Artist:
Henk Visch
Title:
Noch Einmal
Year:
1990
Adress:
Polderweg
Ode aan ...
Er staat zomaar een been in de stad. Veel hoger dan levensgroot. Het lijkt, nee, het ís een monument geworden. Wat zou dit kunnen betekenen, vraag ik mij af.
Bij dit kunstwerk denk ik aan een obelisk, aan een gedenkzuil, aan een baken. Dit been is belangrijk. Dit is geen letterlijk kunstwerk. Aan de vreemde verhoudingen kun je zien dat dit been niet letterlijk bedoeld is: de lijnen van het bovenbeen zijn te recht, de knieschijf is teveel een bolletje en is te klein, de kuit ligt te hoog. Dit been is design.
Dit been is mooi. Het kunstwerk is gemaakt van brons, wat een kostbaar materiaal is. Er wordt niet zozeer het mannen- of het vrouwenbeen afgebeeld. Het is eerder de abstractie van het been. Dit is een ode aan het been.
Wat zou nog méér bedoeld kunnen worden met een been? Dat zou de handeling kunnen zijn. Het been draagt ons en helpt ons verplaatsen. In abstracte termen kom ik uit op:
Volgens mij is Noch Einmal van Henk Visch een oproep om onszelf te ondersteunen en ons te ontwikkelen.
Door Theo, www.artatsite.com
www.geheugenvanoost.amsterdam:
'Het is een werk, dat mij tijdens mijn leven begeleidt' vertelt Henk Visch.
Het beeld 'het Been' van Henk Visch is een reële voorstelling voortgekomen uit onbewuste herinnering en droom. Zo ontstaat een verhaal uit waarnemingen opgeslagen in het geheugen. Voor de maker is het beeld een stap, ja een weg, zelfs een levensgezel.
Maar echte betekenis krijgt het beeld, zegt Visch, in het begrijpend kijken van de voorbijganger.
'Het is een werk, dat mij tijdens mijn leven begeleidt, ik maak er steeds weer één als ik een exemplaar verkoop. Het symboliseert mijn leven, het herinnert mij eraan dat ik leef: het been is een stap, het is mijn stap, eigenlijk de stap van iedereen. Een stap en nog één en nog één, enzovoort.'
'Het verbeeldt het leven dat doorgaat, wat er ook gebeurt. De titel 'Noch Einmal' doet mij eraan herinneren, mocht ik het ooit vergeten, nog een afgietsel te laten maken. De oplage is onbeperkt, maar het wordt na mijn dood niet meer gemaakt.
Het is een belangrijk werk voor mij. In elke overzichtstentoonstelling, klein of groot, toon ik dit beeld.'
'Ik maakte dit werk in 1990 voor een tentoonstelling in Duitsland, vandaar de Duitse titel.'
'Het beeld is een kopie van het menselijk been. Maar het model voor dit beeld was Nefertiti … Nefertiti heb ik opgenomen in mijn beeld, in de knie is haar gezicht te zien en het bovenbeen lijkt erg op haar zo specifieke Armeense hoofdtooi.'
'Dit is wat ik kan vertellen over het maken van dit beeld. Iedereen ziet of denkt natuurlijk wat hij/zij wil. De betekenis van een kunstwerk ontstaat volgens mij in de waarneming en niet tijdens het maken. Tijdens het maken ontstaat een verhaal.'
'Ik wilde al jaren een grote, monumentale versie van het werk maken en die gelegenheid kwam in 2009 ivm een opdracht van Ymere voor het Sint Jorisveld in Haarlem. Het was een geschenk van Ymere aan de stad Haarlem. De plaats hiervoor was een voormalig exercitie terrein bij een Kazerne. Dit ging echter niet door, wat wel vaker gebeurt. Het kwam weer terug in mijn atelier en toen is het beeld gaan reizen.'
