Artist:
Arthur Spronken
Title:
Julius Solway
Year:
1982
Adress:
Kommel
Paard is een vriend van ons
Een paard is mooi, sterk en een vriend van ons. Bij dit paard weet ik het zo nét nog niet.
Dit dier is sterk. Ik ben bang dat dit paard veel te sterk is om te hanteren. Zijn billen kunnen niet omvat worden en gaan over in reusachtige achterbenen. Zijn buik is relatief slank en kan elk moment een onverwachtse beweging maken. De krachtige voorbenen staan dreigend vooruit. En dan komt zijn hals (één immense spierbundel) met daarop een woest kijkend hoofd.
In zijn hoofd staan ogen als kogels. Een hoekige kaaklijn. Neusgaten die woest zuurstof inhaleren. Een mond waarvan het bovengebit volledig zichtbaar is.
Jah dit paard is sterk.
En kracht heeft mooie kanten. Het is maar goed dat ik mij ook andere paarden kan herinneren. Daarom stel ik mij voor dat Paard van Arthur Spronken ook mooi kan zijn. Misschien op een moment dat Paard bedaard is. Maar waarvan moet het paard bedaren? Wat is er gebeurd?
Paard van Arthur Spronken is een vriend van ons. Niet omdat het zich kan laten berijden. Maar omdat ik mij soms sterk voel. Maar vaker heb ik behoefte aan beweging, woest inhaleren en mijn gebit ongegeneerd ergens in te bijten. Door Paard begint dat weer bij mij te komen. Julius Solway van Arthur Spronken is een topstuk.
By Theo, www.artatsite.com
www.mestreechtersteerke.nl:
Julius Solway (paardentorso), een meer dan levensgroot paard in brons gegoten, is op initiatief van de Stichting Limburgs kunstbezit en dank zij de financiële medewerking van het Limburgse bedrijfsleven tot stand gekomen.
Dit zeer grote beeld is ontworpen door Beeldend Kunstenaar Arthur Spronken en is in de bronsgieterij van Pie Sijen in Geverik uit één stuk gegoten, nadat de vereiste voorzieningen, nodig om een zo groot beeld te kunnen gieten, waren gerealiseerd.
www.vanderkrogt.net:
Het beeld stond eerst op het Dominicanerkerkplein, waar het op 23 december 1982 onthuld is door L. Stals, lid van de gedeputeerde staten van Limburg.
www.wikipedia.org:
Arthur Jan Elisa Spronken (Beek, 30 juli 1930 – Sittard, 5 april 2018) was een Nederlandse beeldhouwer.
Spronken was een zoon van Jan Nicolaas Spronken, sigarenfabrikant, en Bertha Hertz. In zijn jeugd werd Spronken zowel beïnvloed door de paardenliefhebberij van zijn vader en grootvader, als door de beeldhouwer Paul Schmalbach. Hij werd klaargestoomd voor de handel, maar ging uiteindelijk naar de Kunstnijverheidsschool in Maastricht, waar hij onder anderen les kreeg van Charles Vos en Harry Koolen. Hij studeerde hier van 1948 tot 1952 en vertrok daarna voor een jaar naar Milaan om stage te lopen aan de Accademia di belle Arti di Brera. Daar kreeg hij onder andere les van Marino Marini, een specialist op het gebied van paarden in de beeldhouwkunst.
Eenmaal weer in Nederland maakte Spronken in eerste instantie voornamelijk religieuze figuren uit hout, daarna ging hij rond 1961 over op brons. Zijn figuratieve beelden concentreren zich rond de dynamiek van lichamen, danseressen en later paardentorso's. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.
In 1964 kreeg hij een individuele tentoonstelling in het Frans Hals Museum. In 1996 vond er in Scheveningen in het museum Beelden aan Zee een overzichtstentoonstelling plaats, waarbij zijn monument van het koninklijk gezin een permanente plaats kreeg.
Arthur Spronken trouwde in 1955 met de Finse kunstenares Varpu Tikanoja (1928-1983). Ze kregen samen vier dochters, waaronder kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en een zoon Caius Spronken. Later leefde hij samen met beeldhouwster Francesca Zijlstra.
