Artist:
David Bade
Title:
Badende Beelden
Year:
2004
Adress:
Stadhuisplein, Vlissingen
Niet typisch Nederlands
Dit kunstwerk drukt in geen enkel opzicht de Nederlandse cultuur uit.
IJdelheid is in Holland al gauw aanstellerij. Het Beeld heeft een hoofd en hals die langer zijn dat zijn armen.
Kleding is aan strikte sociale codes onderworpen. Bij David Bade zie ik een kleur shirt die ik niet eerder heb gezien.
Efficiency is een toverwoord in Nederland. Deze Bader heeft volgens mijn telling drie armen en vier ogen.
Nuchterheid is de regel en gek doen we liever niet. IJdelheid kan de Bader niet ontzegt worden met de spiegel in zijn hand en de bijzondere kleuren.
Als je een object ziet snap je direct de functie. De Bader draagt een soort videocamera waarmee de bediener zichzelf lijkt te filmen.
Als wij schildjes plaatsen staan zij lijnrecht. Bij Beeld duiken ze overal op.
In Nederland is alles af en ontbreekt elke rafelrand. Bij dit Beeld is dat het tegenover gestelde.
Waren wij maar iets méér van deze Badende Beelden van David Bade, Volgens mij zouden we daar heel blij van worden.
By Theo, www.artatsite.com
Translation
Not typical Dutch
This artwork expresses non of the aspects of the Dutch culture.
Vanity in Holland will be posturing quickly. The head and neck of Beeld are longer than his arms.
Clothing is regulated according strict social codes. With David Bade I see a color of a shirt that I haven't seen before.
Effeciency is the keword in The Netherlands. This bather has according to my count three arms and four eyes.
Sobriety is the rule and we prefer not to act crazy. Vanity cannot be denied with the bather with the mirror in the hand and these special colors.
If you see an object you understand immediately the function. The bather is wearing some sort of a video camera whereby he seems to film himself.
When we place shields they are standing straight. With Beeld they pop up everywhere.
In The Netherlands everything is completed and there are no blurries. With this Beeld it is the opposite.
Wish we were more like these Badende Beelden (bathing statues) by David Bade, I think we would be very happy.
Door Theo, www.artatsite.com
www.kunstinvlissingen.nl:
Een voor Nederland unieke groep van zes beelden in waterpartij in het front van het stadhuis van de beeldende kunstenaar David Bade. Opdracht College van Burgemeester en Wethouders in het kader van renovatie stadhuis 2004-2005, gedeeltelijk gerealiseerd in samenwerking met bevolking in ‘open ateliers’ onder leiding van de kunstenaar.
De groep ’Badende Beelden’ van de kunstenaar David Bade (Curaçao) is een van de meest spraakmakende opdrachten, die ooit in Vlissingen is uitgevoerd. Het beeld werd gerealiseerd in het kader van de kostbare renovatie van het stadhuis en vormt een duidelijk contrapunt met het formele gebouw. 'Een beeld van mij is een punch in the face' . Zo kondigde Bade zijn beeldengroep aan in de pers. En stel je voor in een stad van noeste werkers wordt hun stadhuis gerestaureerd voor tientallen miljoenen tot de mooiste werkplek. Komt er zo’n kunstenaar en die'spuugt' op hun zondagse pak. Dat gaf de nodige commotie in de pers en raadszaal.
De naam Bade heeft overigens niets te maken met de titel 'Badende Beelden' maar is een toevalligheid, die bij de selectie voor de gekozen kunstenaar naar voren kwam.
In de familie van zes beelden, waarvan een gedeelte in een fontein staat, figureert elk beeld weer met een eigen titel hebben. Zo is er de ‘Hals over de Kop’, het hoge blauwe beeld als een ode aan de skatecultuur, ‘de Zapper’ gericht op de raadszaal van het stadhuis. Een alledaagse burger, die als zappende snelheid wil geven aan de agenda van de raadsvergaderingen. ‘Big Mama’ als een wakende kloek over de stad of ‘De wonderbaarlijke genezing’, die een vooruitspringende bijna engelachtig wezen toont.
