www.dbnl.org:
Hoewel de beelden uit een vroegere periode de schijn tegen zich hebben, is Visser geen ontwerper van structuren, altijd van objecten. Hij varieert wel op een thema, maar de opeenvolgende beelden vormen geen schakels in de opbouw van een groter gestructureerd geheel. De strakke lijnvoering doet soms misschien denken aan de constructieve traditie uit de heroïsche jaren van de vooroorlogse avant-garde toen overal in Europa in beeldende modellen conceptuele kathedralen werden ontworpen.
Maar noch de Russische profetieën over een ideale omgeving voor de nieuwe mens, noch de metafysische speculaties van Mondriaan zijn aan Visser besteed geweest. Als een groot bewonderaar van Rietveld toont hij zich ongevoelig voor een totalitaire visie zoals Mondriaan die heeft ontwikkeld.
Alleen de schilderijen uit 1917, toen Mondriaan zijn wereldbeeld nog aan het vormen was en de tekens nog los, vrij van elkaar stonden, hebben Visser aangesproken. Enkele van die tekens vertaalde hij als het ware in drie-dimensionale constructies. Maar de mechanistische opvattingen die in het constructivistische kamp tot dorre uiteenzettingen worden, los van hun geestelijke achtergrond bijna als spookbeelden rondzwevend in een dorre esthetische woestijn, hebben hem weinig te zeggen.
Visser, die zijn constructies toch altijd al in zekere spiegelbeeldige relatie met de grondstructuren van planten en dieren had geplaatst, ging de Calvinistische zekerheden als ‘het geloof in mathematische orde als een teken van de hoogste rede te lijf. Heel systematisch en consequent wordt de kubus als symbool van die geestesgesteldheid ontmanteld en plat gewalst.
Hij maakt eerst van dunne metaalstrippen kubussen, soms langs vouwlijnen geconstrueerd, andere keren door het metaal met leer aan elkaar te verbinden. Kubusvormen die slap, wiebelend, bij de eerste de beste aanraking dreigen om te vallen, maar ook kubussen die hij openvouwt en plat op de vloer uiteendrukt. Of alleen het geraamte van kubussen van staalstrippen en leren scharnieren die na de absolute zekerheid van de kubusvorm uit het wereldbeeld van Saenredam tot slappe, op hun achterste benen lopende vormen zijn geworden.

www.wikipedia.org:
Carel Nicolaas Visser (Papendrecht, 3 mei 1928 – Le Fousseret, 1 maart 2015) was een Nederlandse beeldhouwer, tekenaar en graficus.
Visser volgde van 1948 tot 1949 een studie architectuur aan de Technische Hogeschool in Delft en aansluitend tot 1951 beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Na een studiereis in Engeland en Frankrijk vestigde hij zich in 1952 in Amsterdam.
Hij creëerde aanvankelijk gestileerde, ijzeren vogelsculpturen en had zijn eerste solo-expositie in 1954 bij Galerie Martinet in Amsterdam. In 1957, toen zijn beeldhouwstijl abstracter was geworden, brak een periode met enkele reizen aan: een studiereis naar Italië (Sardinië) met een beurs van de Italiaanse overheid in 1957, een verblijf als visiting professor aan de Washington University, Saint Louis (Missouri) (V.S.) in 1962 en een studiereis naar Mexico met een Nederlandse staatsbeurs in 1965. Visser was docent aan de Koninklijke Academie in Den Haag van 1958 tot 1962.
In 1968 werd Visser uitgenodigd voor de 4.documenta in Kassel en de Biënnale van Venetië. In hetzelfde jaar werd door Jonne Severijn een documentaire film gemaakt over zijn werk. Visser vestigde zich in 1981 in Rijswijk (Gelderland). Hij was van 1966 tot 1998 docent aan de Ateliers '63 in Haarlem.
Carel Visser wordt gezien als een van de belangrijkste constructivistische beeldhouwers van Nederland. Zijn latere werk kenmerkt zich door assemblage van een veelheid aan materialen, zoals autobanden, olievaten, autoruiten, leer, schapenvacht, eieren enzovoorts. Hij maakt geordende verbindingen met deze zogenaamde grote en soms kleine objets trouvés. Een aantal van zijn werken wordt ook wel vergeleken met een muziek compositie waarbinnen herhaling en variatie een belangrijke rol spelen. Zijn werken uit de periode 1975-1985 zou men environments kunnen noemen, in tegenstelling tot het meer sculpturale werk zoals het stervend paard (circa 1949). Rond 1960 houdt hij zich bezig met de massieve gesloten kubus van ijzer en de "slappe " kubus van draad. Visser laat zich onder andere inspireren door de natuur (plant en dier), wat ook zijn gebruik van natuurlijke materialen zoals hout, wol, zand, veren, botjes, touw en leer verklaart.
Visser is op 1 maart 2015 op 86-jarige leeftijd overleden in zijn Franse woonplaats Le Fousseret.