Artist:
George Rickey
Title:
Two Turning Vertical Rectangles
Year:
1971
Adress:
Binnenwegplein
Two abstract discs as twins
This artwork is always different. It’s continuously moving and also back to vertical. The discs can pivot in the horizontal direction, they keep turning upward but hardly go downward.
The artwork can rotate on its axis in horizontal direction. As a result, you see the discs at an angle, or see it as a whole from the side.
The two slices seem to be twins: even though one of them can be vertical and the other one almost horizontal, they will return again and come back gently in the same angle.
Abstract forms play with each other with Two Turning Vertical Rectangles by George Rickey play. You can see that it seems that two forms rub against or collide with each other.
The abstract rods also play with the contra-space; the contra-space is divided because of two of the same form. Also, the contra-space seem to be narrowed because of the girders which lay in the horizontal direction.
Two Turning Vertical Rectangles by George Rickey enchants me because the two elements always move smoothly and parallel to each other. I hope this happens just by gravity (but not because of an external power source). The plates must be heavy, but yet seem to be made of rice paper.
The Rectangles are not entirely abstract: you see the sanded surface glisten in the Sun.
The Rectangles are also in contact with the element ' air ': it adapts to the wind speed and wind direction.
I can't stop looking at Two Turning Vertical Rectangles by George Rickey.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
Een tweeling in de vorm van abstracte schijven
Dit kunstwerk is steeds weer anders. Het beweegt continu en ook steeds weer terug naar verticaal. De schijven kunnen richting het horizontale draaien, zij blijven naar boven bewegen maar reiken met moeite naar beneden.
Het kunstwerk kan in horizontale richting om zijn as draaien. Daardoor zie je de schijven onder een hoek of in het geheel van opzij.
De twee schijven lijken wel tweeling: ook al is de ene verticaal en de andere bijna horizontaal, zij zullen weer terugkeren en voorzichtig in dezelfde hoek terugkomen.
Bij Two Turning Vertical Rectangles van George Rickey spelen abstracte vormen met elkaar. Je ziet hoe het lijkt dat twee vormen langs elkaar kunnen schuren of tegen elkaar kunnen botsen.
De abstracte staven spelen ook met restruimte; de restruimte is in tweeën verdeelt door twee dezelfde vormen. Ook kan het lijken dat de restruimte smaller wordt doordat de liggers zich in horizontale richting bewegen.
Two Turning Vertical Rectangles van George Rickey betovert mij omdat de twee elementen zich steeds weer soepel naar elkaar en evenwijdig aan elkaar bewegen. Ik hoop dat dit enkel komt door de zwaartekracht (maar dat hier geen externe krachtbron bij nodig is). De platen moeten zwaar zijn, maar toch lijken ze van rijstepapier.
De Rectangles zijn niet geheel abstract: je ziet het geschuurde oppervlakte glinsteren in de zon.
De Rectangles zijn ook in contact met het element ‘lucht’: het past zich aan de windsnelheid en de windrichting.
Ik kan haast niet stoppen met kijken naar Two Turning Vertical Rectangles van George Rickey.
Door Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
George Rickey maakte kinetische kunst: kunst met bewegende onderdelen. Maar liefst twee van deze bewegende sculpturen staan in de binnenstad van Rotterdam. Het bekende werk Two Turning Vertical Rectables op het Binnenwegplein is er één van.
Rickey raakte gefascineerd door constructivistische beeldhouwkunst, een stroming waarbij constructie de hoofdrol speelt. Rickey was ook geïnteresseerd in kunst van De Stijl en het Bauhaus. In de jaren vijftig maakten deze kunstenaars roestvrij stalen constructies, waarin vlakke en lineaire onderdelen werden afgewisseld.
In de jaren zestig bouwde Rickey zijn beelden op uit vormen die hij telkens herhaalde. Two Turning Vertical Rectangles bestaat uit twee identieke massieve vlakke delen en is tekenend voor zijn manier van werken eind jaren zestig.
Rickey werd in 1964 gevraagd door de commissie Stadsverfraaiing een alternatief te ontwerpen voor de fontein op het Hofplein. Deze constructie zou twintig meter hoog worden met acht identieke bewegende vlakke elementen, terwijl een kinetisch object het geheel bekroonde. Het werd uiteindelijk niet uitgevoerd, omdat de nieuwe fundering van de fontein te duur zou worden.