De ‘familie’ heeft inmiddels zijn plek in de stad wel gevonden, met uitzondering van enkele blijvende tegenstanders, wekt het nu de glimlach op en voor een van de burgers is het zelfs een plek van devotie geworden. Bijna dagelijks knielt een man in aanbidding voor de aanwezige Maria in het ‘Big Mama' beeld.
Het belang van de kunstenaar en zijn werk in de collectie Vlissingen is allang bewezen en in 2010 nog bevestigd door het feit dat David Bade de Sikkensprijs kreeg. Een prijs, die eerder toegekend is aan de grote namen in de wereld van architectuur en kunst, zoals Le Corbusier, Donald Judd, Gerrit Rietveld e.v.a.
Waardering komt altijd langzaam en dat is ook typisch voor Vlissingen. Of zoals een briefschrijver tot slot stelde na zijn fulmineren over weggegooid belastinggeld. 'Zouden ze iets weghalen van de kunst, ik zou gelijk de gemeente bellen. Ik ben een Vlissinger in hart en nieren en ik zou de kunst missen' . Ook dat is waardering.
www.dhaps.org:
Met de onorthodoxe werkwijze die David Bade (1970) hanteerde voor ‘Badende Beelden’ doorbreekt hij het cliché van het monumentale tijdloze standbeeld. Bij de uitvoering van de zes beelden gebruikte hij (afval)materialen en werkte hij samen met bewoners aan hun ‘eigen’ beeldengroep. Dit bleef echter niet zonder kritiek van sommige bewoners van Vlissingen. Bade nam de critici bij de hand, organiseerde een workshop en completeerde met deze mensen de rest van de beeldengroep.
Bade is sinds begin jaren negentig bekend geworden als maker van weerbarstige, duizelingwekkende installaties waarin tekeningen, schilderijen en sculpturale elementen worden samengebracht. Uit de nuchtere, onorthodoxe manieren waarop hij met zijn werk omgaat, spreekt een kritische houding ten aanzien van de cultuur rondom het kunstobject.
Bade maakt geen werk voor de eeuwigheid. In zijn sculpturen verwerkt hij efemere materialen als pur- en piepschuim, boomstammen en kamerplanten, plastic, gevonden voorwerpen, aluminiumfolie, textiel, papier en kippengaas. Zijn de werken vanwege het gebruikte materiaal niet al aan verandering onderhevig of tot verval gedoemd, dan helpt de kunstenaar wel een handje mee om zijn creaties tot telkens nieuwe vormen te transformeren. Sociale processen spelen in de totstandkoming van Bades werk een cruciale rol. Vanuit het besef dat creativiteit een essentiële rol speelt in een humane samenleving, probeert hij de scheppende vermogens van zijn gesprekspartners en beschouwers te stimuleren.
www.pzc.nl:
'Henk' is niet de enige die zich op de site van de PZC erover verbaast dat Vlissingen zichzelf voordraagt als Kunststad van het jaar 2008. Zelfs raadsleden moeten er wat gegeneerd om gniffelen. 'Wij?', vraagt CDA'er Marin de Zwarte zich hardop af. Jazeker, zegt wethouder Frans Prins - en hij is niet eens de cultuurwethouder. 'Toen ik zag hoe lang de lijst is van wat wij aan kunst doen, viel ik bijna van mijn stoel. Zo veel!'
Graffitikunstenaar Martijn Prins is daar minder van overtuigd. 'Mijn eerste gevoel toen ik het las: 'Nou, misschien draag ik er met mijn project bij Hotel Brittannia wel een steentje aan bij.' Verder had ik zoiets van: 'Hm, tja, hmmm, nee, ik weet het niet.' Dus nee, ik voel 'm niet helemaal.'
