces, waarbij de nadruk in de persoonlijkheid verschuift van de persona, de rollen die iemand heeft of speelt, naar de inhouden van het onbewuste en de onontwikkelde schaduwzijden van de persoon. Zo ontwikkelt zich een volledige persoonlijkheid, die ruimte laat voor verschillende en conflicterende aspecten van de persoon en het onbewuste.
D.W. Winnicott introduceerde de begrippen true self en false self in 1960. Het verwijst naar het bewustzijn van vitale functies, het besef levend te zijn. Het ware zelf ontstaat in de eerste maanden van het leven, als het kind zich bewust wordt van zijn vitale functies: bewegen, aanraking en het plezier dat het hier aan ontleent. Bij een gezonde ontwikkeling ontwikkelt het kind een realistisch zelfbeeld, en ontleent het plezier aan wat het doet. Tegenover het ware zelf staat het valse zelf, een manier van gedragen en zelfbeleving die is ontstaan door aanpassing aan de wensen en verwachtingen van ouders en opvoeders. Het gevoel levend te zijn is verminderd, doordat er veel energie en aandacht gaat zitten in het voldoen aan geïnternaliseerde verwachtingen. In de populaire psychologie en het dagelijks taalgebruik is de term sindsdien populair geworden: jezelf zijn, in contact zijn met jezelf.