www.landartflevoland.nl:
Door het kolossale betonwerk uit te graven komt dit 'Deltawerk op schaal' in een verstild watervlak te staan. De allesverwoestende kracht van het water wordt voelbaar gemaakt door grote blokken uit de betonnen muren te zagen, te draaien en te kantelen. Er ontstaat een nieuw ritme van vallende platen. De bezoeker ervaart de zwaarte van het werk door onder de massieve blokken door te lopen over twee nieuwe bruggen. Eenmaal binnen opent zich een groots perspectief op de leegte tussen de platen.
www.sleutelwerken.nl:
Met hun kunstwerk Deltawerk //, dat de nieuwe entree vormt tot het 120 hectare grote terrein, hebben Studio RAAAF en Atelier de Lyon deze plek getransformeerd tot een sublieme ervaring. De ontwerpers hebben het voormalige golfbassin, een zeven meter hoge, tweehonderdvijftig meter lange betonnen bak, die verstopt lag in een aarden wal, uitgegraven. Vervolgens zijn ze de betonnen muren met een cirkelzaag te lijf gegaan.
De zevenentwintig uitgezaagde platen hebben ze negentig graden gedraaid en gekanteld, zodat je nu dwars door de betonnen bak heen kijkt en het bos in kan lopen. De platen zien er uit als een rij reusachtige dominostenen, die tijdens het omvallen zijn ‘bevroren’. De enormiteit van het bouwwerk, dat door de reflectie in het water nog groter lijkt, boezemt ontzag in.
De mystieke sfeer en het brute materiaal roepen associaties op met Stonehenge of Maya-tempels. Het is angstaanjagend mooi om tussen de metershoge constructie door te lopen, en onder de schuine platen te staan, die als een zwaard van Damocles boven je hoofd hangen; je wordt er stil van.
Deltawerk // is de eerste, ambitieuze stap in de herontwikkeling van het Waterloopbos, sinds 2002 in bezit van Natuurmonumenten; daarvoor was het in handen van een projectontwikkelaar die er vakantiebungalows wilde bouwen. Omwonenden kwamen in opstand, de natuur werd gered en het terrein opengesteld voor publiek. Maar een plan voor de toekomst van het vervallen erfgoed ontbrak aanvankelijk.
www.architectuur.nl:
De kracht van Deltawerk // is hoe het een spectaculaire zintuigelijke ervaring combineert met ruimte voor contemplatie – passend bij de plek midden in de natuur. De ontwerpers zijn erin geslaagd om de geschiedenis en oorspronkelijke doel van de Deltagoot en het Waterloopbos voelbaar te maken: ‘het streven naar een onverwoestbare delta’, zoals architect Ronald Rietveld het omschrijft. Hij is gefascineerd door deze periode in de waterstaatgeschiedenis, ‘waarbij de allerzwaarste middelen waren geoorloofd om de zee te bedwingen’.
Door de aarden wal rond de betonnen muren te verwijderen en de muren door te zagen, zie je welke immense constructie nodig was om de kracht van de golven op te vangen: tachtig centimeter dik beton gevuld met grof grint en stalen wapeningsstaven, die je nu ziet in de snedes, en kunt aanraken.
Tegelijk werpt het kapot gemaakte ‘Deltawerk’ een kritische vraag op: is het idee van onverwoestbaarheid nog houdbaar met de stijgende zeespiegel? Door het bassin uit te graven, staat het nu zelf deels onder water. Dat wil niet zeggen dat de ontwerpers het vertrouwen in de Nederlandse waterbouwkunde hebben verloren; de gekantelde platen duiden eerder op een kanteling in het Hollandse ‘geloof’ in de maakbaarheid van ons landschap. Draaide waterbouwkunde van oorsprong om het temmen van de elementen, tegenwoordig zie je steeds meer projecten waarbij we bouwen mét de natuur; denk aan de Zandmotor, een kunstmatige zandbank voor de kust tussen Ter Heijde en Kijkduin in de vorm van een schiereiland, of de Nieuwe Afsluitdijk, die in de toekomst bij extreem hoog water mag overstromen.
www.raaaf.nl:
RAAAF opereert op het snijvlak van beeldende kunst, architectuur en filosofie. De multidisciplinaire en experimentele studio startte in 2006. RAAAF maakt locatiespecifiek werk , die voortkomt uit de respectievelijke achtergronden van de studiopartners: Prix de Rome -laureaat Ronald Rietveld en filosoof Erik Rietveld. Door een unieke werkwijze, gebaseerd op multidisciplinair onderzoek i.s.m. wetenschappers en vaklieden, verbinden RAAAF’s ruimtelijke denkbeelden heden, verleden en toekomst.
