Artist:
Wessel Couzijn
Title:
Koopvaardijmonument
Year:
1951
Adress:
Boulevard Evertsen, Vlissingen
Zie ik graag
Het bovenste element van dit kunstwerk ligt stil of beweegt langzaam en verwerkt een intern proces zonder van de wijs gebracht te worden. Ik stel geen vragen aan dit element omdat alles zo eenvoudig lijkt.
Ook de tweede vorm is volledig van zichzelf overtuigt. Deze intelligente en elegante vorm beweegt in lange lijnen. Het maakt gebruik van een geheimzinnig onderdeel aan de onderzijde, waar iedereen het zwijgen toe doet. Deze vorm inspireert mij om dezelfde bewegingen te maken en zonder woorden contact mee te maken.
De derde figuur is zelfverzekerd. Het kent zijn doel, gaat hier recht op af en straalt rust en gezag uit. Bij voorbaat glijdt alle kritiek van deze vorm af. Met deze vorm is het moeilijk contact maken en ervaringen uit te wisselen.
Het onderste onderdeel is een lieve reus. Het kan in verschillende richtingen bewegen, heeft meerdere ledematen en bekommert zich niet om zijn uiterlijk. Aan deze vorm kan ik alle vragen stellen die ik eerder voor mij hield. Ik stel mij kwetsbaar op zodat volledig contact mogelijk is en het zou mij niet verbazen als ik ooit van deze vorm ga houden.
Koopvaardij van Wessel Couzijn is een kunstwerk dat ik graag zie.
By Theo, www.artatsite.com
Translation
Love to see
The upper form of this artwork is laying still or is moving slowly and proceeds a inner proces without getting flustered. I don’t ask questions to this form because everything seems to be so simple.
The second shape is also completely convinced of himself. This smart and elegant shape moves in long lines. It has a secret element at the bottom on which everyone remains silent. This shape inspires me to make the same movements and make contact without words.
The third part is self-confident. It knows its purpose, it goes straight to it and exudes calmth and authority. Even in advance no kind of criticisms has effect on this part. With this part it is difficult to connect and share experiences.
The bottom element is a sweet giant. It is able to move in different directions, it has multiple limbs and isn’t worried about his appearance. I can ask all the questions I held back from me. I am vulnerable so it’s possible to be in contact completely and I wouldn't be surprised if I would once love this element.
Koopvaardij by Wessel Couzijn is an artwork which I love to see.
By Theo, www.artatsite.com
www.kunstinvlissingen.nl:
Een eerbetoon aan de gesneuvelde zeelieden in de 2e wereldoorlog.
Het koopvaardijmonument bestaat uit vier onregelmatig gevormde schijven die doen denken aan water en wolken. De schijven zijn met elkaar verbonden door drie verticale staven: masten, die de lucht in steken maar ook wegzinken in het water. Daarin ligt de betekenis van het beeld: het herinnert aan de vernietiging van vele koopvaardijschepen door Duitse beschietingen en aan de honderden bemanningsleden die daarbij om het leven kwamen.
Wessel Couzijn was een van de weinige Nederlandse beeldhouwers, die na de tweede wereldoorlog experimenteerde met vorm en materiaal. In plaats van het exact uitvoeren van een model, liet hij zich leiden door wat er al werkend met het materiaal gebeurde. Dat leidde vaak tot aangrijpende, expressieve beelden, die steeds abstracter werden. Maar altijd bleef de band met de zichtbare werkelijkheid bestaan. Hoewel het Vlissingse beeld strakker is uitgevoerd dan het oorspronkelijk in brons gedachte ontwerp is het ‘Koopvaardijmonument’ typerend voor het latere werk van Wessel Couzijn (+ 1983).
www.wikipedia.org:
Het Koopvaardijmonument is een monument aan de Boulevard Evertsen te Vlissingen, in de Nederlandse provincie Zeeland. Het is ontworpen door expressionistisch beeldhouwer Wessel Couzijn. Het ontwerp was eigenlijk bedoeld als nationaal koopvaardijmonument in Rotterdam, ter herinnering aan de ruim 3500 zeelieden die het leven lieten bij de ondergang van 500 Nederlandse koopvaardijschepen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Rotterdam koos echter niet voor het ontwerp van Couzijn, maar prefereerde een traditioneler ontwerp van beeldhouwer Fred Carasso. Zijn beeld De Boeg werd in 1957 in Rotterdam onthuld.
