Continu een ander kunstwerk
Vanuit de auto is dit kunstwerk elke honderd meter anders. Twee benen staan onder negentig graden. Eén zijde is duidelijk verkort; tijdens het rijden zie je het steeds beter in verhouding komt. Geen enkele lijn loopt evenwijdig aan de andere. Hier is onmogelijk een object van te maken.
Hier is een logica, maar welke? De hoek waaronder de onderste zijde staat verschilt van de lijn die tegenover ligt. Het terug geklapte lijntje correspondeert niet met de hoogte van de gekantelde lijn.
De lijnen spelen vals met hun dikten. Daardoor ga ik twijfelen over hun lengte. Inmiddels rijd ik onder het kunstwerk. Nu begint mij iets te dagen.
De onderste lijn is ook de onderkant. De voorste en achterste lijnen zijn even dik. De lijn daartussen is de dunste, is gevouwen en was oorspronkelijk de bovenste lijn. Wat ik al eerder vermoedde, zie ik nu. Dit is een gevouwen vierkant.
Dit vierkant staat continu op één been. Aan de overkant, waar het vierkant het meest kwetsbaar is, reikt het heel ver van het startpunt. De lijn die het hoogste uit kon komen, maakt de grootste knik. De lijn die lager zou uitkomen knikt op precies dezelfde hoogte als de andere lijn. Dit vierkant naast de lange rechte snelweg reikt ver weg van deze weg.
Marijke de Goey heeft een vierkant écht laten dansen.
Door Theo, www.artatsite.com
www.marijkedegoey.com:
‘Het Dansend Vierkant’, ontworpen als ijkpunt voor een lange brug op de Pleyroute in Arnhem, is een ferm beeld met de kracht van een onwaarschijnlijk evenwicht en de verwondering over een vervormd vierkant.
Al rijdend over de Pleyroute ontstaat er bij de toeschouwer een visuele desoriëntatie: het beeld verandert van symmetrie naar asymmetrie. Soms lijkt het net of het beeld zelf ronddraait. De Marijkeblauwe kleur – veel gebruikt in mijn monumentale werken – is hier ingezet om de zichtbaarheid onder de hemelkleuren en jaargetijden te waarborgen.
Het constructieve geheim van dit 25 meter hoge beeld wordt in stand gehouden door een stoere fundering over het 160 meter lange talud.
Het Dansend Vierkant is in 2006 in de top vijf geëindigd van het Beste Nederlandse Kunstwerk van de afgelopen vijftig jaar.
Opgewonden deed ik in 1987 mee aan mijn eerste prijsvraag voor een groot beeld aan de Pleyroute, waaraan ook Klaas Gubbels en Auke de Vries in concurrentie deelnamen.
Ik had een maquette gemaakt van mijn ontwerp het Dansend Vierkant, op een ondergrond die ongeveer op een appeltaart leek. De aangeboden kleine ronde sokkel voor het beeld vond ik niet passen bij een geometrisch beeld en ik besloot de kunstcommissie een langwerpige ondergrondse sokkel van 15 x 15 x 160 meter voor te stellen, die nodig was voor het constructieve evenwicht van het beeld. De fundering is ondergronds en bedekt door een beplanting met blauwe bloemetjes (Vinca minor). Voorts kreeg ik een prachtige (voor die tijd zeer progressieve) computertekening van de ingenieur, waar ik mijn kunstwerk in kon tekenen.
Ik zag al snel dat het beeld omgekeerd (diametraal) dramatischer was (zie schematische tekening). Vlak voor Kerst moest ik dit de bouwheren meedelen. Zij waren laaiend op mij. Dit in verband met de fundering, waarvoor de graafwerkzaamheden juist aangevangen waren. Ik hield echter voet bij stuk. Nog altijd ben ik blij met de wijze waarop het beeld uiteindelijk gerealiseerd is.
www.dhaps.org:
Het transparante vierkant balanceert slechts op één punt en vertoont aan de bovenste zijde een grote knak. Deze elementen geven het werk een bepaalde spanning die nog eens vergroot wordt doordat De Goey bewust een licht effect van instabiliteit creëert.
Het materiaal buigt enigszins door en het dertig ton wegende vierkant deint bij de minste druk zacht heen en weer.
Door de plaatsing van het werk levert elk standpunt bovendien een ander gezichtspunt op. Veel van De Goeys werken bestaan uit abstracte draadsculpturen en staalconstructies die zich kenmerken door een fragiel lijnenspel.
Vanwege de monumentaliteit van haar werken en hun vermogen om deels in de omgeving op te gaan werd De Goey een veelgevraagd kunstenaar voor kunstprojecten in de openbare ruimte. ‘Dansend Vierkant’ maakt onderdeel uit van het zogenaamde ‘Masterplan Beeldende Kunst Pleyroute’ dat tussen 1980 en 1988 onder supervisie van omgevingskunstenaar Wim Korvinus werd uitgevoerd. Korvinus wilde met behulp van kunstwerken de oude structuren langs de nieuwe ringweg markeren.
www.wikipedia.org
Sentine Marina (Marijke) de Goey (Utrecht, 14 april 1947) is een Nederlandse beeldend kunstenaar.
De Goey volgde van 1974 tot 1979 een opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Zij is op meerdere terreinen van de beeldende kunst werkzaam: als beeldhouwer, omgevingskunstenaar, sieraadontwerper en edelsmid.
De Goey ontwiep onder meer de bekleding van treinstellen voor de Nederlandse Spoorwegen, bruggen en pleinen. Zij exposeert regelmatig in binnen- en buitenland. Haar werk is meerdere malen bekroond. Zo ontving zij in 1982 de Françoise van den Bosch Prijs van de Stichting Françoise van den Bosch voor haar oeuvre.