Een paard is mooi, sterk en een vriend van ons. Bij dit paard weet ik het zo nét nog niet.
Dit dier is sterk. Ik ben bang dat dit paard veel te sterk is om te hanteren. Zijn billen kunnen niet omvat worden en gaan over in reusachtige achterbenen. Zijn buik is relatief slank en kan elk moment een onverwachtse beweging maken. De krachtige voorbenen staan dreigend vooruit. En dan komt zijn hals (één immense spierbundel) met daarop een woest kijkend hoofd.
In zijn hoofd staan ogen als kogels. Een hoekige kaaklijn. Neusgaten die woest zuurstof inhaleren. Een mond waarvan het bovengebit volledig zichtbaar is.
Jah dit paard is sterk.
En kracht heeft mooie kanten. Het is maar goed dat ik mij ook andere paarden kan herinneren. Daarom stel ik mij voor dat Paard van Arthur Spronken ook mooi kan zijn. Misschien op een moment dat Paard bedaard is. Maar waarvan moet het paard bedaren? Wat is er gebeurd?
Paard van Arthur Spronken is een vriend van ons. Niet omdat het zich kan laten berijden. Maar omdat ik mij soms sterk voel. Maar vaker heb ik behoefte aan beweging, woest inhaleren en mijn gebit ongegeneerd ergens in te bijten. Door Paard begint dat weer bij mij te komen. Julius Solway van Arthur Spronken is een topstuk.
By Theo, www.artatsite.com
www.mestreechtersteerke.nl:
Julius Solway (paardentorso), een meer dan levensgroot paard in brons gegoten, is op initiatief van de Stichting Limburgs kunstbezit en dank zij de financiële medewerking van het Limburgse bedrijfsleven tot stand gekomen.
Dit zeer grote beeld is ontworpen door Beeldend Kunstenaar Arthur Spronken en is in de bronsgieterij van Pie Sijen in Geverik uit één stuk gegoten, nadat de vereiste voorzieningen, nodig om een zo groot beeld te kunnen gieten, waren gerealiseerd.
www.vanderkrogt.net:
Het beeld stond eerst op het Dominicanerkerkplein, waar het op 23 december 1982 onthuld is door L. Stals, lid van de gedeputeerde staten van Limburg.
www.wikipedia.org:
Arthur Jan Elisa Spronken (Beek, 30 juli 1930 – Sittard, 5 april 2018) was een Nederlandse beeldhouwer.
Spronken was een zoon van Jan Nicolaas Spronken, sigarenfabrikant, en Bertha Hertz. In zijn jeugd werd Spronken zowel beïnvloed door de paardenliefhebberij van zijn vader en grootvader, als door de beeldhouwer Paul Schmalbach. Hij werd klaargestoomd voor de handel, maar ging uiteindelijk naar de Kunstnijverheidsschool in Maastricht, waar hij onder anderen les kreeg van Charles Vos en Harry Koolen. Hij studeerde hier van 1948 tot 1952 en vertrok daarna voor een jaar naar Milaan om stage te lopen aan de Accademia di belle Arti di Brera. Daar kreeg hij onder andere les van Marino Marini, een specialist op het gebied van paarden in de beeldhouwkunst.
Eenmaal weer in Nederland maakte Spronken in eerste instantie voornamelijk religieuze figuren uit hout, daarna ging hij rond 1961 over op brons. Zijn figuratieve beelden concentreren zich rond de dynamiek van lichamen, danseressen en later paardentorso's. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.
In 1964 kreeg hij een individuele tentoonstelling in het Frans Hals Museum. In 1996 vond er in Scheveningen in het museum Beelden aan Zee een overzichtstentoonstelling plaats, waarbij zijn monument van het koninklijk gezin een permanente plaats kreeg.
Arthur Spronken trouwde in 1955 met de Finse kunstenares Varpu Tikanoja (1928-1983). Ze kregen samen vier dochters, waaronder kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en een zoon Caius Spronken. Later leefde hij samen met beeldhouwster Francesca Zijlstra.