Artist:
Sigurdur Gudmundsson
Title:
Wichelroede
Year:
2000
Adress:
Atalantalaan, Glanerbrug
Wat zie je?
Dit is een monument voor de wichelroede. Dat is spannend. Want de meningen zijn verdeeld over de wichelroede. Je hebt gelovigen en ongelovigen maar niets daar tussenin.
De gelovigen vinden de wichelroede een gevoelig instrument. Je houdt het losjes tussen je vingers, luistert naar je gevoelens en legt de regie in handen van een dunne tak. De wichelroede zal aanwezen wat bijna het belangrijkste is om te overleven: water. Zij zien graag een groot monument maar vragen zich af of dit niet delicater kan. Zij zien geen bronzen beeld voor zich dat misschien wel vier meter hoog is.
De ongelovigen onder ons zien liever dat de mens de wichelroede bedient. En dat kan. Zij zien een mensfiguur: twee benen, een romp en … Helaas voldoet Wichelroede ook niet volledig aan hun verwachtingen.
Sigurdur Gudmundsson zorgt dat zowel gelovigen als ongelovigen datgene zien wat zijzelf willen in dit beeld.
Door Theo, www.artatsite.com
www.kunstnonstop.nl:
In vroegere tijden werd de wichelroede gebruikt om water te vinden. Als de wichelroede naar boven wees, bevond er zich water in de nabije omgeving. In deze sculptuur wijst de wichelroede ook naar boven; doelend op het hemelwater dat van belang is voor het ecologische bouwproject ’Oikos’. Hier wordt namelijk het opgevangen regenwater niet rechtstreeks het riool in geleid maar gebruikt voor natuurlijke irrigatie van de wijk.
Schijnt de zon, dan komt er elders opgevangen regenwater vanuit het beeld naar beneden gedwarreld. Vanuit een bepaald standpunt is er dan een regenboog te zien als omlijsting van dit zonnige gegeven. Als er geen opgevangen regenwater aanwezig is, zal er ook geen water uit het beeld komen. Maar dan staat de sculptuur er als een oud en zeer milieuvriendelijk symbool voor water.
Sigurdur Gudmundsson komt van oorsprong uit IJsland en woont en werkt doorgaans in Amsterdam en Akureyri, IJsland. Hij heeft in Nederland veel werken in de openbare ruimte gerealiseerd.
www.wikipedia.org:
Sigurður Guðmundsson (Reykjavik, 1942) is een IJslandse beeldhouwer.
Sigurdur ontving van 1960 tot 1963 zijn opleiding aan het Icelandic College of Arts and Crafts in Reykjavik. Aansluitend, van 1963 tot 1964, aan de Ateliers'63 in Haarlem. Hij woonde in de jaren 1964 en 1965 al in de provincie Groningen en vestigde zich in 1970 definitief in Amsterdam. Aanvankelijk voerde Sigurdur performances uit, maakte fotowerk en schilderde. In 1966 sloot hij zich aan bij de Fluxus-beweging. Vanaf 1980 ging hij beeldhouwen. In zijn materiaalkeus, basalt - graniet - beton - brons (zwaar) en glas - veertjes - turf - zeewier (licht), verenigde hij zijn romantische visie op de ruige natuur met poëzie en schoonheid. Zijn werk kan gerekend worden tot de conceptuele kunst. Van 1978 tot 1986 was hij docent aan de Academie voor Kunst en Industrie (AKI) in Enschede.
Sigurdur exposeerde in Nederland, Duitsland, Zweden, Noorwegen, Finland en IJsland. In 2000 ontving hij de, voor het eerst ook voor beeldende kunst, toegekende A. Roland Holst-Penning. Hij woont en werkt in Nederland en China.
De grootste sculptuur van Sigurdur in Nederland is met zekerheid het uit tien delen bestaande granieten werk Het rode geheim uit 1998, dat is geplaatst op het Hanzeplein, het plein voor de ingang van het UMCG in Groningen. De centrale sculptuur (een gladgepolijst uit negentig gestapelde blokken rood graniet bestaand beeld) wordt omringd door negen ruwe brokken graniet. De rode kleur van de sculptuur sluit aan bij de rode baksteen, waarmee het plein is bestraat.
Het kunstwerk Wildzang uit 1976, op de Bijlmerweide in Amsterdam-Zuidoost, was een nog groter kunstwerk van ca. 80 bij 25 meter, bestaande uit 1879 houten paaltjes, die in morseseinen, een gedicht van Joost van den Vondel uitbeeldden. Het kunstwerk is minder lang meegegaan dan de bedoeling was en is sinds 1987 niet meer bijgehouden. Enkele restanten zijn nog (moeilijk) vindbaar. De rest van het kunstwerk is verzwolgen door de natuur of verwijderd door de gemeente Amsterdam.
