Artist:
Willem de Kooning
Title:
Reclining Figure
Year:
1969
Adress:
Weena
Fits in a city
Willem de Kooning created with Reclining Figure an artwork that is attractive, three-dimensional, raises many associations by the experienced viewer. This is a good piece of art that fits in a city where functionality and sobriety is important, yet whith an alternative subculture within the artistic scene.
By Theo, www.artatsite.com
Compared with other artworks
These ugly giant Öffentliche Rose by Rolf Szymanski (Munich, picture 1, check the movie and more information) shows himself as he is. If you look closely, a rose might become visible. Don’t you think that fading flowers are aesthetically? Vulnerable, rich in color, after years familiar with the house on the backside. Besides, this artwork is surrounded by ancient trees and mansions.
Another ugly cyclope Meeresgrund by Otto Petri (Berlin, picture 2, more information) looks fascinated at an attractive sleeping woman. This is not a good work of art, but the simple natural material evoke a primal force and sensuality.
William by Rebecca Warren (London, picture 3, more information) has got nothing; no shape, color, tactility, structure. What a nerve to make such work!
The sculpture stands at the entrance of a shopping center. I imagine that the type of person that likes to come in a mall, find such a work of art abhorrent. Maybe that's exactly the thing that enjoys the artist. It testifies of humor to place a work of art that has got nothing on a pedestal.
The artwork is touching for its ugliness. Because of the lack of humor, eloquence or aesthetic value it’s hard to be positive about the artwork.
Jonathan Meese does with Humpy Dumpy (Berlin, picture 4, more information) no effort to create a"beautiful" artwork but is convincing critical on the transience and futility of power and violence.
By Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
Eind jaren ’60 begon de schilder te experimenteren met boetseerklei. De Kooning zag het werken met klei als ruimtelijk schilderen. Hij liet zijn sculpturen, net als zijn schilderijen, in een spontane beweging ontstaan zonder schetsen of voorstudies.
Hij kleide de beelden met drie paar handschoenen over elkaar, omdat hij zijn eigen handen te klein vond.
Boetseren vond hij geen wezenlijk andere activiteit dan schilderen; hij zag klei als dikke verf. De manier van werken is aan het afgietsel af te lezen. De ledematen van rolletjes klei, die aan de geknede romp zijn bevestigd, de komvormige indrukken van een duim, zelfs de uitvergrote vingerafdrukken, die zich in de bronzen huid aftekenen, zijn allemaal te relateren aan de menselijke hand.
Het levendige donkere patina, waarmee het brons is afgewerkt, versterkt de reflecties op de welvingen van het beeld.
Reclining Figure is een van de drie beelden van Willem de Kooning, die de stad rijk is. Het vormt een eenheid met twee andere beelden van De Kooning: Seated Woman en Standing Figure. De eerste is eigendom van de stad. Seated Woman en Standing Figure zijn beiden in bruikleen van De Willem De Kooning Foundation (sinds 2005). Beide beelden stonden voor die tijd in Boston.
De van origine Rotterdamse kunstenaar Willem de Kooning (Rotterdam, 1904 – Springs, New York, 1997) werd in de jaren vijftig in Amerika één van de beroemdste vertegenwoordigers van het dan nieuwe Abstract Expressionisme. Aanvankelijk maakte hij in die jaren grote abstracte schilderijen met expressieve verfgebaren. Eind jaren zestig begon hij sculpturen te maken. Hij maakte ongeveer 25 van deze grote bronzen vrouwfiguren.
www.chrisdenengelsman.nl:
Op zijn 22ste vertrok Willem de Kooning naar New York. Als verstekeling op een oceaanstomer. Zo'n twintig jaar later, in 1948, schreef hij voor het eerst een brief aan zijn vader in Nederland, met daarin de zin:
'En terwijl ik naar bed gaat denk ik aan de Zaagmolenstraat.'
Toen Willem vijf jaar was, gingen zijn ouders uit elkaar. Tot zijn verdriet werd hij toegewezen aan zijn moeder. Zij was een bazige vrouw met wie hij altijd ruzie had; zie zijn vrouwenschilderijen. Met zijn vader kon hij goed opschieten, al heeft hij hem na zijn vertrek uit Nederland nooit meer gezien.
Na de scheiding was er weinig geld. Dus werkte Willem vanaf zijn twaalfde in een atelier waar ze reclametekeningen maakten. Op zijn zestiende lukte het hem om naar de avondacademie te gaan.
En hij wilde niet naar Parijs, zoals alle kunstenaars, maar naar New York.
www.rijnmond.nl:
Het stoorde Dick Otto al heel lang. De drie bronzen beelden van Willem de Koning aan het Weena liggen er altijd onverlicht bij.
Daar moest volgens Otto verandering in komen."Het is de enige plek waar drie beelden van de Willem de Kooning bij elkaar staan. Dat is uniek in de wereld. In Amerika is De Kooning wereldberoemd geworden en het is toch een geboren Rotterdammer. Ik vond het zo jammer dat de beelden hier altijd in het donker stonden. De beelden zijn zelf al donker en je ziet toch veel toeristen voorbij lopen die er belangstelling voor hebben.