In 1969 exposeerde hij in Museum Boijmans Van Beuningen, waarop een schaalmodel van dit ontwerp te zien was. Het ontwerp werd afgewezen door het college van B&W, maar de winkeliersvereniging Stichting Binnenwegplein besloot in 1970 de stad ter gelegenheid van het nieuwe Binnenwegplein een kunstwerk aan te bieden en men nodigde Rickey uit om een beeld te realiseren. Two Turning Vertical Rectangles werd op 7 mei 1971 onthuld.
Het werk is een geliefde blikvanger geworden op het Binnenwegplein, waar het in 2012 tijdelijk verdween wegens herinrichting van het plein. Door verhoging van de nieuwe bestrating kon het beeld niet herplaatst worden, want de metalen platen zouden mogelijk mensen kunnen raken. Tevens was de windval op het plein door nieuwe hoogbouw veranderd, waardoor het kinetische werk niet veilig meer functioneerde. Na onderzoek werd de oplossing gevonden in het verhogen van de paal en het verzwaren van de bladen.
Sinds april 2015 was het werk weer te bewonderen in het centrum van de stad, maar helaas voor korte duur. Eind november raakten de vleugels door onbekende oorzaak ernstig beschadigd en moesten ze wederom verwijderd worden. Er wordt onderzocht wat er gebeurd is en of de sculptuur hersteld kan worden.
George Rickey (South Bend (Indiana), 1907 – Saint Paul (Minnesota), 2002) was een Amerikaans beeldhouwer, bekend om zijn kinetische sculpturen. Hij studeerde in Engeland en Parijs en reisde door Europa. Terug in de Verenigde Staten begon hij in de jaren vijftig zijn aandacht te verleggen van schilderen naar beeldhouwen.
Zijn liefde voor techniek combineerde hij met kubisme en met mobielvormen als van Calder. De metalen delen van zijn beelden bewogen bij de minste bewegingen van de wind. Hij geldt als een belangrijke vertegenwoordiger van het neo-constructivisme.
www.sculpture.org:
As one of the world’s foremost kinetic sculptors, sharing much in common with Calder and Tinguely, Rickey emerges as a unique and powerful presence in his own right by focusing on"movement as means." Less interested in the form of his sculptures than in the patterns of their movement, he also eschews motorized mechanization. His theoretical writings regarding kinetic sculpture combine a unique sensitivity to the forces that define the world with an especially well-developed talent for analytical insight.
During World War II, Rickey was drafted into the Army Air Corps."It was an event that dramatically altered the course of my life, " he recalls. In the Army, Rickey discovered his latent technical prowess while maintaining computing instruments for gun-control turrets in B-29 bombers. Besides mechanical skill, this task required an understanding of the effects of wind and gravity in ballistics, skills that he would rely upon as he switched from painting to kinetic sculpture. Following his discharge from the Army, Rickey pursued additional training in art history at the Institute of Fine Arts at New York University and later the Institute of Design in Chicago.
Articulation of motion fascinates and compels Rickey, a motion that is akin to the functioning of nature, yet apart from it. This motion is not motor-driven but relies instead on gravity and principles of physics: equilibrium and momentum. His exquisitely engineered steel sculpture—straight-edged, geometric, and regular—responds to wind and the pull of gravity through counterweights and bearings. Rickey often employs the compound pendulum to control and lengthen the movement of his geometric forms. Rickey weights the tapering arms of his sculptures internally with lead, so that he positions the point of balance where he chooses, thereby controlling the momentum. The movement is slow, smooth, and unpredictable, evoking a mesmerizing quality of repetition and variation that captivates the viewer; like ocean waves, Rickey’s work responds to the same natural laws of motion and captivates the viewer with the same mesmerizing quality of repetition and variation.
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
Rickey werd geboren in de Verenigde Staten, maar kwam al jong naar Europa, waar hij eind jaren twintig in Parijs het kubisme leerde kennen. Onder invloed van Alexander Calder ging Rickey mobiles maken. Nog belangrijker voor zijn werk was de kennismaking met Naum Gabo. Gabo’s Kinetische constructie (1920) was een van de eerste bewegende kunstwerken. Combineer dat met Rickeys waardering voor de ideeën van De Stijl (Mondriaan, Van Doesburg), en er ontstaat een idee waar de bewegende rechthoeken vandaan komen.
