Artist:
David Bade
Title:
Anita
Year:
2001
Adress:
Westblaak
What is beauty?
Is this because of harmonic colors, monumental materials, elegant postures?
Anita by David Bade has got to do it without all this. Yet you immediately feel that she has beauty. You can say about a person has beauty within. I think you can say the same about a sculpture. Isn’t it so that Anita has a nice character?
Anita is made of building material and mostly PUR-foam. This is an ideal material to make something ugly and cheap. The colors are unmixed and something like fake-cherry-red, failure-grass-green, pimped up-air-blue. J, we are convinces: the materials and colors are downright ugly.
You would have to this ugliness even a lesson and turn to? You could say that her appearance very similar to the outcome of our behavior? How often are we not coarse, tasteless, tactless? No, that's not it; we know that Anita is not like that.
Anita of David Bade has managed to make a sympathetic image while the excels in ugliness. I think I mainly of her please if I just do not see; If I have been rude, tasteless or tactless, I know that I am not, even if it seems that a moment like that.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
Wat is schoonheid?
Komt dit door harmonische kleuren, monumentale materialen, elegante houdingen?
Anita van David Bade moet het zonder dit alles doen. Toch voel je direct aan dat zij schoonheid heeft. Bij een mens kun je zeggen dat de schoonheid van binnen zit. Ik denk dat je ook kunt zeggen van een beeld. Anita heeft toch een mooi karakter?
Anita is gemaakt van bouwmateriaal en vaak van PUR-schuim. Dit is een ideaal materiaal om iets lelijks en goedkoops te maken. De PUR heeft harde, ongemengde kleuren zoals nep-kers-rood, faal-gras-groen, opgepimpt-lucht-blauw. Jah, wij zijn overtuigt: de materialen en kleuren zijn ronduit lelijk.
Zou je aan deze lelijkheid nog een wijze les en draai kunnen geven? Zou je kunnen zeggen dat haar uiterlijk veel lijkt op de uitkomst van ons gedrag? Hoe vaak zijn wij niet grof, smakeloos, tactloos? Nee, dat is het niet; wij voelen intuïtief aan dat Anita niet zo is.
Met Anita van David Bade is het gelukt om een sympathiek beeld te maken terwijl het uitmunt in lelijkheid. Ik denk dat ik vooral van haar houd als ik het even niet zie zitten; als ik grof, smakeloos of tactloos ben geweest weet ik dat ik niet zo ben, ook al lijkt dat eventjes wel zo.
Door Theo, www.artatsite.com
www.tentrotterdam.nl:
De Anita ook wel ‘puinzak’ genoemd op het trottoir is het teken van ’werk aan de winkel’, van ’slopen om te vernieuwen’ en verwijst naar de maakbaarheid, maar ook naar de – zoals Bade het noemde – ’afbraakbaarheid’ van de immer bouwende stad Rotterdam.
www.versbeton.nl:
Als je op de Antillen bent opgegroeid dan leef je met kleur. Op de eilanden sta je op met de kleur van de zee aan je voeten en de zon boven je hoofd. Eenmaal in Nederland neem je een plek in tussen het grauwe beton en schik je je naar de bouwdrift van onze steden. Uit de combinatie van die twee uitersten is Anita geboren. Vormloos, associatief en vooral kleurrijk.
Waar veel beelden in de Rotterdamse binnenstad zich camoufleren in stadse kleuren verzet maker David Bade zich hiertegen. De plek op het Eendrachtsplein was leidend voor de vorm van de sculptuur. De voet gemaakt van een zak puin en een pallet, de restanten van de bouw.
De poëtische samenstelling van de puinzak met erotische onderlaag ontroert mij. Erotisch omdat ze de naam draagt van een vrouw, Anita. Dat zij een auto moest vangen is misschien toeval maar in het ongeluk schuilt de ware aard van dit werk. Net zoals rampspoed overvalt dit beeld je. Op de ondergrond van blauw-rood vormgegeven door 75B is ook deze dame een vraag. Anita wil gebruikt worden, zij is mijn favoriete prostituee, exotisch. Zij vraagt mij of ik wil dansen, samen over de Westblaak.
