Artist:
Frans de Wit
Title:
Doorgaande Beweging
Year:
1985
Adress:
Einsteinweg
Twee gedachten
Op een lange rij staan zuilen. De kolommen staan iets scheef en zijn aan de bovenkant twee aan twee met elkaar verbonden. De buitenkanten zijn ruw en de binnenkanten van de zuilen zijn fuchsia-roze.
Ik denk aan poorten. Maar het is vreemd dat het er zoveel zijn. Ook is het vreemd dat zij naast elkaar staan.
Hoe zou het voelen om onder één van de poorten door te lopen? Dan voel ik mij zelfverzekerd. De gepolijste poort lijkt mij te ontvangen en het maakt dat ik mij welkom voel. Dit gaat goed. Nu een volgende poort. Dit doe ik met enige ervaring. Mijn twijfel is verdwenen. En als dit zo zou doorgaan tot de zevende poort (zoveel staan er), zou mijn zelfvertrouwen niet meer stuk kunnen.
De roze kleur maakt de stalen koker tot een aantrekkelijk element. Het zou mij niet verbazen als het zacht zou aanvoelen. De schuinte van de zuilen is koddig. Dit is een zacht en lief kunstwerk, ook al zijn forse stalen profielen toegepast.
Bij dit alles speelt de omgeving nauwelijks een rol. De poorten staan op een groot en mooi onderhouden grasveld. Maar de poorten staan op zichzelf. Het lijkt alsof zij in zichzelf een belangrijke functie zien, zonder iets nodig te hebben.
Dit maakt dat ik op twee gedachten hink; het kunstwerk nodigt op sympathieke manier uit, maar staat enigszins onsympathiek tegenover de omgeving.
By Theo, www.artatsite.com
Eigenlijk geeft de titel van dit beeld aan wat de essentie is: 'Doorgaande beweging'. Die doorgaande beweging kun je ook op een heel praktische manier interpreteren. Het beeld laat zich namelijk niet in één oogopslag of vanuit één gezichtspunt doorgronden.
Pas als je er omheen loopt, ontdek je dat de zeven poorten op de kopse kant versmelten tot één streep. En dat van de zijkant bekeken de poorten net allemaal even anders zijn en met verschillende tussenruimte naast elkaar zijn geplaatst.
Net als veel kunstenaars koos De Wit halverwege de jaren zestig voor geometrische vormen en soms ook voor industrieel vervaardigde elementen. In dit geval stalen U-profielen. Daar bouwde hij zijn poorten uit op. Net als bij deze collega-kunstenaars draait het in dit beeld om ruimtebeleving, om de verhouding tussen jou als toeschouwer, het beeld en de plek waar het zich bevindt.
www.wouterwelling.com:
"Back to basics" zou als motto bij het werk van Frans de Wit gebruikt kunnen worden. Als beeldhouwer refereert hij voortdurend aan basisvormen en -principes. Geometrische kernwaarden - vierkant, driehoek, cirkel - zijn evenzeer uitgangspunten als de tegenstellingsparen gesloten-open, horizontaal-verticaal, hol-bol, organoïde-abstract.
Het tarten van de zwaartekracht zodanig dat de spanning voelbaar is, maar ook werken met krachten die inherent zijn aan de gekozen materialen: het zoeken naar evenwicht.
Metaal, steen, hout en beton worden in hun waarde gelaten; de identiteit van het materiaal is onderdeel van het werk.
Het woord 'werk' in dubbele betekenis, niet alleen het eindresultaat telt, maar ook het aan dat resultaat afleesbare werkproces.
De vormentaal van Frans de Wit is archaïsch, basaal en met die taal formuleert hij een universeel verhaal. Een verhaal van alle tijden en culturen, van mens en natuur. Zijn monumentale sculpturen - in Spaarnwoude en in Prins Alexander - zijn als prehistorische sites: ze hebben een functie die ons vreemd vertrouwd voorkomt.
