Artist:
Naum Gabo
Title:
Zonder Titel
Year:
1957
Adress:
De Bijenkorf, Beursplein
Wat zou dit abstracte beeld kunnen betekenen?
Het kader bestaat uit vier goudkleurige zuilen die stevig in een natuurstenen sokkel staan, Twee van deze staanders draaien in lange lijnen langzaam naar elkaar toe, twee draaien iets uit elkaar. Deze stevige kolommen komen op grote hoogte bijeen. Het kader is monumentaal en biedt het kleinere element bescherming.
Het kleinere object heeft complexe fijnmazige zwarte lijnen die weerhaken vormen. Dit kleinere onderdeel lijkt zich ontwikkelt te hebben vanuit de bescherming die het kader biedt.
Een dergelijk werk is naar mijn smaak nét iets te abstract om een kunstwerk genoemd te worden. Een kunstwerk raakt mij door de betekenis die herken bij een essentiële ervaring. Bij Zonder Titel van Naum Gabo zou het kader mogelijk verwijzen naar de stad; dit zou bescherming kunnen geven. Het kleinere object zou kunnen verwijzen naar een bewoner, die zich kan ontwikkelen binnen deze stad, Maar dit zijn dermate algemene termen dat zij nauwelijks betekenis geven en zeker geen emoties evoceren.
Wat zou de kleinste ingreep zijn om meer betekenis te geven en een essentiële ervaring op te roepen? Zonder Titel is gerealiseerd in de jaren 1956 en 1957 en in deze jaren van wederopbouw kan het niet anders dan optimisme en zelfvertrouwen uit te drukken. Dit kan door een held af te beelden. Om gelaagdheid toe te voegen zou pijn, tegenslag en optimisme uitgedrukt kunnen worden. Ik zou het kleine element méér persoonlijke kenmerken geven en zou het kader niet geheel voltooien.
By Theo, www.artatsite.com
What could this abstract artwork mean?
The framework consists of four gold-coloured columns which are firmly based in a naturalstone pedestal, Two of these uprights bow in long lines slowly towards each other, two turns turn slightly apart. These sturdy columns meet at high altitude. The framework is monumental, and protect the smaller element.
The smaller component has intricate close-knit black lines that form barbs. This smaller part seems to have developed itself because of the protection by the framework.
Such a work is little bit too abstract to be called an artwork to my taste. An artwork touches me because I recognize a meaning by an essential experience. The framework of Untitled by Naum Gabo could refer to the city; this would be able to give protection. The smaller object could refer to a resident, which can develop within this city. These are generic terms which hardly give meaning and certainly no evoke emotions.
What would be the smallest intervention to give more meaning and evoke an essential experience? Untitled is realized in the years 1956 and 1957 and in these years there is no other option than being optimism and self-confidend. Making a hero could an option. To add layers: pain, adversity and optimism can be expressed. I would give the small element more personal characteristics and would complet the framework not entirely.
By Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
Gabo maakte een ontwerp, dat naar eigen zeggen was ingegeven door de organische stuctuur van de plantenwereld. Hij vatte het beeld op als boom met een stam, wortels en takken. Het ontwerp – een elegante toren bestaande uit vier dubbele ribben, die over de beeldhoogte 90 graden draaien en bovenin versmelten – is uitgevoerd in roestvrij staal en brons op een sokkel van beton, die bekleed is met zwart marmer. Op 21 mei 1957 (Opbouwdag) werd het beeld onthuld door burgemeester van Walsum. Gabo verkondigde dat het beeld de geestkracht en energie van de Nederlanders uitdrukte. Het beeld wordt gezien als het hoogtepunt van constructivistische sculpturen.
Inmiddels hoort het beeld van Gabo bij de stad, maar in de jaren ’50 was het een daad van moed van de directie van de Bijenkorf – die de stad al eerder verrijkt had met een beeld van Zadkine – om een abstracte sculptuur van deze omvang zo’n prominente plaats in het nieuwe Rotterdam te geven. Ook de directeur Stadsontwikkeling ir. C. van Traa, de belangrijkste vormgever van het naoorlogse Rotterdam, had aanvankelijk moeite met deze abstracte plastiek, maar later gaf hij royaal toe dat met de sculptuur van Gabo 'een grote stedenbouwkundige aanwinst was bereikt'.
Gabo had een model van de ingewikkelde constructie gemaakt zonder berekeningen; ingenieurs van de TNO in Delft moesten er aan te pas komen om het model van 26 meter hoog en 40 ton zwaar op veiligheid te testen in een windtunnel. De plastiek zelf – door Gabo 'een ideologische bijdrage tot het constructivisme' genoemd – kwam tot stand in de Hollandia constructiewerkplaatsen en machinefabriek in Krimpen aan den IJssel.
De geschiedenis van het beeld van de in Rusland geboren Amerikaanse beeldhouwer Naum Gabo is onverbrekelijk verbonden met de bouw van de Bijenkorf. Bij de bouw van dit warenhuis door architect Marcel Breuer in de jaren vijftig, ter vervanging van de oude Bijenkorf die bij het Duitse bombardement van 1940 zwaar beschadigd was, ontstond verschil van mening tussen de directie van de Bijenkorf en de stedenbouwkundigen van de gemeente.
De gemeente wilde namelijk dat het bedrijf zich hield aan de voorgeschreven rooilijn. De Bijenkorf wilde meer ruimte voor de gevel aan de Coolsingel. Ten slotte trok de Bijenkorf aan het langste eind door de gemeente – tot tevredenheid van alle betrokkenen – het beeld van Naum Gabo aan te bieden.
