www.bkor.nl:
Het lijnenschrift heeft spelenderwijs vormen aangenomen die zich niet exact laten benoemen, maar die wel evocatief zijn. Ze doen met hun ijle kracht en hun detaillering denken aan zowel mens- of robotgestalten als aan schematische plattegronden en aan hefkranen, energie en circuits.
De hoofdvormen van de aan de linker- en de rechterzijde geplaatste gestalten worden bepaald door dikke lijnen, die met dunnere lijnen en enkele zwarte vlakjes zijn in- en aangevuld. Van elke configuratie gaat naar de andere iets als een in een spits eindigende arm uit. De spitsen raken elkaar in het middelste paneel bijna.
De wand ontvangt een diffuus licht van tl-buizen en lichttegels in het plafond en daglicht via de trappen. Helaas zijn er steeds weer onbekenden die toegeven aan de neiging aan de voorstelling iets toe te voegen.
Metrostation Stadhuis heeft aan beide zijden van de Coolsingel een toegang. Aan de kant van het Stadhuisplein is tussen de trappartijen een ‘grafische wand’ aangebracht, die ontworpen is door kunstenaar Bouke Ylstra.
Werken die Ylstra maakte voor een gebouwde omgeving volgden evenzeer uit zijn vrije werk als uit de situatie in de bouw. Zo heeft deze wand veel van het spontane nerveuze ‘schrift’dat zijn etsen uit die periode kenmerkt.
In door de kunstenaar eigenhandig spiegelglad gepolijste betonpanelen, zijn lijnen gegrift die gevuld zijn met een diepzwarte verf op basis van een twee-componentenlijm. Ze vormen twee configuraties die iets hebben van gestalten.
In april 1964 werd de kunstenaar voor het eerst gepolst over de opdracht. In januari 1965 werd bepaald, dat vooreerst aan dit station geen kunst zou worden aangebracht. In december van dat jaar volgde alsnog de opdracht.
Bouke Ylstra (Den Haag, 1933 – Dordrecht, 2009) groeide op in Rotterdam. Van 1950 tot 1954 bezocht hij de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam, waar hij later zelf ging lesgeven. Hij werkte als graficus, tekenaar en schilder, in opdracht voor gebouwen en voor de gebouwde omgeving.
Een constante in zijn werk was het portretteren van een wat kwetsbare maar toch vrolijke mens, die zich staande houdt in een wereld van geometrie en dat vaak prima doet, maar toch iets van onhandigheid uitstraalt. In zijn tekeningen overheerst de lijn.

www.dordrecht.nl:
Bouke Ylstra is een veelzijdig kunstenaar. Hij is etser, tekenaar en schilder. Daarnaast werkt hij in opdracht.
Hoewel Ylstra op jonge leeftijd vooral waardering ontving voor zijn zorgvuldige etsen, vormen zijn tekeningen het zwaartepunt van zijn werk. Elke dag tekent Ylstra in zijn schetsboekjes. Deze boekjes laten zich lezen als een dagboek. In tekeningetjes legt hij vast wat hij ziet, meemaakt en denkt. Ze vormen de basis voor al zijn werk.
Ylstra heeft de figuratie nooit losgelaten. Zijn werk verwijst altijd ergens naar: ‘De kunstenaar, vind ik, moet een soort verslaggeving doen van het menselijk reilen en zeilen.’
Dat betekent niet dat Ylstra op een zuiver realistische manier werkt. Integendeel. Verlengde lichaamsdelen, vliegende lijven en andere merkwaardige deformaties vormen zijn handelsmerk.
De dichter Cees Buddingh, vriend van de kunstenaar, typeerde het werk van Ylstra eens als volgt: ‘De wereld van Bouke Ylstra is er een, waarin alles zijn houvast heeft verloren, doch waarin de losgeslagen fragmenten elkaar op magische wijze in evenwicht houden.’
In 1965 maakte Bouke Ylstra voor de Grote Zaal van De Doelen in Rotterdam een natuurstenen wand. In het resultaat herkennen we de signatuur van de graficus. Ylstra hakte in het witte steen alsof hij met een etsnaald de plaat bekraste. De weggesprongen kristallen deden een lijn ontstaan, die hij opvulde met diepzwart gekleurde steenlijm. Op deze manier ontstonden grote, bloemachtige vormen, opgebouwd uit vele lijnen. Een barok werk.
‘It takes two to tango’ (2002) is een ander belangrijk werk uit het oeuvre van de kunstenaar. Ylstra maakte het zes meter hoge houten beeld van een dansend paar voor de binnenplaats van het hoofdbureau van de Districtspolitie in Dordrecht. Het betrof een vervangende opdracht omdat met de nieuwbouw van het bureau een vroeg werk van Ylstra werd afgebroken. Terwijl de kunstenaar 25 jaar geleden nog een strak beeld maakte dat opging in de omgeving, besloot hij deze keer tot een autonoom beeldhouwwerk.