This artwork is always different. It’s continuously moving and also back to vertical. The discs can pivot in the horizontal direction, they keep turning upward but hardly go downward.
The artwork can rotate on its axis in horizontal direction. As a result, you see the discs at an angle, or see it as a whole from the side.
The two slices seem to be twins: even though one of them can be vertical and the other one almost horizontal, they will return again and come back gently in the same angle.
Abstract forms play with each other with Two Turning Vertical Rectangles by George Rickey play. You can see that it seems that two forms rub against or collide with each other.
The abstract rods also play with the contra-space; the contra-space is divided because of two of the same form. Also, the contra-space seem to be narrowed because of the girders which lay in the horizontal direction.
Two Turning Vertical Rectangles by George Rickey enchants me because the two elements always move smoothly and parallel to each other. I hope this happens just by gravity (but not because of an external power source). The plates must be heavy, but yet seem to be made of rice paper.
The Rectangles are not entirely abstract: you see the sanded surface glisten in the Sun.
The Rectangles are also in contact with the element ' air ': it adapts to the wind speed and wind direction.
I can't stop looking at Two Turning Vertical Rectangles by George Rickey.
By Theo, www.artatsite.com
Vertaling
Een tweeling in de vorm van abstracte schijven
Dit kunstwerk is steeds weer anders. Het beweegt continu en ook steeds weer terug naar verticaal. De schijven kunnen richting het horizontale draaien, zij blijven naar boven bewegen maar reiken met moeite naar beneden.
Het kunstwerk kan in horizontale richting om zijn as draaien. Daardoor zie je de schijven onder een hoek of in het geheel van opzij.
De twee schijven lijken wel tweeling: ook al is de ene verticaal en de andere bijna horizontaal, zij zullen weer terugkeren en voorzichtig in dezelfde hoek terugkomen.
Bij Two Turning Vertical Rectangles van George Rickey spelen abstracte vormen met elkaar. Je ziet hoe het lijkt dat twee vormen langs elkaar kunnen schuren of tegen elkaar kunnen botsen.
De abstracte staven spelen ook met restruimte; de restruimte is in tweeën verdeelt door twee dezelfde vormen. Ook kan het lijken dat de restruimte smaller wordt doordat de liggers zich in horizontale richting bewegen.
Two Turning Vertical Rectangles van George Rickey betovert mij omdat de twee elementen zich steeds weer soepel naar elkaar en evenwijdig aan elkaar bewegen. Ik hoop dat dit enkel komt door de zwaartekracht (maar dat hier geen externe krachtbron bij nodig is). De platen moeten zwaar zijn, maar toch lijken ze van rijstepapier.
De Rectangles zijn niet geheel abstract: je ziet het geschuurde oppervlakte glinsteren in de zon.
De Rectangles zijn ook in contact met het element ‘lucht’: het past zich aan de windsnelheid en de windrichting.
Ik kan haast niet stoppen met kijken naar Two Turning Vertical Rectangles van George Rickey.
Door Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
George Rickey maakte kinetische kunst: kunst met bewegende onderdelen. Maar liefst twee van deze bewegende sculpturen staan in de binnenstad van Rotterdam. Het bekende werk Two Turning Vertical Rectables op het Binnenwegplein is er één van.
Rickey raakte gefascineerd door constructivistische beeldhouwkunst, een stroming waarbij constructie de hoofdrol speelt. Rickey was ook geïnteresseerd in kunst van De Stijl en het Bauhaus. In de jaren vijftig maakten deze kunstenaars roestvrij stalen constructies, waarin vlakke en lineaire onderdelen werden afgewisseld.
In de jaren zestig bouwde Rickey zijn beelden op uit vormen die hij telkens herhaalde. Two Turning Vertical Rectangles bestaat uit twee identieke massieve vlakke delen en is tekenend voor zijn manier van werken eind jaren zestig.
Rickey werd in 1964 gevraagd door de commissie Stadsverfraaiing een alternatief te ontwerpen voor de fontein op het Hofplein. Deze constructie zou twintig meter hoog worden met acht identieke bewegende vlakke elementen, terwijl een kinetisch object het geheel bekroonde. Het werd uiteindelijk niet uitgevoerd, omdat de nieuwe fundering van de fontein te duur zou worden.