'Het reizen past goed bij het beeld, omdat het een stap verbeeldt! Uiteindelijk is het nu in Oostpoort. Het beeld is goed verankerd, maar toch op weg.'
www.wikipedia.org:
Henk Visch (Eindhoven, 18 september 1950) is een Nederlandse beeldhouwer, graficus en tekenaar.
Visch volgde van 1968 tot 1972 een opleiding grafiek aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in 's-Hertogenbosch. Van 1974 tot 1982 werkte hij in Boxtel, waar hij tekeningen en etsen maakte. Hij werkte van 1982 tot 1983 in Ateliers PS I in New York. Vanaf 1983 werd Visch vooral bekend door zijn sculpturen, die hij exposeerde in de Fabriek in Eindhoven en later in de Amsterdamse galerie the Livingroom. Hij werkte in 1984 in de Ateliers Internationales de Fontevraud-l'Abbaye in Frankrijk op uitnodiging van het FRAC.
Van 1984 tot 1987 was Henk Visch docent aan de Amsterdamse Rijksakademie van beeldende kunsten en van 1987 tot 1991 aan de Maastrichtse Jan van Eyck Academie. Van 1995 tot 2001 was hij hoogleraar aan de Staatliche Akademie der Bildende Künste in Stuttgart en vanaf 2005 aan de Hochschule für Bildende Künste in Münster. In de zomer van 2013 was Visch gastdocent aan de Central Academy of Fine Art (CAFA) in Beijing.
In 1988 vertegenwoordigde hij Nederland bij de Biënnale van Venetië, in 1991 kreeg hij de kunstprijs van de stad Darmstadt en in 1992 werd hij uitgenodigd voor deelname aan documenta IX in Kassel. Hij ontving de Beeldende Kunstprijs 2001 van de afdeling Noord-Brabant van het Prins Bernhard Cultuurfonds. Van 1996 tot 2011 maakte Visch iedere maandag een tekening voor de column Mirza in de Volkskrant. In 2018 werd de Jeanne Oosting Prijs in de categorie Aquarel aan hem toegekend.
Er staat zomaar een been in de stad. Veel hoger dan levensgroot. Het lijkt, nee, het ís een monument geworden. Wat zou dit kunnen betekenen, vraag ik mij af.
Bij dit kunstwerk denk ik aan een obelisk, aan een gedenkzuil, aan een baken. Dit been is belangrijk. Dit is geen letterlijk kunstwerk. Aan de vreemde verhoudingen kun je zien dat dit been niet letterlijk bedoeld is: de lijnen van het bovenbeen zijn te recht, de knieschijf is teveel een bolletje en is te klein, de kuit ligt te hoog. Dit been is design.
Dit been is mooi. Het kunstwerk is gemaakt van brons, wat een kostbaar materiaal is. Er wordt niet zozeer het mannen- of het vrouwenbeen afgebeeld. Het is eerder de abstractie van het been. Dit is een ode aan het been.
Wat zou nog méér bedoeld kunnen worden met een been? Dat zou de handeling kunnen zijn. Het been draagt ons en helpt ons verplaatsen. In abstracte termen kom ik uit op:
Volgens mij is Noch Einmal van Henk Visch een oproep om onszelf te ondersteunen en ons te ontwikkelen.
Door Theo, www.artatsite.com
www.geheugenvanoost.amsterdam:
'Het is een werk, dat mij tijdens mijn leven begeleidt' vertelt Henk Visch.
Het beeld 'het Been' van Henk Visch is een reële voorstelling voortgekomen uit onbewuste herinnering en droom. Zo ontstaat een verhaal uit waarnemingen opgeslagen in het geheugen. Voor de maker is het beeld een stap, ja een weg, zelfs een levensgezel.
Maar echte betekenis krijgt het beeld, zegt Visch, in het begrijpend kijken van de voorbijganger.