Leon Riekwell is met het Buro Beeldende Kunst (mede)verantwoordelijk voor het kunstklimaat in Vlissingen én voor de voordracht. 'Wat Riekwell doet met kunstcentrum Willem 3, is heel goed', vindt Martijn Prins. 'Zo'n nominatie is ook een goed idee. Maar dan meer als aansporing voor de toekomst dan als beloning voor het verleden. Het kost hier altijd veel moeite iets gedaan te krijgen. Dus als Vlissingen zich Kunststad van het jaar mag noemen, moeten ze een programma bedenken om dat waar te maken.'
Eigenlijk, vindt Prins, maakt Middelburg meer aanspraak op die titel. Daar hebben ze al veel kunstgaleries en de ene na de andere komt er bij. Er is ook een uitgebreide kunstroute en de landelijk aansprekende Vleeshal. ' Ja, leuk, moeten ze doen', reageert de suppoost van de Vleeshal spontaan op de Vlissingse voordracht. Verder is bij de Vleeshal niemand bereikbaar voor een reactie.
Eric Brandts - gekend kritikaster van het kunstbeleid in Vlissingen - is er wel en hij vindt het 'een grof schandaal' dat zijn stad zich meent te kunnen presenteren als Kunststad. 'Ja, vroeger gebeurde er veel goeds met het Straatfestival, de kunstroute en beelden op de boulevard. Maar nu, kunstwerken worden niet goed onderhouden, raken kwijt, gaan kapot. Weet je, ze kunnen beter proberen toeristen in de stad te krijgen, die leveren geld op. Kunst, ach jongen, dat is toch allemaal flauwekul. Noem mij ook maar geen kunstenaar meer, noem mij maar ontwerper.'
Vlissingen bevindt zich in de schaduw van Middelburg, constateert Aarnout de Bruyne, voorzitter van de Raad voor Kunst en Cultuur Vlissingen. 'Daar zitten de grote kunstenaars en de grote organisaties. Dan is het moeilijk je plaats te vinden. Maar juist daardoor is wat hier gebeurt 200 procent meer waard. Vlissingen is experimenteel, gedurfd, niet gelikt en behoudend als Middelburg.'
De titel Kunststad van het jaar zou hij terecht vinden. 'Kijk ook naar al die kunstwerken in de openbare ruimte. Een gigantische diversiteit, gewaagde beelden, als verzameling heel bijzonder. Het beleid van de Willem 3 heeft (inter)nationaal een goede naam en Vlissingen is ook een festivalstad.'
Voor Riekwell heeft Lia Hector, eigenaresse van Galerie T en nauw betrokken bij de Kunstroute in Middelburg, veel waardering. 'Maar er kan zo veel meer in Vlissingen. Het is meer 'een stad op weg naar...' dan dat ik het gevoel heb dat ze er al zijn. Er liggen zo veel kansen op het Bellamypark en de boulevard. Ik zou dus zeggen: 'Maak daar eerst werk van en wacht een paar jaar met die titel.'
www.nrc.nl:
David Bade: 'Ik dacht, Jezus, zo kan het dus ook' ...
www.wikipedia.org:
David Benjamin Bade (Willemstad (Curaçao), 20 maart 1970) is een Nederlandse beeldhouwer, installatiekunstenaar, schilder en tekenaar.
Bade studeerde van 1987 tot 1991 aan de lerarenopleiding (handvaardigheid en tekenen) van de Hogeschool Holland in Diemen en bezocht aansluitend tot 1993 Ateliers '63 in Haarlem.
Bade kreeg in 1993 de prestigieuze Prix de Rome en in 2010 won hij de Sikkens Prize, een onregelmatig toegekende prijs van de Sikkens Foundation.[1] Hij was van 2000 tot 2003 gasthoogleraar aan de Hochschule für Gestaltung in Bremen. In 2006 richtte hij samen met Tirzo Martha het Instituto Buena Bista (IBB) op Curaçao op, waarvan beiden directeur zijn. Het IBB verzorgt een artist in residency programma, organiseert een groot aantal culturele projecten en biedt opleidingsmogelijkheden voor lokale kunstenaars.