Wouter Welling, 2008.
www.fransdewit.com:
Eigenlijk geeft de titel van dit beeld aan wat de essentie is: ‘Doorgaande beweging’. Je moet er echter wel voor weten waar het oorspronkelijk voor is gemaakt. Want het grasveldje voor het Gorleaus Laboratorium is niet de eerste standplaats van deze beeldengroep. Halverwege de jaren tachtig nodigde architect Fons Verheijen de Leidse beeldhouwer Frans de Wit uit een beeld te maken dat reageerde op de nieuwe studentenhuisvesting in de Oegstgeestse Haaswijk. Daar verscheen aan de kruising van Haaswijklaan en Klein Profijtlaan een cirkelvormige flat met een stuk eruit. De Wit vertrok vanuit het middelpunt van dit cirkelvormige gebouw en plaatste in één doorgaande beweging zeven rudimentaire, robuuste poorten op een rij.
Die doorgaande beweging kun je ook op een heel praktische manier interpreteren. Het beeld laat zich namelijk niet in één oogopslag of vanuit één gezichtspunt doorgronden. Pas als je er omheen loopt, ontdek je dat de zeven poorten op de kopse kant versmelten tot één streep. En dat van de zijkant bekeken de poorten net allemaal even anders zijn en met verschillende tussenruimte naast elkaar zijn geplaatst. Net als veel kunstenaars koos De Wit halverwege de jaren zestig voor geometrische vormen en soms ook voor industrieel vervaardigde elementen. In dit geval stalen U-profielen. Daar bouwde hij zijn poorten uit op. Net als bij deze collega-kunstenaars draait het in dit beeld om ruimtebeleving, om de verhouding tussen jou als toeschouwer, het beeld en de plek waar het zich bevindt. Kort na de oplevering van het beeld naast de studentenhuisvesting bleek het veld te moeten ruimen voor een rotonde. Het was geen gemakkelijke klus om voor deze monumentale sculptuur een geschikte nieuwe plek te vinden. Na wat omzwervingen staat het sinds 2004 op het grasveld voor het Gorleaus Laboratorium. Meest opmerkelijke: ook dat is een cirkelvormig gebouw.
Zie ook: ‘Plastiek’, ‘Boog’, Betonplastiek, ‘Reliëf’, ‘Vijf beelden op een kromme’, plaquette Joods weeshuis.
www.wikipedia.org:
Frans de Wit (Leiden, 2 maart 1942 - aldaar, 22 juli 2004) was een Nederlandse beeldhouwer en landschapskunstenaar.
Op een lange rij staan zuilen. De kolommen staan iets scheef en zijn aan de bovenkant twee aan twee met elkaar verbonden. De buitenkanten zijn ruw en de binnenkanten van de zuilen zijn fuchsia-roze.
Ik denk aan poorten. Maar het is vreemd dat het er zoveel zijn. Ook is het vreemd dat zij naast elkaar staan.
Hoe zou het voelen om onder één van de poorten door te lopen? Dan voel ik mij zelfverzekerd. De gepolijste poort lijkt mij te ontvangen en het maakt dat ik mij welkom voel. Dit gaat goed. Nu een volgende poort. Dit doe ik met enige ervaring. Mijn twijfel is verdwenen. En als dit zo zou doorgaan tot de zevende poort (zoveel staan er), zou mijn zelfvertrouwen niet meer stuk kunnen.
De roze kleur maakt de stalen koker tot een aantrekkelijk element. Het zou mij niet verbazen als het zacht zou aanvoelen. De schuinte van de zuilen is koddig. Dit is een zacht en lief kunstwerk, ook al zijn forse stalen profielen toegepast.
Bij dit alles speelt de omgeving nauwelijks een rol. De poorten staan op een groot en mooi onderhouden grasveld. Maar de poorten staan op zichzelf. Het lijkt alsof zij in zichzelf een belangrijke functie zien, zonder iets nodig te hebben.
Dit maakt dat ik op twee gedachten hink; het kunstwerk nodigt op sympathieke manier uit, maar staat enigszins onsympathiek tegenover de omgeving.
By Theo, www.artatsite.com
Eigenlijk geeft de titel van dit beeld aan wat de essentie is: 'Doorgaande beweging'. Die doorgaande beweging kun je ook op een heel praktische manier interpreteren. Het beeld laat zich namelijk niet in één oogopslag of vanuit één gezichtspunt doorgronden.
Pas als je er omheen loopt, ontdek je dat de zeven poorten op de kopse kant versmelten tot één streep. En dat van de zijkant bekeken de poorten net allemaal even anders zijn en met verschillende tussenruimte naast elkaar zijn geplaatst.