Dit is een monument voor de wichelroede. Dat is spannend. Want de meningen zijn verdeeld over de wichelroede. Je hebt gelovigen en ongelovigen maar niets daar tussenin.
De gelovigen vinden de wichelroede een gevoelig instrument. Je houdt het losjes tussen je vingers, luistert naar je gevoelens en legt de regie in handen van een dunne tak. De wichelroede zal aanwezen wat bijna het belangrijkste is om te overleven: water. Zij zien graag een groot monument maar vragen zich af of dit niet delicater kan. Zij zien geen bronzen beeld voor zich dat misschien wel vier meter hoog is.
De ongelovigen onder ons zien liever dat de mens de wichelroede bedient. En dat kan. Zij zien een mensfiguur: twee benen, een romp en … Helaas voldoet Wichelroede ook niet volledig aan hun verwachtingen.
Sigurdur Gudmundsson zorgt dat zowel gelovigen als ongelovigen datgene zien wat zijzelf willen in dit beeld.
Door Theo, www.artatsite.com
www.kunstnonstop.nl:
In vroegere tijden werd de wichelroede gebruikt om water te vinden. Als de wichelroede naar boven wees, bevond er zich water in de nabije omgeving. In deze sculptuur wijst de wichelroede ook naar boven; doelend op het hemelwater dat van belang is voor het ecologische bouwproject ’Oikos’. Hier wordt namelijk het opgevangen regenwater niet rechtstreeks het riool in geleid maar gebruikt voor natuurlijke irrigatie van de wijk.
Schijnt de zon, dan komt er elders opgevangen regenwater vanuit het beeld naar beneden gedwarreld. Vanuit een bepaald standpunt is er dan een regenboog te zien als omlijsting van dit zonnige gegeven. Als er geen opgevangen regenwater aanwezig is, zal er ook geen water uit het beeld komen. Maar dan staat de sculptuur er als een oud en zeer milieuvriendelijk symbool voor water.
Sigurdur Gudmundsson komt van oorsprong uit IJsland en woont en werkt doorgaans in Amsterdam en Akureyri, IJsland. Hij heeft in Nederland veel werken in de openbare ruimte gerealiseerd.
www.wikipedia.org:
Sigurður Guðmundsson (Reykjavik, 1942) is een IJslandse beeldhouwer.
Sigurdur ontving van 1960 tot 1963 zijn opleiding aan het Icelandic College of Arts and Crafts in Reykjavik. Aansluitend, van 1963 tot 1964, aan de Ateliers'63 in Haarlem. Hij woonde in de jaren 1964 en 1965 al in de provincie Groningen en vestigde zich in 1970 definitief in Amsterdam. Aanvankelijk voerde Sigurdur performances uit, maakte fotowerk en schilderde. In 1966 sloot hij zich aan bij de Fluxus-beweging. Vanaf 1980 ging hij beeldhouwen. In zijn materiaalkeus, basalt - graniet - beton - brons (zwaar) en glas - veertjes - turf - zeewier (licht), verenigde hij zijn romantische visie op de ruige natuur met poëzie en schoonheid. Zijn werk kan gerekend worden tot de conceptuele kunst. Van 1978 tot 1986 was hij docent aan de Academie voor Kunst en Industrie (AKI) in Enschede.
Sigurdur exposeerde in Nederland, Duitsland, Zweden, Noorwegen, Finland en IJsland. In 2000 ontving hij de, voor het eerst ook voor beeldende kunst, toegekende A. Roland Holst-Penning. Hij woont en werkt in Nederland en China.
De grootste sculptuur van Sigurdur in Nederland is met zekerheid het uit tien delen bestaande granieten werk Het rode geheim uit 1998, dat is geplaatst op het Hanzeplein, het plein voor de ingang van het UMCG in Groningen. De centrale sculptuur (een gladgepolijst uit negentig gestapelde blokken rood graniet bestaand beeld) wordt omringd door negen ruwe brokken graniet. De rode kleur van de sculptuur sluit aan bij de rode baksteen, waarmee het plein is bestraat.
Het kunstwerk Wildzang uit 1976, op de Bijlmerweide in Amsterdam-Zuidoost, was een nog groter kunstwerk van ca. 80 bij 25 meter, bestaande uit 1879 houten paaltjes, die in morseseinen, een gedicht van Joost van den Vondel uitbeeldden. Het kunstwerk is minder lang meegegaan dan de bedoeling was en is sinds 1987 niet meer bijgehouden. Enkele restanten zijn nog (moeilijk) vindbaar. De rest van het kunstwerk is verzwolgen door de natuur of verwijderd door de gemeente Amsterdam.