Bade was in 2016 jurylid van de Rotterdamse Dolf Henkesprijs.
Dit kunstwerk drukt in geen enkel opzicht de Nederlandse cultuur uit.
IJdelheid is in Holland al gauw aanstellerij. Het Beeld heeft een hoofd en hals die langer zijn dat zijn armen.
Kleding is aan strikte sociale codes onderworpen. Bij David Bade zie ik een kleur shirt die ik niet eerder heb gezien.
Efficiency is een toverwoord in Nederland. Deze Bader heeft volgens mijn telling drie armen en vier ogen.
Nuchterheid is de regel en gek doen we liever niet. IJdelheid kan de Bader niet ontzegt worden met de spiegel in zijn hand en de bijzondere kleuren.
Als je een object ziet snap je direct de functie. De Bader draagt een soort videocamera waarmee de bediener zichzelf lijkt te filmen.
Als wij schildjes plaatsen staan zij lijnrecht. Bij Beeld duiken ze overal op.
In Nederland is alles af en ontbreekt elke rafelrand. Bij dit Beeld is dat het tegenover gestelde.
Waren wij maar iets méér van deze Badende Beelden van David Bade, Volgens mij zouden we daar heel blij van worden.
By Theo, www.artatsite.com
Translation
Not typical Dutch
This artwork expresses non of the aspects of the Dutch culture.
Vanity in Holland will be posturing quickly. The head and neck of Beeld are longer than his arms.
Clothing is regulated according strict social codes. With David Bade I see a color of a shirt that I haven't seen before.
Effeciency is the keword in The Netherlands. This bather has according to my count three arms and four eyes.
Sobriety is the rule and we prefer not to act crazy. Vanity cannot be denied with the bather with the mirror in the hand and these special colors.
If you see an object you understand immediately the function. The bather is wearing some sort of a video camera whereby he seems to film himself.
When we place shields they are standing straight. With Beeld they pop up everywhere.
In The Netherlands everything is completed and there are no blurries. With this Beeld it is the opposite.
Wish we were more like these Badende Beelden (bathing statues) by David Bade, I think we would be very happy.
Door Theo, www.artatsite.com
www.kunstinvlissingen.nl:
Een voor Nederland unieke groep van zes beelden in waterpartij in het front van het stadhuis van de beeldende kunstenaar David Bade. Opdracht College van Burgemeester en Wethouders in het kader van renovatie stadhuis 2004-2005, gedeeltelijk gerealiseerd in samenwerking met bevolking in ‘open ateliers’ onder leiding van de kunstenaar.
De groep ’Badende Beelden’ van de kunstenaar David Bade (Curaçao) is een van de meest spraakmakende opdrachten, die ooit in Vlissingen is uitgevoerd. Het beeld werd gerealiseerd in het kader van de kostbare renovatie van het stadhuis en vormt een duidelijk contrapunt met het formele gebouw. 'Een beeld van mij is een punch in the face' . Zo kondigde Bade zijn beeldengroep aan in de pers. En stel je voor in een stad van noeste werkers wordt hun stadhuis gerestaureerd voor tientallen miljoenen tot de mooiste werkplek. Komt er zo’n kunstenaar en die'spuugt' op hun zondagse pak. Dat gaf de nodige commotie in de pers en raadszaal.
De naam Bade heeft overigens niets te maken met de titel 'Badende Beelden' maar is een toevalligheid, die bij de selectie voor de gekozen kunstenaar naar voren kwam.
In de familie van zes beelden, waarvan een gedeelte in een fontein staat, figureert elk beeld weer met een eigen titel hebben. Zo is er de ‘Hals over de Kop’, het hoge blauwe beeld als een ode aan de skatecultuur, ‘de Zapper’ gericht op de raadszaal van het stadhuis. Een alledaagse burger, die als zappende snelheid wil geven aan de agenda van de raadsvergaderingen. ‘Big Mama’ als een wakende kloek over de stad of ‘De wonderbaarlijke genezing’, die een vooruitspringende bijna engelachtig wezen toont.