In 1969 exposeerde hij in Museum Boijmans Van Beuningen, waarop een schaalmodel van dit ontwerp te zien was. Het ontwerp werd afgewezen door het college van B&W, maar de winkeliersvereniging Stichting Binnenwegplein besloot in 1970 de stad ter gelegenheid van het nieuwe Binnenwegplein een kunstwerk aan te bieden en men nodigde Rickey uit om een beeld te realiseren. Two Turning Vertical Rectangles werd op 7 mei 1971 onthuld.
Het werk is een geliefde blikvanger geworden op het Binnenwegplein, waar het in 2012 tijdelijk verdween wegens herinrichting van het plein. Door verhoging van de nieuwe bestrating kon het beeld niet herplaatst worden, want de metalen platen zouden mogelijk mensen kunnen raken. Tevens was de windval op het plein door nieuwe hoogbouw veranderd, waardoor het kinetische werk niet veilig meer functioneerde. Na onderzoek werd de oplossing gevonden in het verhogen van de paal en het verzwaren van de bladen.
Sinds april 2015 was het werk weer te bewonderen in het centrum van de stad, maar helaas voor korte duur. Eind november raakten de vleugels door onbekende oorzaak ernstig beschadigd en moesten ze wederom verwijderd worden. Er wordt onderzocht wat er gebeurd is en of de sculptuur hersteld kan worden.
George Rickey (South Bend (Indiana), 1907 – Saint Paul (Minnesota), 2002) was een Amerikaans beeldhouwer, bekend om zijn kinetische sculpturen. Hij studeerde in Engeland en Parijs en reisde door Europa. Terug in de Verenigde Staten begon hij in de jaren vijftig zijn aandacht te verleggen van schilderen naar beeldhouwen.
Zijn liefde voor techniek combineerde hij met kubisme en met mobielvormen als van Calder. De metalen delen van zijn beelden bewogen bij de minste bewegingen van de wind. Hij geldt als een belangrijke vertegenwoordiger van het neo-constructivisme.
www.sculpture.org:
As one of the world’s foremost kinetic sculptors, sharing much in common with Calder and Tinguely, Rickey emerges as a unique and powerful presence in his own right by focusing on"movement as means." Less interested in the form of his sculptures than in the patterns of their movement, he also eschews motorized mechanization. His theoretical writings regarding kinetic sculpture combine a unique sensitivity to the forces that define the world with an especially well-developed talent for analytical insight.
During World War II, Rickey was drafted into the Army Air Corps."It was an event that dramatically altered the course of my life, " he recalls. In the Army, Rickey discovered his latent technical prowess while maintaining computing instruments for gun-control turrets in B-29 bombers. Besides mechanical skill, this task required an understanding of the effects of wind and gravity in ballistics, skills that he would rely upon as he switched from painting to kinetic sculpture. Following his discharge from the Army, Rickey pursued additional training in art history at the Institute of Fine Arts at New York University and later the Institute of Design in Chicago.
Articulation of motion fascinates and compels Rickey, a motion that is akin to the functioning of nature, yet apart from it. This motion is not motor-driven but relies instead on gravity and principles of physics: equilibrium and momentum. His exquisitely engineered steel sculpture—straight-edged, geometric, and regular—responds to wind and the pull of gravity through counterweights and bearings. Rickey often employs the compound pendulum to control and lengthen the movement of his geometric forms. Rickey weights the tapering arms of his sculptures internally with lead, so that he positions the point of balance where he chooses, thereby controlling the momentum. The movement is slow, smooth, and unpredictable, evoking a mesmerizing quality of repetition and variation that captivates the viewer; like ocean waves, Rickey’s work responds to the same natural laws of motion and captivates the viewer with the same mesmerizing quality of repetition and variation.
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
Rickey werd geboren in de Verenigde Staten, maar kwam al jong naar Europa, waar hij eind jaren twintig in Parijs het kubisme leerde kennen. Onder invloed van Alexander Calder ging Rickey mobiles maken. Nog belangrijker voor zijn werk was de kennismaking met Naum Gabo. Gabo’s Kinetische constructie (1920) was een van de eerste bewegende kunstwerken. Combineer dat met Rickeys waardering voor de ideeën van De Stijl (Mondriaan, Van Doesburg), en er ontstaat een idee waar de bewegende rechthoeken vandaan komen.