Willem de Kooning created with Reclining Figure an artwork that is attractive, three-dimensional, raises many associations by the experienced viewer. This is a good piece of art that fits in a city where functionality and sobriety is important, yet whith an alternative subculture within the artistic scene.
By Theo, www.artatsite.com
Compared with other artworks
These ugly giant Öffentliche Rose by Rolf Szymanski (Munich, picture 1, check the movie and more information) shows himself as he is. If you look closely, a rose might become visible. Don’t you think that fading flowers are aesthetically? Vulnerable, rich in color, after years familiar with the house on the backside. Besides, this artwork is surrounded by ancient trees and mansions.
Another ugly cyclope Meeresgrund by Otto Petri (Berlin, picture 2, more information) looks fascinated at an attractive sleeping woman. This is not a good work of art, but the simple natural material evoke a primal force and sensuality.
William by Rebecca Warren (London, picture 3, more information) has got nothing; no shape, color, tactility, structure. What a nerve to make such work!
The sculpture stands at the entrance of a shopping center. I imagine that the type of person that likes to come in a mall, find such a work of art abhorrent. Maybe that's exactly the thing that enjoys the artist. It testifies of humor to place a work of art that has got nothing on a pedestal.
The artwork is touching for its ugliness. Because of the lack of humor, eloquence or aesthetic value it’s hard to be positive about the artwork.
Jonathan Meese does with Humpy Dumpy (Berlin, picture 4, more information) no effort to create a"beautiful" artwork but is convincing critical on the transience and futility of power and violence.
By Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
Eind jaren ’60 begon de schilder te experimenteren met boetseerklei. De Kooning zag het werken met klei als ruimtelijk schilderen. Hij liet zijn sculpturen, net als zijn schilderijen, in een spontane beweging ontstaan zonder schetsen of voorstudies.
Hij kleide de beelden met drie paar handschoenen over elkaar, omdat hij zijn eigen handen te klein vond.
Boetseren vond hij geen wezenlijk andere activiteit dan schilderen; hij zag klei als dikke verf. De manier van werken is aan het afgietsel af te lezen. De ledematen van rolletjes klei, die aan de geknede romp zijn bevestigd, de komvormige indrukken van een duim, zelfs de uitvergrote vingerafdrukken, die zich in de bronzen huid aftekenen, zijn allemaal te relateren aan de menselijke hand.
Het levendige donkere patina, waarmee het brons is afgewerkt, versterkt de reflecties op de welvingen van het beeld.
Reclining Figure is een van de drie beelden van Willem de Kooning, die de stad rijk is. Het vormt een eenheid met twee andere beelden van De Kooning: Seated Woman en Standing Figure. De eerste is eigendom van de stad. Seated Woman en Standing Figure zijn beiden in bruikleen van De Willem De Kooning Foundation (sinds 2005). Beide beelden stonden voor die tijd in Boston.
De van origine Rotterdamse kunstenaar Willem de Kooning (Rotterdam, 1904 – Springs, New York, 1997) werd in de jaren vijftig in Amerika één van de beroemdste vertegenwoordigers van het dan nieuwe Abstract Expressionisme. Aanvankelijk maakte hij in die jaren grote abstracte schilderijen met expressieve verfgebaren. Eind jaren zestig begon hij sculpturen te maken. Hij maakte ongeveer 25 van deze grote bronzen vrouwfiguren.
www.chrisdenengelsman.nl:
Op zijn 22ste vertrok Willem de Kooning naar New York. Als verstekeling op een oceaanstomer. Zo'n twintig jaar later, in 1948, schreef hij voor het eerst een brief aan zijn vader in Nederland, met daarin de zin:
'En terwijl ik naar bed gaat denk ik aan de Zaagmolenstraat.'
Toen Willem vijf jaar was, gingen zijn ouders uit elkaar. Tot zijn verdriet werd hij toegewezen aan zijn moeder. Zij was een bazige vrouw met wie hij altijd ruzie had; zie zijn vrouwenschilderijen. Met zijn vader kon hij goed opschieten, al heeft hij hem na zijn vertrek uit Nederland nooit meer gezien.
Na de scheiding was er weinig geld. Dus werkte Willem vanaf zijn twaalfde in een atelier waar ze reclametekeningen maakten. Op zijn zestiende lukte het hem om naar de avondacademie te gaan.
En hij wilde niet naar Parijs, zoals alle kunstenaars, maar naar New York.
www.rijnmond.nl:
Het stoorde Dick Otto al heel lang. De drie bronzen beelden van Willem de Koning aan het Weena liggen er altijd onverlicht bij.
Daar moest volgens Otto verandering in komen."Het is de enige plek waar drie beelden van de Willem de Kooning bij elkaar staan. Dat is uniek in de wereld. In Amerika is De Kooning wereldberoemd geworden en het is toch een geboren Rotterdammer. Ik vond het zo jammer dat de beelden hier altijd in het donker stonden. De beelden zijn zelf al donker en je ziet toch veel toeristen voorbij lopen die er belangstelling voor hebben.