De ‘familie’ heeft inmiddels zijn plek in de stad wel gevonden, met uitzondering van enkele blijvende tegenstanders, wekt het nu de glimlach op en voor een van de burgers is het zelfs een plek van devotie geworden. Bijna dagelijks knielt een man in aanbidding voor de aanwezige Maria in het ‘Big Mama' beeld.
Het belang van de kunstenaar en zijn werk in de collectie Vlissingen is allang bewezen en in 2010 nog bevestigd door het feit dat David Bade de Sikkensprijs kreeg. Een prijs, die eerder toegekend is aan de grote namen in de wereld van architectuur en kunst, zoals Le Corbusier, Donald Judd, Gerrit Rietveld e.v.a.
Waardering komt altijd langzaam en dat is ook typisch voor Vlissingen. Of zoals een briefschrijver tot slot stelde na zijn fulmineren over weggegooid belastinggeld. 'Zouden ze iets weghalen van de kunst, ik zou gelijk de gemeente bellen. Ik ben een Vlissinger in hart en nieren en ik zou de kunst missen' . Ook dat is waardering.
www.dhaps.org:
Met de onorthodoxe werkwijze die David Bade (1970) hanteerde voor ‘Badende Beelden’ doorbreekt hij het cliché van het monumentale tijdloze standbeeld. Bij de uitvoering van de zes beelden gebruikte hij (afval)materialen en werkte hij samen met bewoners aan hun ‘eigen’ beeldengroep. Dit bleef echter niet zonder kritiek van sommige bewoners van Vlissingen. Bade nam de critici bij de hand, organiseerde een workshop en completeerde met deze mensen de rest van de beeldengroep.
Bade is sinds begin jaren negentig bekend geworden als maker van weerbarstige, duizelingwekkende installaties waarin tekeningen, schilderijen en sculpturale elementen worden samengebracht. Uit de nuchtere, onorthodoxe manieren waarop hij met zijn werk omgaat, spreekt een kritische houding ten aanzien van de cultuur rondom het kunstobject.
Bade maakt geen werk voor de eeuwigheid. In zijn sculpturen verwerkt hij efemere materialen als pur- en piepschuim, boomstammen en kamerplanten, plastic, gevonden voorwerpen, aluminiumfolie, textiel, papier en kippengaas. Zijn de werken vanwege het gebruikte materiaal niet al aan verandering onderhevig of tot verval gedoemd, dan helpt de kunstenaar wel een handje mee om zijn creaties tot telkens nieuwe vormen te transformeren. Sociale processen spelen in de totstandkoming van Bades werk een cruciale rol. Vanuit het besef dat creativiteit een essentiële rol speelt in een humane samenleving, probeert hij de scheppende vermogens van zijn gesprekspartners en beschouwers te stimuleren.
www.pzc.nl:
'Henk' is niet de enige die zich op de site van de PZC erover verbaast dat Vlissingen zichzelf voordraagt als Kunststad van het jaar 2008. Zelfs raadsleden moeten er wat gegeneerd om gniffelen. 'Wij?', vraagt CDA'er Marin de Zwarte zich hardop af. Jazeker, zegt wethouder Frans Prins - en hij is niet eens de cultuurwethouder. 'Toen ik zag hoe lang de lijst is van wat wij aan kunst doen, viel ik bijna van mijn stoel. Zo veel!'
Graffitikunstenaar Martijn Prins is daar minder van overtuigd. 'Mijn eerste gevoel toen ik het las: 'Nou, misschien draag ik er met mijn project bij Hotel Brittannia wel een steentje aan bij.' Verder had ik zoiets van: 'Hm, tja, hmmm, nee, ik weet het niet.' Dus nee, ik voel 'm niet helemaal.'
