Artist:
Arthur Spronken
Title:
Zonnevechter
Year:
1967
Adress:
Grote Markt
Het venijn
Dit kunstwerk heeft een efficiënte vorm. Eén stevige arm houdt een haak en een schild vast. Met deze haak is de zon in één beweging uitgeschakeld. Mocht de zon teveel hitte geven, zal het schild dit eenvoudig terugkaatsen.
De arm staat op tiptoetsen, alsof het gewichtloos is. Maar toch snap je dat de reusachtige bonkige vorm niet met zich spotten laat.
Opvallend is wel dat de arm niet gespierd is, maar eerder uitgehouwen lijkt uit natuursteen. De vlakken zijn ruw vanwege de splijting en vormen snijvlakken.
In eerste instantie sta ik sympathiek tegenover de efficiëntie en het natuurlijke materiaal. Toch gaat het mij tegen staan. De pathos wordt mij teveel.
Waar zijn de tegenovergestelden bij de Zonnevechter van Arthur Spronken? Naast de krachtige arm zie ik graag een klunzige voet. Waarom heeft het schild geen kwetsbare versiering? Wat wil Arthur Spronken bereiken als de haak succesvol is maar er geen sikkel is?
Het venijn zit hem in de details: naast de haak zie ik twee kleine balletjes. Dit kunstwerk heeft voor mij 'teveel ballen'.
By Theo, www.artatsite.com
www.buitenbeeldinbeeld.nl:
In de Middeleeuwen was de Grote Markt een toernooiveld, daarom maakte Spronken de 'Zonnevechter'.
www.tripadvisor.nl:
'Zonnevechter' werd in 1967 door Arthur Spronken gemaakt om een gevoel van vechtlust uit te stralen. Het feit dat de Grote Markt ooit een toernooiveld was, is hier geen toeval. Interessant en modern stuk, het verwijderen van een deel van de "vlakheid" van het plein, dat was al lang geleden, reden voor de raad om een modern kunstwerk te bestellen.
www.wikipedia.org:
Arthur Jan Elisa Spronken (Beek, 30 juli 1930 - Sittard, 5 april 2018) was een Nederlandse beeldhouwer.
Spronken was een zoon van Jan Nicolaas Spronken, sigarenfabrikant, en Bertha Hertz. In zijn jeugd werd Spronken zowel beïnvloed door de paardenliefhebberij van zijn vader en grootvader, als door de beeldhouwer Paul Schmalbach. Hij werd klaargestoomd voor de handel, maar ging uiteindelijk naar de Kunstnijverheidsschool in Maastricht, waar hij onder anderen les kreeg van Charles Vos en Harry Koolen. Hij studeerde hier van 1948 tot 1952 en vertrok daarna voor een jaar naar Milaan om stage te lopen aan de Accademia di belle Arti di Brera. Daar kreeg hij onder andere les van Marino Marini, een specialist op het gebied van paarden in de beeldhouwkunst.
Eenmaal weer in Nederland maakte Spronken in eerste instantie voornamelijk religieuze figuren uit hout, daarna ging hij rond 1961 over op brons. Zijn figuratieve beelden concentreren zich rond de dynamiek van lichamen, danseressen en later paardentorso's. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.
In 1964 kreeg hij een individuele tentoonstelling in het Frans Hals Museum. In 1996 vond er in Scheveningen in het museum Beelden aan Zee een overzichtstentoonstelling plaats, waarbij zijn monument van het koninklijk gezin een permanente plaats kreeg.
Arthur Spronken trouwde in 1955 met de Finse kunstenares Varpu Tikanoja (1928-1983). Ze kregen samen vier dochters, waaronder kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en een zoon Caius Spronken. Later leefde hij samen met beeldhouwster Francesca Zijlstra.
Dit kunstwerk heeft een efficiënte vorm. Eén stevige arm houdt een haak en een schild vast. Met deze haak is de zon in één beweging uitgeschakeld. Mocht de zon teveel hitte geven, zal het schild dit eenvoudig terugkaatsen.
De arm staat op tiptoetsen, alsof het gewichtloos is. Maar toch snap je dat de reusachtige bonkige vorm niet met zich spotten laat.
Opvallend is wel dat de arm niet gespierd is, maar eerder uitgehouwen lijkt uit natuursteen. De vlakken zijn ruw vanwege de splijting en vormen snijvlakken.
In eerste instantie sta ik sympathiek tegenover de efficiëntie en het natuurlijke materiaal. Toch gaat het mij tegen staan. De pathos wordt mij teveel.
Waar zijn de tegenovergestelden bij de Zonnevechter van Arthur Spronken? Naast de krachtige arm zie ik graag een klunzige voet. Waarom heeft het schild geen kwetsbare versiering? Wat wil Arthur Spronken bereiken als de haak succesvol is maar er geen sikkel is?
Het venijn zit hem in de details: naast de haak zie ik twee kleine balletjes. Dit kunstwerk heeft voor mij 'teveel ballen'.
By Theo, www.artatsite.com
www.buitenbeeldinbeeld.nl:
In de Middeleeuwen was de Grote Markt een toernooiveld, daarom maakte Spronken de 'Zonnevechter'.
www.tripadvisor.nl:
'Zonnevechter' werd in 1967 door Arthur Spronken gemaakt om een gevoel van vechtlust uit te stralen. Het feit dat de Grote Markt ooit een toernooiveld was, is hier geen toeval. Interessant en modern stuk, het verwijderen van een deel van de "vlakheid" van het plein, dat was al lang geleden, reden voor de raad om een modern kunstwerk te bestellen.
www.wikipedia.org:
Arthur Jan Elisa Spronken (Beek, 30 juli 1930 - Sittard, 5 april 2018) was een Nederlandse beeldhouwer.
Spronken was een zoon van Jan Nicolaas Spronken, sigarenfabrikant, en Bertha Hertz. In zijn jeugd werd Spronken zowel beïnvloed door de paardenliefhebberij van zijn vader en grootvader, als door de beeldhouwer Paul Schmalbach. Hij werd klaargestoomd voor de handel, maar ging uiteindelijk naar de Kunstnijverheidsschool in Maastricht, waar hij onder anderen les kreeg van Charles Vos en Harry Koolen. Hij studeerde hier van 1948 tot 1952 en vertrok daarna voor een jaar naar Milaan om stage te lopen aan de Accademia di belle Arti di Brera. Daar kreeg hij onder andere les van Marino Marini, een specialist op het gebied van paarden in de beeldhouwkunst.
Eenmaal weer in Nederland maakte Spronken in eerste instantie voornamelijk religieuze figuren uit hout, daarna ging hij rond 1961 over op brons. Zijn figuratieve beelden concentreren zich rond de dynamiek van lichamen, danseressen en later paardentorso's. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.
In 1964 kreeg hij een individuele tentoonstelling in het Frans Hals Museum. In 1996 vond er in Scheveningen in het museum Beelden aan Zee een overzichtstentoonstelling plaats, waarbij zijn monument van het koninklijk gezin een permanente plaats kreeg.
Arthur Spronken trouwde in 1955 met de Finse kunstenares Varpu Tikanoja (1928-1983). Ze kregen samen vier dochters, waaronder kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en een zoon Caius Spronken. Later leefde hij samen met beeldhouwster Francesca Zijlstra.