Ik dacht jaren dat het een ingeklapt sapbarretje was. En toevallig ook altijd gesloten op de momenten dat ik erlangs fietste. Totdat ik eens iets langer dan twee seconden mijn aandacht erop richtte. Dat was toen ik er langs liep en me verbaasde dat die sapbar echt supervaak dicht was. Zie ik daar ineens een hoofd uit een jutezak omhoog steken, met gladde, golvende blauwe haren. Dat uitsteeksel is een arm, en ze blijkt Anita te heten. Ze is op missie, de stille wereldveroveraar die geen gewag maakt van haar ambities. Ze is er niet voor de burgemeester, de filmacteurs, de minister-president, eigenlijk tout bekend Nederland. Ze staat daar voor mij en alle andere onopvallende mensen met hun eigen bescheiden levensdoelen. Ben zo blij dat je weer terug bent, Anita.
David Bades kunstwerk Anita is per vandaag terug op de Westblaak. Het werk is controversieel. Toen het vorig jaar beschadigd raakte als gevolg van een auto-ongeluk gingen er zelfs stemmen op om ‘het er maar bij te laten zo’.
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
Het beeld Anita is David Bades eerste permanente sculptuur in de openbare buitenruimte. Tot vlak voor de uitvoering passeerden diverse mogelijkheden en ideeën de revue. De vele versies van het ontwerp, het werken in vervormbare materialen als klei en polyurethaan (purschuim) en de mogelijkheid om na het gieten van het beeld nog wijzigingen aan te brengen, onderstrepen Bades associatieve en impulsieve werkwijze.
Eén beeldelement keerde in de ontwerpen telkens terug: een puinzak op een pallet als basis voor het beeld. Uiteindelijk kwam Bade uit op een meisjesfiguur, genaamd Anita. Zij rijst op uit de puinzak. Op het kolossale, amorfe lijf staat een gestileerde meisjeskop op een lange, dunne nek. Het definitieve ontwerp maakte Bade op ware grootte uit klei en polyurethaan, in combinatie met gevonden voorwerpen en materialen. Daarna werd een afgietsel in polyester gemaakt.
Bade vond dat zijn beeld op een stoep moest staan, daar staan echte puinzakken immers ook. Overeenkomstig de werkelijkheid moest er onder de puinzak een pallet als sokkel komen. Deze keuze verwijst naar de maakbaarheid, maar ook naar de – zoals Bade het noemde – ‘afbraakbaar-heid’ van de immer bouwende stad Rotterdam.
Het beeld kreeg een plek aan het Eendrachtsplein.Volgens Bade krijgt het hier de functie van een klassiek beeld in de openbare ruimte. Het moet als trekker dienen voor het naastgelegen skatepark: een plek waar de straatcultuur tot uiting komt.
www.wikipedia.org:
David Benjamin Bade (Willemstad (Curaçao), 20 maart 1970) is een Nederlandse beeldhouwer, installatiekunstenaar, schilder en tekenaar.
Bade studeerde van 1987 tot 1991 aan de lerarenopleiding (handvaardigheid en tekenen) van de Hogeschool Holland in Diemen en bezocht aansluitend tot 1993 Ateliers '63 in Haarlem.
Bade kreeg in 1993 de prestigieuze Prix de Rome en in 2010 won hij de Sikkens Prize, een onregelmatig toegekende prijs van de Sikkens Foundation.[1] Hij was van 2000 tot 2003 gasthoogleraar aan de Hochschule für Gestaltung in Bremen. In 2006 richtte hij samen met Tirzo Martha het Instituto Buena Bista (IBB) op Curaçao op, waarvan beiden directeur zijn. Het IBB verzorgt een artist in residency programma, organiseert een groot aantal culturele projecten en biedt opleidingsmogelijkheden voor lokale kunstenaars.