Hoewel het omstreden ontwerp uit 1951 van Couzijn niet werd gekozen, betekende het beeld wel zijn doorbraak. Vooral de open en losse vormen waren nog nieuw in de Nederlandse beeldhouwkunst. Samen met Mart Joosten van bronsgieterij Gebr. Joosten in Soest, waar veel van Couzijns beelden zijn gegoten, maakt de beeldhouwer plannen om zijn ontwerp alsnog te realiseren. Joosten was zich gaan toeleggen op materialen anders dan brons en vanaf 1967 werkt hij anderhalf jaar lang in zijn eentje aan een vergroting van het ontwerp van Couzijn in roestvrij staal. Beeldhouwer en maker deelden samen de kosten.
De gemeente Vlissingen kwam het kunstwerk op het spoor en in 1974 is het beeld op het Betje Wolffplein (nu Scheldeplein) geplaatst. Omdat de gemeente de aanschafprijs van 40.000 gulden te hoog achtte is het kunstwerk de eerste paar jaar gehuurd. Omdat men inzag dat kopen op de langere termijn toch voordeliger zou zijn besloot de Vlissingse gemeenteraad op 29 augustus 1980 het kunstwerk aan te kopen. In 1982 is het monument op aanwijzing van de kunstenaar naar de huidige plek aan het begin van de Boulevard Evertsen verplaatst. Sinds jaar en dag vormt het monument voor kinderen een uitdagend klimobject.
www.wikipedia.org:
Wessel Couzijn (Amsterdam, 17 juni 1912 – aldaar, 16 mei 1984) was een Nederlandse expressionistisch beeldhouwer. Hij heeft zich tijdens zijn carrière met vele vormen van kunst beziggehouden; van schilderen en tekenen tot beeldhouwen.
Couzijn was een zoon van Mozes Couzijn en Adèle de Smitt. Zijn vader was een Joodse meubelmaker, die in 1913 van Amsterdam naar New York verhuisde. Twee jaar later volgden Wessel en zijn moeder. In New York werd kinderverlamming bij Wessel geconstateerd, waardoor hij jaren in ziekenhuizen moest doorbrengen. Hij volgde als tiener lessen aan de Art Students League of New York. Eind jaren twintig stuurde zijn moeder hem terug naar Nederland voor een gedegen opleiding. In 1930 werd Couzijn toegelaten tot de schilderafdeling van de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Op die afdeling werd vaak met gips gewerkt. Couzijn was hier zo enthousiast over dat hij zich inschreef voor de beeldhouwafdeling, waar hij les kreeg van hoogleraar Jan Bronner. Couzijn was een groot bewonderaar van Bronner. In 1936 won Couzijn de Prix de Rome, zijn 'Orpheus en de lier' was volledig in de geest van Bronners architectonische beeldhouwkunst gemaakt. Door deze prijs was Couzijn in staat een studiereis te maken; hij verbleef een jaar in Italië, een jaar in Amsterdam en een jaar Parijs, waar hij studeerde aan de Académie Ronson.
Als joodse anti-fascist vluchtte Couzijn in 1940 voor het Nazi-geweld naar New York. Tijdens de oorlog werkte hij in Amerika als boekhouder voor de Koninklijke Nederlandse Stoomboot-Maatschappij. Hij kwam in de Verenigde Staten in contact met andere kunstenaars, onder wie Ossip Zadkine en Jackson Pollock. Hij ontmoette ook de kunstenares en beeldhouwster Pearl Perlmuter. In december 1945 trouwde hij met haar en ging terug naar Nederland.