Door het kolossale betonwerk uit te graven komt dit 'Deltawerk op schaal' in een verstild watervlak te staan. De allesverwoestende kracht van het water wordt voelbaar gemaakt door grote blokken uit de betonnen muren te zagen, te draaien en te kantelen. Er ontstaat een nieuw ritme van vallende platen. De bezoeker ervaart de zwaarte van het werk door onder de massieve blokken door te lopen over twee nieuwe bruggen. Eenmaal binnen opent zich een groots perspectief op de leegte tussen de platen.
www.sleutelwerken.nl:
Met hun kunstwerk Deltawerk //, dat de nieuwe entree vormt tot het 120 hectare grote terrein, hebben Studio RAAAF en Atelier de Lyon deze plek getransformeerd tot een sublieme ervaring. De ontwerpers hebben het voormalige golfbassin, een zeven meter hoge, tweehonderdvijftig meter lange betonnen bak, die verstopt lag in een aarden wal, uitgegraven. Vervolgens zijn ze de betonnen muren met een cirkelzaag te lijf gegaan.
De zevenentwintig uitgezaagde platen hebben ze negentig graden gedraaid en gekanteld, zodat je nu dwars door de betonnen bak heen kijkt en het bos in kan lopen. De platen zien er uit als een rij reusachtige dominostenen, die tijdens het omvallen zijn ‘bevroren’. De enormiteit van het bouwwerk, dat door de reflectie in het water nog groter lijkt, boezemt ontzag in.
De mystieke sfeer en het brute materiaal roepen associaties op met Stonehenge of Maya-tempels. Het is angstaanjagend mooi om tussen de metershoge constructie door te lopen, en onder de schuine platen te staan, die als een zwaard van Damocles boven je hoofd hangen; je wordt er stil van.
Deltawerk // is de eerste, ambitieuze stap in de herontwikkeling van het Waterloopbos, sinds 2002 in bezit van Natuurmonumenten; daarvoor was het in handen van een projectontwikkelaar die er vakantiebungalows wilde bouwen. Omwonenden kwamen in opstand, de natuur werd gered en het terrein opengesteld voor publiek. Maar een plan voor de toekomst van het vervallen erfgoed ontbrak aanvankelijk.
www.architectuur.nl:
De kracht van Deltawerk // is hoe het een spectaculaire zintuigelijke ervaring combineert met ruimte voor contemplatie – passend bij de plek midden in de natuur. De ontwerpers zijn erin geslaagd om de geschiedenis en oorspronkelijke doel van de Deltagoot en het Waterloopbos voelbaar te maken: ‘het streven naar een onverwoestbare delta’, zoals architect Ronald Rietveld het omschrijft. Hij is gefascineerd door deze periode in de waterstaatgeschiedenis, ‘waarbij de allerzwaarste middelen waren geoorloofd om de zee te bedwingen’.
Door de aarden wal rond de betonnen muren te verwijderen en de muren door te zagen, zie je welke immense constructie nodig was om de kracht van de golven op te vangen: tachtig centimeter dik beton gevuld met grof grint en stalen wapeningsstaven, die je nu ziet in de snedes, en kunt aanraken.
Tegelijk werpt het kapot gemaakte ‘Deltawerk’ een kritische vraag op: is het idee van onverwoestbaarheid nog houdbaar met de stijgende zeespiegel? Door het bassin uit te graven, staat het nu zelf deels onder water. Dat wil niet zeggen dat de ontwerpers het vertrouwen in de Nederlandse waterbouwkunde hebben verloren; de gekantelde platen duiden eerder op een kanteling in het Hollandse ‘geloof’ in de maakbaarheid van ons landschap. Draaide waterbouwkunde van oorsprong om het temmen van de elementen, tegenwoordig zie je steeds meer projecten waarbij we bouwen mét de natuur; denk aan de Zandmotor, een kunstmatige zandbank voor de kust tussen Ter Heijde en Kijkduin in de vorm van een schiereiland, of de Nieuwe Afsluitdijk, die in de toekomst bij extreem hoog water mag overstromen.
www.raaaf.nl:
RAAAF opereert op het snijvlak van beeldende kunst, architectuur en filosofie. De multidisciplinaire en experimentele studio startte in 2006. RAAAF maakt locatiespecifiek werk , die voortkomt uit de respectievelijke achtergronden van de studiopartners: Prix de Rome -laureaat Ronald Rietveld en filosoof Erik Rietveld. Door een unieke werkwijze, gebaseerd op multidisciplinair onderzoek i.s.m. wetenschappers en vaklieden, verbinden RAAAF’s ruimtelijke denkbeelden heden, verleden en toekomst.