Leon Riekwell is met het Buro Beeldende Kunst (mede)verantwoordelijk voor het kunstklimaat in Vlissingen én voor de voordracht. 'Wat Riekwell doet met kunstcentrum Willem 3, is heel goed', vindt Martijn Prins. 'Zo'n nominatie is ook een goed idee. Maar dan meer als aansporing voor de toekomst dan als beloning voor het verleden. Het kost hier altijd veel moeite iets gedaan te krijgen. Dus als Vlissingen zich Kunststad van het jaar mag noemen, moeten ze een programma bedenken om dat waar te maken.'
Eigenlijk, vindt Prins, maakt Middelburg meer aanspraak op die titel. Daar hebben ze al veel kunstgaleries en de ene na de andere komt er bij. Er is ook een uitgebreide kunstroute en de landelijk aansprekende Vleeshal. ' Ja, leuk, moeten ze doen', reageert de suppoost van de Vleeshal spontaan op de Vlissingse voordracht. Verder is bij de Vleeshal niemand bereikbaar voor een reactie.
Eric Brandts - gekend kritikaster van het kunstbeleid in Vlissingen - is er wel en hij vindt het 'een grof schandaal' dat zijn stad zich meent te kunnen presenteren als Kunststad. 'Ja, vroeger gebeurde er veel goeds met het Straatfestival, de kunstroute en beelden op de boulevard. Maar nu, kunstwerken worden niet goed onderhouden, raken kwijt, gaan kapot. Weet je, ze kunnen beter proberen toeristen in de stad te krijgen, die leveren geld op. Kunst, ach jongen, dat is toch allemaal flauwekul. Noem mij ook maar geen kunstenaar meer, noem mij maar ontwerper.'
Vlissingen bevindt zich in de schaduw van Middelburg, constateert Aarnout de Bruyne, voorzitter van de Raad voor Kunst en Cultuur Vlissingen. 'Daar zitten de grote kunstenaars en de grote organisaties. Dan is het moeilijk je plaats te vinden. Maar juist daardoor is wat hier gebeurt 200 procent meer waard. Vlissingen is experimenteel, gedurfd, niet gelikt en behoudend als Middelburg.'
De titel Kunststad van het jaar zou hij terecht vinden. 'Kijk ook naar al die kunstwerken in de openbare ruimte. Een gigantische diversiteit, gewaagde beelden, als verzameling heel bijzonder. Het beleid van de Willem 3 heeft (inter)nationaal een goede naam en Vlissingen is ook een festivalstad.'
Voor Riekwell heeft Lia Hector, eigenaresse van Galerie T en nauw betrokken bij de Kunstroute in Middelburg, veel waardering. 'Maar er kan zo veel meer in Vlissingen. Het is meer 'een stad op weg naar...' dan dat ik het gevoel heb dat ze er al zijn. Er liggen zo veel kansen op het Bellamypark en de boulevard. Ik zou dus zeggen: 'Maak daar eerst werk van en wacht een paar jaar met die titel.'
www.nrc.nl:
David Bade: 'Ik dacht, Jezus, zo kan het dus ook' ...
www.wikipedia.org:
David Benjamin Bade (Willemstad (Curaçao), 20 maart 1970) is een Nederlandse beeldhouwer, installatiekunstenaar, schilder en tekenaar.
Bade studeerde van 1987 tot 1991 aan de lerarenopleiding (handvaardigheid en tekenen) van de Hogeschool Holland in Diemen en bezocht aansluitend tot 1993 Ateliers '63 in Haarlem.
Bade kreeg in 1993 de prestigieuze Prix de Rome en in 2010 won hij de Sikkens Prize, een onregelmatig toegekende prijs van de Sikkens Foundation.[1] Hij was van 2000 tot 2003 gasthoogleraar aan de Hochschule für Gestaltung in Bremen. In 2006 richtte hij samen met Tirzo Martha het Instituto Buena Bista (IBB) op Curaçao op, waarvan beiden directeur zijn. Het IBB verzorgt een artist in residency programma, organiseert een groot aantal culturele projecten en biedt opleidingsmogelijkheden voor lokale kunstenaars.
Bade was in 2016 jurylid van de Rotterdamse Dolf Henkesprijs.