Zijn eerste opdracht in Nederland was een bronzen herdenkingsreliëf. In 1947 maakte hij een gedenkteken in steen voor het bordes van het stadhuis van Made. Bronner was niet zo te spreken over dit werk. Couzijn was erg aangeslagen door zijn reactie en zocht zijn eigen weg. Door de jeugdverlamming kon hij één arm niet optimaal gebruiken, de fysieke kant van het beeldhouwen was daardoor een zware opgave voor hem. Vanaf 1948 ging hij meer met brons werken. Zij ontwerp voor het Nationaal Monument voor de Koopvaardij in Rotterdam uit 1951 betekende een doorbraak voor hem. De open, losse vormen die hij gebruikte waren nog vrij nieuw in Nederland. Voor het eerst herkent men in de aangevreten en uitwaaierende vlakken de latere Couzijn.
Couzijn was vanaf 1947 docent aan de Kunstnijverheidsschool, voorloper van de Gerrit Rietveld Academie. Hij was van 1948 tot 1962 lid en enige tijd bestuurslid van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers. Hij richtte in 1959, samen met Carel Kneulman, Ben Guntenaar, Hans Verhulst en Shinkichi Tajiri, de Groep Amsterdam op en hij was betrokken bij de oprichting van Ateliers '63 in Haarlem.
In 1960 brak Couzijn nationaal en internationaal door. In dat jaar was het Nederlandse paviljoen op de Biënnale van Venetië vrijwel geheel aan zijn werk gewijd. Couzijn toonde daar voor het eerst de bronzen sculptuur 'Corporate Entity', die in 1963 voor het toenmalige Unilever-hoofdkantoor aan de Rochussenstraat in Rotterdam werd geplaatst en inmiddels is verplaatst naar het huidige Nederlandse hoofdkantoor aan het Weena. In 1967 nam hij deel aan het International Sculpture Symposium in de Canadese stad Toronto. Het door hem gemaakte werk Midsummer Night's Dream is te zien in het High Park. In 1978 scheidde Couzijn van Perlmuter. Vijf jaar later hertrouwde hij met Dineke Blom, een van zijn oud-leerlingen bij Ateliers. Zijn laatste beeld Souffleur was een opdracht van de gemeente Haarlem ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag. Couzijn overleed voor het beeld werd geplaatst, op 71-jarige leeftijd.
Het bovenste element van dit kunstwerk ligt stil of beweegt langzaam en verwerkt een intern proces zonder van de wijs gebracht te worden. Ik stel geen vragen aan dit element omdat alles zo eenvoudig lijkt.
Ook de tweede vorm is volledig van zichzelf overtuigt. Deze intelligente en elegante vorm beweegt in lange lijnen. Het maakt gebruik van een geheimzinnig onderdeel aan de onderzijde, waar iedereen het zwijgen toe doet. Deze vorm inspireert mij om dezelfde bewegingen te maken en zonder woorden contact mee te maken.
De derde figuur is zelfverzekerd. Het kent zijn doel, gaat hier recht op af en straalt rust en gezag uit. Bij voorbaat glijdt alle kritiek van deze vorm af. Met deze vorm is het moeilijk contact maken en ervaringen uit te wisselen.
Het onderste onderdeel is een lieve reus. Het kan in verschillende richtingen bewegen, heeft meerdere ledematen en bekommert zich niet om zijn uiterlijk. Aan deze vorm kan ik alle vragen stellen die ik eerder voor mij hield. Ik stel mij kwetsbaar op zodat volledig contact mogelijk is en het zou mij niet verbazen als ik ooit van deze vorm ga houden.
Koopvaardij van Wessel Couzijn is een kunstwerk dat ik graag zie.
By Theo, www.artatsite.com
Translation
Love to see
The upper form of this artwork is laying still or is moving slowly and proceeds a inner proces without getting flustered. I don’t ask questions to this form because everything seems to be so simple.
The second shape is also completely convinced of himself. This smart and elegant shape moves in long lines. It has a secret element at the bottom on which everyone remains silent. This shape inspires me to make the same movements and make contact without words.
The third part is self-confident. It knows its purpose, it goes straight to it and exudes calmth and authority. Even in advance no kind of criticisms has effect on this part. With this part it is difficult to connect and share experiences.