Vanuit de auto is dit kunstwerk elke honderd meter anders. Twee benen staan onder negentig graden. Eén zijde is duidelijk verkort; tijdens het rijden zie je het steeds beter in verhouding komt. Geen enkele lijn loopt evenwijdig aan de andere. Hier is onmogelijk een object van te maken.
Hier is een logica, maar welke? De hoek waaronder de onderste zijde staat verschilt van de lijn die tegenover ligt. Het terug geklapte lijntje correspondeert niet met de hoogte van de gekantelde lijn.
De lijnen spelen vals met hun dikten. Daardoor ga ik twijfelen over hun lengte. Inmiddels rijd ik onder het kunstwerk. Nu begint mij iets te dagen.
De onderste lijn is ook de onderkant. De voorste en achterste lijnen zijn even dik. De lijn daartussen is de dunste, is gevouwen en was oorspronkelijk de bovenste lijn. Wat ik al eerder vermoedde, zie ik nu. Dit is een gevouwen vierkant.
Dit vierkant staat continu op één been. Aan de overkant, waar het vierkant het meest kwetsbaar is, reikt het heel ver van het startpunt. De lijn die het hoogste uit kon komen, maakt de grootste knik. De lijn die lager zou uitkomen knikt op precies dezelfde hoogte als de andere lijn. Dit vierkant naast de lange rechte snelweg reikt ver weg van deze weg.
Marijke de Goey heeft een vierkant écht laten dansen.
Door Theo, www.artatsite.com
www.marijkedegoey.com:
‘Het Dansend Vierkant’, ontworpen als ijkpunt voor een lange brug op de Pleyroute in Arnhem, is een ferm beeld met de kracht van een onwaarschijnlijk evenwicht en de verwondering over een vervormd vierkant.
Al rijdend over de Pleyroute ontstaat er bij de toeschouwer een visuele desoriëntatie: het beeld verandert van symmetrie naar asymmetrie. Soms lijkt het net of het beeld zelf ronddraait. De Marijkeblauwe kleur – veel gebruikt in mijn monumentale werken – is hier ingezet om de zichtbaarheid onder de hemelkleuren en jaargetijden te waarborgen.
Het constructieve geheim van dit 25 meter hoge beeld wordt in stand gehouden door een stoere fundering over het 160 meter lange talud.
Het Dansend Vierkant is in 2006 in de top vijf geëindigd van het Beste Nederlandse Kunstwerk van de afgelopen vijftig jaar.
Opgewonden deed ik in 1987 mee aan mijn eerste prijsvraag voor een groot beeld aan de Pleyroute, waaraan ook Klaas Gubbels en Auke de Vries in concurrentie deelnamen.
Ik had een maquette gemaakt van mijn ontwerp het Dansend Vierkant, op een ondergrond die ongeveer op een appeltaart leek. De aangeboden kleine ronde sokkel voor het beeld vond ik niet passen bij een geometrisch beeld en ik besloot de kunstcommissie een langwerpige ondergrondse sokkel van 15 x 15 x 160 meter voor te stellen, die nodig was voor het constructieve evenwicht van het beeld. De fundering is ondergronds en bedekt door een beplanting met blauwe bloemetjes (Vinca minor). Voorts kreeg ik een prachtige (voor die tijd zeer progressieve) computertekening van de ingenieur, waar ik mijn kunstwerk in kon tekenen.
Ik zag al snel dat het beeld omgekeerd (diametraal) dramatischer was (zie schematische tekening). Vlak voor Kerst moest ik dit de bouwheren meedelen. Zij waren laaiend op mij. Dit in verband met de fundering, waarvoor de graafwerkzaamheden juist aangevangen waren. Ik hield echter voet bij stuk. Nog altijd ben ik blij met de wijze waarop het beeld uiteindelijk gerealiseerd is.
www.dhaps.org:
Het transparante vierkant balanceert slechts op één punt en vertoont aan de bovenste zijde een grote knak. Deze elementen geven het werk een bepaalde spanning die nog eens vergroot wordt doordat De Goey bewust een licht effect van instabiliteit creëert.
Het materiaal buigt enigszins door en het dertig ton wegende vierkant deint bij de minste druk zacht heen en weer.
Door de plaatsing van het werk levert elk standpunt bovendien een ander gezichtspunt op. Veel van De Goeys werken bestaan uit abstracte draadsculpturen en staalconstructies die zich kenmerken door een fragiel lijnenspel.
Vanwege de monumentaliteit van haar werken en hun vermogen om deels in de omgeving op te gaan werd De Goey een veelgevraagd kunstenaar voor kunstprojecten in de openbare ruimte. ‘Dansend Vierkant’ maakt onderdeel uit van het zogenaamde ‘Masterplan Beeldende Kunst Pleyroute’ dat tussen 1980 en 1988 onder supervisie van omgevingskunstenaar Wim Korvinus werd uitgevoerd. Korvinus wilde met behulp van kunstwerken de oude structuren langs de nieuwe ringweg markeren.
www.wikipedia.org
Sentine Marina (Marijke) de Goey (Utrecht, 14 april 1947) is een Nederlandse beeldend kunstenaar.
De Goey volgde van 1974 tot 1979 een opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Zij is op meerdere terreinen van de beeldende kunst werkzaam: als beeldhouwer, omgevingskunstenaar, sieraadontwerper en edelsmid.
De Goey ontwiep onder meer de bekleding van treinstellen voor de Nederlandse Spoorwegen, bruggen en pleinen. Zij exposeert regelmatig in binnen- en buitenland. Haar werk is meerdere malen bekroond. Zo ontving zij in 1982 de Françoise van den Bosch Prijs van de Stichting Françoise van den Bosch voor haar oeuvre.