Bade was in 2016 jurylid van de Rotterdamse Dolf Henkesprijs.
Is this because of harmonic colors, monumental materials, elegant postures?
Anita by David Bade has got to do it without all this. Yet you immediately feel that she has beauty. You can say about a person has beauty within. I think you can say the same about a sculpture. Isn’t it so that Anita has a nice character?
Anita is made of building material and mostly PUR-foam. This is an ideal material to make something ugly and cheap. The colors are unmixed and something like fake-cherry-red, failure-grass-green, pimped up-air-blue. J, we are convinces: the materials and colors are downright ugly.
You would have to this ugliness even a lesson and turn to? You could say that her appearance very similar to the outcome of our behavior? How often are we not coarse, tasteless, tactless? No, that's not it; we know that Anita is not like that.
Anita of David Bade has managed to make a sympathetic image while the excels in ugliness. I think I mainly of her please if I just do not see; If I have been rude, tasteless or tactless, I know that I am not, even if it seems that a moment like that.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
Wat is schoonheid?
Komt dit door harmonische kleuren, monumentale materialen, elegante houdingen?
Anita van David Bade moet het zonder dit alles doen. Toch voel je direct aan dat zij schoonheid heeft. Bij een mens kun je zeggen dat de schoonheid van binnen zit. Ik denk dat je ook kunt zeggen van een beeld. Anita heeft toch een mooi karakter?
Anita is gemaakt van bouwmateriaal en vaak van PUR-schuim. Dit is een ideaal materiaal om iets lelijks en goedkoops te maken. De PUR heeft harde, ongemengde kleuren zoals nep-kers-rood, faal-gras-groen, opgepimpt-lucht-blauw. Jah, wij zijn overtuigt: de materialen en kleuren zijn ronduit lelijk.
Zou je aan deze lelijkheid nog een wijze les en draai kunnen geven? Zou je kunnen zeggen dat haar uiterlijk veel lijkt op de uitkomst van ons gedrag? Hoe vaak zijn wij niet grof, smakeloos, tactloos? Nee, dat is het niet; wij voelen intuïtief aan dat Anita niet zo is.
Met Anita van David Bade is het gelukt om een sympathiek beeld te maken terwijl het uitmunt in lelijkheid. Ik denk dat ik vooral van haar houd als ik het even niet zie zitten; als ik grof, smakeloos of tactloos ben geweest weet ik dat ik niet zo ben, ook al lijkt dat eventjes wel zo.
Door Theo, www.artatsite.com
www.tentrotterdam.nl:
De Anita ook wel ‘puinzak’ genoemd op het trottoir is het teken van ’werk aan de winkel’, van ’slopen om te vernieuwen’ en verwijst naar de maakbaarheid, maar ook naar de – zoals Bade het noemde – ’afbraakbaarheid’ van de immer bouwende stad Rotterdam.
www.versbeton.nl:
Als je op de Antillen bent opgegroeid dan leef je met kleur. Op de eilanden sta je op met de kleur van de zee aan je voeten en de zon boven je hoofd. Eenmaal in Nederland neem je een plek in tussen het grauwe beton en schik je je naar de bouwdrift van onze steden. Uit de combinatie van die twee uitersten is Anita geboren. Vormloos, associatief en vooral kleurrijk.
Waar veel beelden in de Rotterdamse binnenstad zich camoufleren in stadse kleuren verzet maker David Bade zich hiertegen. De plek op het Eendrachtsplein was leidend voor de vorm van de sculptuur. De voet gemaakt van een zak puin en een pallet, de restanten van de bouw.
De poëtische samenstelling van de puinzak met erotische onderlaag ontroert mij. Erotisch omdat ze de naam draagt van een vrouw, Anita. Dat zij een auto moest vangen is misschien toeval maar in het ongeluk schuilt de ware aard van dit werk. Net zoals rampspoed overvalt dit beeld je. Op de ondergrond van blauw-rood vormgegeven door 75B is ook deze dame een vraag. Anita wil gebruikt worden, zij is mijn favoriete prostituee, exotisch. Zij vraagt mij of ik wil dansen, samen over de Westblaak.