The bottom element is a sweet giant. It is able to move in different directions, it has multiple limbs and isn’t worried about his appearance. I can ask all the questions I held back from me. I am vulnerable so it’s possible to be in contact completely and I wouldn't be surprised if I would once love this element.
Koopvaardij by Wessel Couzijn is an artwork which I love to see.
By Theo, www.artatsite.com
www.kunstinvlissingen.nl:
Een eerbetoon aan de gesneuvelde zeelieden in de 2e wereldoorlog.
Het koopvaardijmonument bestaat uit vier onregelmatig gevormde schijven die doen denken aan water en wolken. De schijven zijn met elkaar verbonden door drie verticale staven: masten, die de lucht in steken maar ook wegzinken in het water. Daarin ligt de betekenis van het beeld: het herinnert aan de vernietiging van vele koopvaardijschepen door Duitse beschietingen en aan de honderden bemanningsleden die daarbij om het leven kwamen.
Wessel Couzijn was een van de weinige Nederlandse beeldhouwers, die na de tweede wereldoorlog experimenteerde met vorm en materiaal. In plaats van het exact uitvoeren van een model, liet hij zich leiden door wat er al werkend met het materiaal gebeurde. Dat leidde vaak tot aangrijpende, expressieve beelden, die steeds abstracter werden. Maar altijd bleef de band met de zichtbare werkelijkheid bestaan. Hoewel het Vlissingse beeld strakker is uitgevoerd dan het oorspronkelijk in brons gedachte ontwerp is het ‘Koopvaardijmonument’ typerend voor het latere werk van Wessel Couzijn (+ 1983).
www.wikipedia.org:
Het Koopvaardijmonument is een monument aan de Boulevard Evertsen te Vlissingen, in de Nederlandse provincie Zeeland. Het is ontworpen door expressionistisch beeldhouwer Wessel Couzijn. Het ontwerp was eigenlijk bedoeld als nationaal koopvaardijmonument in Rotterdam, ter herinnering aan de ruim 3500 zeelieden die het leven lieten bij de ondergang van 500 Nederlandse koopvaardijschepen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Rotterdam koos echter niet voor het ontwerp van Couzijn, maar prefereerde een traditioneler ontwerp van beeldhouwer Fred Carasso. Zijn beeld De Boeg werd in 1957 in Rotterdam onthuld.
Hoewel het omstreden ontwerp uit 1951 van Couzijn niet werd gekozen, betekende het beeld wel zijn doorbraak. Vooral de open en losse vormen waren nog nieuw in de Nederlandse beeldhouwkunst. Samen met Mart Joosten van bronsgieterij Gebr. Joosten in Soest, waar veel van Couzijns beelden zijn gegoten, maakt de beeldhouwer plannen om zijn ontwerp alsnog te realiseren. Joosten was zich gaan toeleggen op materialen anders dan brons en vanaf 1967 werkt hij anderhalf jaar lang in zijn eentje aan een vergroting van het ontwerp van Couzijn in roestvrij staal. Beeldhouwer en maker deelden samen de kosten.
De gemeente Vlissingen kwam het kunstwerk op het spoor en in 1974 is het beeld op het Betje Wolffplein (nu Scheldeplein) geplaatst. Omdat de gemeente de aanschafprijs van 40.000 gulden te hoog achtte is het kunstwerk de eerste paar jaar gehuurd. Omdat men inzag dat kopen op de langere termijn toch voordeliger zou zijn besloot de Vlissingse gemeenteraad op 29 augustus 1980 het kunstwerk aan te kopen. In 1982 is het monument op aanwijzing van de kunstenaar naar de huidige plek aan het begin van de Boulevard Evertsen verplaatst. Sinds jaar en dag vormt het monument voor kinderen een uitdagend klimobject.
www.wikipedia.org:
Wessel Couzijn (Amsterdam, 17 juni 1912 – aldaar, 16 mei 1984) was een Nederlandse expressionistisch beeldhouwer. Hij heeft zich tijdens zijn carrière met vele vormen van kunst beziggehouden; van schilderen en tekenen tot beeldhouwen.