Net als veel kunstenaars koos De Wit halverwege de jaren zestig voor geometrische vormen en soms ook voor industrieel vervaardigde elementen. In dit geval stalen U-profielen. Daar bouwde hij zijn poorten uit op. Net als bij deze collega-kunstenaars draait het in dit beeld om ruimtebeleving, om de verhouding tussen jou als toeschouwer, het beeld en de plek waar het zich bevindt.
www.wouterwelling.com:
"Back to basics" zou als motto bij het werk van Frans de Wit gebruikt kunnen worden. Als beeldhouwer refereert hij voortdurend aan basisvormen en -principes. Geometrische kernwaarden - vierkant, driehoek, cirkel - zijn evenzeer uitgangspunten als de tegenstellingsparen gesloten-open, horizontaal-verticaal, hol-bol, organoïde-abstract.
Het tarten van de zwaartekracht zodanig dat de spanning voelbaar is, maar ook werken met krachten die inherent zijn aan de gekozen materialen: het zoeken naar evenwicht.
Metaal, steen, hout en beton worden in hun waarde gelaten; de identiteit van het materiaal is onderdeel van het werk.
Het woord 'werk' in dubbele betekenis, niet alleen het eindresultaat telt, maar ook het aan dat resultaat afleesbare werkproces.
De vormentaal van Frans de Wit is archaïsch, basaal en met die taal formuleert hij een universeel verhaal. Een verhaal van alle tijden en culturen, van mens en natuur. Zijn monumentale sculpturen - in Spaarnwoude en in Prins Alexander - zijn als prehistorische sites: ze hebben een functie die ons vreemd vertrouwd voorkomt.
Wouter Welling, 2008.
www.fransdewit.com:
Eigenlijk geeft de titel van dit beeld aan wat de essentie is: ‘Doorgaande beweging’. Je moet er echter wel voor weten waar het oorspronkelijk voor is gemaakt. Want het grasveldje voor het Gorleaus Laboratorium is niet de eerste standplaats van deze beeldengroep. Halverwege de jaren tachtig nodigde architect Fons Verheijen de Leidse beeldhouwer Frans de Wit uit een beeld te maken dat reageerde op de nieuwe studentenhuisvesting in de Oegstgeestse Haaswijk. Daar verscheen aan de kruising van Haaswijklaan en Klein Profijtlaan een cirkelvormige flat met een stuk eruit. De Wit vertrok vanuit het middelpunt van dit cirkelvormige gebouw en plaatste in één doorgaande beweging zeven rudimentaire, robuuste poorten op een rij.
Die doorgaande beweging kun je ook op een heel praktische manier interpreteren. Het beeld laat zich namelijk niet in één oogopslag of vanuit één gezichtspunt doorgronden. Pas als je er omheen loopt, ontdek je dat de zeven poorten op de kopse kant versmelten tot één streep. En dat van de zijkant bekeken de poorten net allemaal even anders zijn en met verschillende tussenruimte naast elkaar zijn geplaatst. Net als veel kunstenaars koos De Wit halverwege de jaren zestig voor geometrische vormen en soms ook voor industrieel vervaardigde elementen. In dit geval stalen U-profielen. Daar bouwde hij zijn poorten uit op. Net als bij deze collega-kunstenaars draait het in dit beeld om ruimtebeleving, om de verhouding tussen jou als toeschouwer, het beeld en de plek waar het zich bevindt. Kort na de oplevering van het beeld naast de studentenhuisvesting bleek het veld te moeten ruimen voor een rotonde. Het was geen gemakkelijke klus om voor deze monumentale sculptuur een geschikte nieuwe plek te vinden. Na wat omzwervingen staat het sinds 2004 op het grasveld voor het Gorleaus Laboratorium. Meest opmerkelijke: ook dat is een cirkelvormig gebouw.
Zie ook: ‘Plastiek’, ‘Boog’, Betonplastiek, ‘Reliëf’, ‘Vijf beelden op een kromme’, plaquette Joods weeshuis.
www.wikipedia.org:
Frans de Wit (Leiden, 2 maart 1942 - aldaar, 22 juli 2004) was een Nederlandse beeldhouwer en landschapskunstenaar.