'Het is een werk, dat mij tijdens mijn leven begeleidt, ik maak er steeds weer één als ik een exemplaar verkoop. Het symboliseert mijn leven, het herinnert mij eraan dat ik leef: het been is een stap, het is mijn stap, eigenlijk de stap van iedereen. Een stap en nog één en nog één, enzovoort.'
'Het verbeeldt het leven dat doorgaat, wat er ook gebeurt. De titel 'Noch Einmal' doet mij eraan herinneren, mocht ik het ooit vergeten, nog een afgietsel te laten maken. De oplage is onbeperkt, maar het wordt na mijn dood niet meer gemaakt.
Het is een belangrijk werk voor mij. In elke overzichtstentoonstelling, klein of groot, toon ik dit beeld.'
'Ik maakte dit werk in 1990 voor een tentoonstelling in Duitsland, vandaar de Duitse titel.'
'Het beeld is een kopie van het menselijk been. Maar het model voor dit beeld was Nefertiti … Nefertiti heb ik opgenomen in mijn beeld, in de knie is haar gezicht te zien en het bovenbeen lijkt erg op haar zo specifieke Armeense hoofdtooi.'
'Dit is wat ik kan vertellen over het maken van dit beeld. Iedereen ziet of denkt natuurlijk wat hij/zij wil. De betekenis van een kunstwerk ontstaat volgens mij in de waarneming en niet tijdens het maken. Tijdens het maken ontstaat een verhaal.'
'Ik wilde al jaren een grote, monumentale versie van het werk maken en die gelegenheid kwam in 2009 ivm een opdracht van Ymere voor het Sint Jorisveld in Haarlem. Het was een geschenk van Ymere aan de stad Haarlem. De plaats hiervoor was een voormalig exercitie terrein bij een Kazerne. Dit ging echter niet door, wat wel vaker gebeurt. Het kwam weer terug in mijn atelier en toen is het beeld gaan reizen.'
'Het reizen past goed bij het beeld, omdat het een stap verbeeldt! Uiteindelijk is het nu in Oostpoort. Het beeld is goed verankerd, maar toch op weg.'
www.wikipedia.org:
Henk Visch (Eindhoven, 18 september 1950) is een Nederlandse beeldhouwer, graficus en tekenaar.
Visch volgde van 1968 tot 1972 een opleiding grafiek aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in 's-Hertogenbosch. Van 1974 tot 1982 werkte hij in Boxtel, waar hij tekeningen en etsen maakte. Hij werkte van 1982 tot 1983 in Ateliers PS I in New York. Vanaf 1983 werd Visch vooral bekend door zijn sculpturen, die hij exposeerde in de Fabriek in Eindhoven en later in de Amsterdamse galerie the Livingroom. Hij werkte in 1984 in de Ateliers Internationales de Fontevraud-l'Abbaye in Frankrijk op uitnodiging van het FRAC.
Van 1984 tot 1987 was Henk Visch docent aan de Amsterdamse Rijksakademie van beeldende kunsten en van 1987 tot 1991 aan de Maastrichtse Jan van Eyck Academie. Van 1995 tot 2001 was hij hoogleraar aan de Staatliche Akademie der Bildende Künste in Stuttgart en vanaf 2005 aan de Hochschule für Bildende Künste in Münster. In de zomer van 2013 was Visch gastdocent aan de Central Academy of Fine Art (CAFA) in Beijing.
In 1988 vertegenwoordigde hij Nederland bij de Biënnale van Venetië, in 1991 kreeg hij de kunstprijs van de stad Darmstadt en in 1992 werd hij uitgenodigd voor deelname aan documenta IX in Kassel. Hij ontving de Beeldende Kunstprijs 2001 van de afdeling Noord-Brabant van het Prins Bernhard Cultuurfonds. Van 1996 tot 2011 maakte Visch iedere maandag een tekening voor de column Mirza in de Volkskrant. In 2018 werd de Jeanne Oosting Prijs in de categorie Aquarel aan hem toegekend.