Couzijn was een zoon van Mozes Couzijn en Adèle de Smitt. Zijn vader was een Joodse meubelmaker, die in 1913 van Amsterdam naar New York verhuisde. Twee jaar later volgden Wessel en zijn moeder. In New York werd kinderverlamming bij Wessel geconstateerd, waardoor hij jaren in ziekenhuizen moest doorbrengen. Hij volgde als tiener lessen aan de Art Students League of New York. Eind jaren twintig stuurde zijn moeder hem terug naar Nederland voor een gedegen opleiding. In 1930 werd Couzijn toegelaten tot de schilderafdeling van de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Op die afdeling werd vaak met gips gewerkt. Couzijn was hier zo enthousiast over dat hij zich inschreef voor de beeldhouwafdeling, waar hij les kreeg van hoogleraar Jan Bronner. Couzijn was een groot bewonderaar van Bronner. In 1936 won Couzijn de Prix de Rome, zijn 'Orpheus en de lier' was volledig in de geest van Bronners architectonische beeldhouwkunst gemaakt. Door deze prijs was Couzijn in staat een studiereis te maken; hij verbleef een jaar in Italië, een jaar in Amsterdam en een jaar Parijs, waar hij studeerde aan de Académie Ronson.
Als joodse anti-fascist vluchtte Couzijn in 1940 voor het Nazi-geweld naar New York. Tijdens de oorlog werkte hij in Amerika als boekhouder voor de Koninklijke Nederlandse Stoomboot-Maatschappij. Hij kwam in de Verenigde Staten in contact met andere kunstenaars, onder wie Ossip Zadkine en Jackson Pollock. Hij ontmoette ook de kunstenares en beeldhouwster Pearl Perlmuter. In december 1945 trouwde hij met haar en ging terug naar Nederland.
Zijn eerste opdracht in Nederland was een bronzen herdenkingsreliëf. In 1947 maakte hij een gedenkteken in steen voor het bordes van het stadhuis van Made. Bronner was niet zo te spreken over dit werk. Couzijn was erg aangeslagen door zijn reactie en zocht zijn eigen weg. Door de jeugdverlamming kon hij één arm niet optimaal gebruiken, de fysieke kant van het beeldhouwen was daardoor een zware opgave voor hem. Vanaf 1948 ging hij meer met brons werken. Zij ontwerp voor het Nationaal Monument voor de Koopvaardij in Rotterdam uit 1951 betekende een doorbraak voor hem. De open, losse vormen die hij gebruikte waren nog vrij nieuw in Nederland. Voor het eerst herkent men in de aangevreten en uitwaaierende vlakken de latere Couzijn.
Couzijn was vanaf 1947 docent aan de Kunstnijverheidsschool, voorloper van de Gerrit Rietveld Academie. Hij was van 1948 tot 1962 lid en enige tijd bestuurslid van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers. Hij richtte in 1959, samen met Carel Kneulman, Ben Guntenaar, Hans Verhulst en Shinkichi Tajiri, de Groep Amsterdam op en hij was betrokken bij de oprichting van Ateliers '63 in Haarlem.
In 1960 brak Couzijn nationaal en internationaal door. In dat jaar was het Nederlandse paviljoen op de Biënnale van Venetië vrijwel geheel aan zijn werk gewijd. Couzijn toonde daar voor het eerst de bronzen sculptuur 'Corporate Entity', die in 1963 voor het toenmalige Unilever-hoofdkantoor aan de Rochussenstraat in Rotterdam werd geplaatst en inmiddels is verplaatst naar het huidige Nederlandse hoofdkantoor aan het Weena. In 1967 nam hij deel aan het International Sculpture Symposium in de Canadese stad Toronto. Het door hem gemaakte werk Midsummer Night's Dream is te zien in het High Park. In 1978 scheidde Couzijn van Perlmuter. Vijf jaar later hertrouwde hij met Dineke Blom, een van zijn oud-leerlingen bij Ateliers. Zijn laatste beeld Souffleur was een opdracht van de gemeente Haarlem ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag. Couzijn overleed voor het beeld werd geplaatst, op 71-jarige leeftijd.