Ik dacht jaren dat het een ingeklapt sapbarretje was. En toevallig ook altijd gesloten op de momenten dat ik erlangs fietste. Totdat ik eens iets langer dan twee seconden mijn aandacht erop richtte. Dat was toen ik er langs liep en me verbaasde dat die sapbar echt supervaak dicht was. Zie ik daar ineens een hoofd uit een jutezak omhoog steken, met gladde, golvende blauwe haren. Dat uitsteeksel is een arm, en ze blijkt Anita te heten. Ze is op missie, de stille wereldveroveraar die geen gewag maakt van haar ambities. Ze is er niet voor de burgemeester, de filmacteurs, de minister-president, eigenlijk tout bekend Nederland. Ze staat daar voor mij en alle andere onopvallende mensen met hun eigen bescheiden levensdoelen. Ben zo blij dat je weer terug bent, Anita.
David Bades kunstwerk Anita is per vandaag terug op de Westblaak. Het werk is controversieel. Toen het vorig jaar beschadigd raakte als gevolg van een auto-ongeluk gingen er zelfs stemmen op om ‘het er maar bij te laten zo’.
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
Het beeld Anita is David Bades eerste permanente sculptuur in de openbare buitenruimte. Tot vlak voor de uitvoering passeerden diverse mogelijkheden en ideeën de revue. De vele versies van het ontwerp, het werken in vervormbare materialen als klei en polyurethaan (purschuim) en de mogelijkheid om na het gieten van het beeld nog wijzigingen aan te brengen, onderstrepen Bades associatieve en impulsieve werkwijze.
Eén beeldelement keerde in de ontwerpen telkens terug: een puinzak op een pallet als basis voor het beeld. Uiteindelijk kwam Bade uit op een meisjesfiguur, genaamd Anita. Zij rijst op uit de puinzak. Op het kolossale, amorfe lijf staat een gestileerde meisjeskop op een lange, dunne nek. Het definitieve ontwerp maakte Bade op ware grootte uit klei en polyurethaan, in combinatie met gevonden voorwerpen en materialen. Daarna werd een afgietsel in polyester gemaakt.
Bade vond dat zijn beeld op een stoep moest staan, daar staan echte puinzakken immers ook. Overeenkomstig de werkelijkheid moest er onder de puinzak een pallet als sokkel komen. Deze keuze verwijst naar de maakbaarheid, maar ook naar de – zoals Bade het noemde – ‘afbraakbaar-heid’ van de immer bouwende stad Rotterdam.
Het beeld kreeg een plek aan het Eendrachtsplein.Volgens Bade krijgt het hier de functie van een klassiek beeld in de openbare ruimte. Het moet als trekker dienen voor het naastgelegen skatepark: een plek waar de straatcultuur tot uiting komt.
www.wikipedia.org:
David Benjamin Bade (Willemstad (Curaçao), 20 maart 1970) is een Nederlandse beeldhouwer, installatiekunstenaar, schilder en tekenaar.
Bade studeerde van 1987 tot 1991 aan de lerarenopleiding (handvaardigheid en tekenen) van de Hogeschool Holland in Diemen en bezocht aansluitend tot 1993 Ateliers '63 in Haarlem.
Bade kreeg in 1993 de prestigieuze Prix de Rome en in 2010 won hij de Sikkens Prize, een onregelmatig toegekende prijs van de Sikkens Foundation.[1] Hij was van 2000 tot 2003 gasthoogleraar aan de Hochschule für Gestaltung in Bremen. In 2006 richtte hij samen met Tirzo Martha het Instituto Buena Bista (IBB) op Curaçao op, waarvan beiden directeur zijn. Het IBB verzorgt een artist in residency programma, organiseert een groot aantal culturele projecten en biedt opleidingsmogelijkheden voor lokale kunstenaars.
Bade was in 2016 jurylid van de Rotterdamse Dolf Henkesprijs.