Naum Gabo (Brjansk (Rusland), 1890 – Waterbury (Connecticut), 1977) was een Russisch-Amerikaans constructivistische beeldhouwer. Ruimte speelde een belangrijke rol in zijn werk. Hij probeerde volume in zijn beelden aan te brengen door met verschillende lagen te werken.
Naast sculpturen maakte Gabo ook kinetische objecten, zoals mobiles. Gabo, wiens oorspronkelijke naam Pevsner was, bezocht Parijs in 1910 en kwam er in contact met avantgarde kunstenaars, waaronder Wassily Kandinsky. In 1915 (tijdens de Eerste Wereldoorlog) maakte Gabo zijn eerste constructivistische werk.
Gedurende de jaren 1922 – 1932 verbleef hij in Berlijn, alwaar hij in 1928 doceerde aan het Bauhaus. Vervolgens verhuisde hij naar Engeland om uiteindelijk in 1946 naar Amerika te verhuizen. Hij werd er staatsburger en bleef er tot zijn dood in 1977 wonen.
Gabo is een van de grondleggers van de moderne sculptuur. In plaats van hout, steen en brons paste hij nieuwe, industriële materialen toe als plexiglas en plastic. Massa en volume – de peilers van de traditionele beeldhouwkunst – hebben in zijn abstracte, ruimtelijke constructies plaatsgemaakt voor transparantie en een schijnbare gewichtloosheid. Maar wat Gabo vooral ‘modern’ maakt, is dat hij niet de natuur maar concepten uit de exacte wetenschappen koos als inspiratiebron voor zijn kunst.
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
De ruimtelijke constructie die sinds 1957 De Bijenkorf aan de Coolsingel flankeert, was volgens Gabo een 'ideologische bijdrage tot het constructivisme'. Dit heeft met name betrekking op de integratie van architecturale en sculpturale benaderingen; met de transparantie van de omschreven ruimte; en met de impressie van gewichtloosheid in een sculptuur van een dergelijk formaat en gewicht.
Van Houwelingen constateert dat De Gabo nooit betekenis heeft gekregen in Rotterdam. Ook de verwaarlozing van dit beeld – De Gabo is sinds lange tijd in slechte staat en vraagt om een dringende restauratie – toont in de ogen van Van Houwelingen de onverschilligheid van de stad voor het sculptuur. Van Houwelingen stelt voor om dit in zijn ogen oningevulde kunstwerk van betekenis te voorzien door het Gastarbeidermonument ín De Gabo te laten huizen.
In 2007 stelde de Rotterdamse PVDA politicus Zeki Baran voor om een monument op te richten ter ere van de gastarbeiders die Rotterdam na de Tweede Wereldoorlog hadden helpen heropbouwen. Op initiatief van de Turkse en Marokkaanse migrantenorganisatie schreef het Centrum Beeldende Kunst [CBK] Rotterdam een meervoudige opdracht uit voor een Monument voor de Gastarbeider, op de plaats waar in 1972 de eerste rassenrellen in Nederland uitbraken: het Afrikaanderplein in Rotterdam Zuid.
www.kunstbeeld.nl:
Van Houwelingen staat bekend om zijn fascinatie voor monumenten. In plaats van het fysiek oprichten van nieuwe monumenten, is hij juist bedreven in het geven van nieuwe betekenissen aan bestaande beelden.
Hoewel de initiatiefnemers oorspronkelijk een bronzen beeld voor zich zagen, waren ze direct geraakt door het voorstel van Van Houwelingen en Benzakour. Voor het Afrikaanderplein in Rotterdam Zuid, waar ook de eerste rassenrellen van Nederland plaatsvonden, schreef Mohammed Benzakour een gedicht ter ere van de gastarbeider. Op deze plek wordt het gedicht in meerdere talen zichtbaar gemaakt. Daarnaast neemt het wereldberoemde werk van Naum Gabo (Zonder Titel, 1957) aan de Coolsingel een essentiële rol in beslag. Gabo ontwierp zijn abstracte beeld van staal nadrukkelijk 'zonder betekenis' zodat de bevolking zelf invulling aan het werk kon geven. Een binding tussen de Rotterdammers en het werk bleef met de komst van het beeld helaas uit. In de volksmond kreeg het al snel veelzeggende bijnamen zoals 'Het Ding', 'Het Treinongeluk' of 'De Gestileerde Bloem.' Daarnaast bevindt het constructivistische beeldhouwwerk, dat ooit een geschenk was aan de directeur van de Bijenkorf, zich in een deplorabele staat van onderhoud. Zo ernstig, dat het 27 meter hoge beeld bijna dreigt om te vallen.
www.wikipedia.org:
De eerste werken van Naum Gabo waren nog figuratief, maar na terugkeer in Rusland wendde hij zich tot de non-figuratieve kunst en gebruikte materialen als glas en plastic. Ook ving hij aan kinetische objecten te vervaardigen.
Naum Gabo en Antoine Pevsner waren beiden een volgeling van de Russische constructivist Vladimir Tatlin: de moderne kunst dient de technische revolutie. Het principe dat zij vanaf 1920 in de beeldhouwkunst introduceerden en propageerden (met hun Realistisch Manifest) was volstrekt nieuw en afkomstig uit de bouwkunst, namelijk de constructie. Voorheen kende men alleen het boetseren en modelleren in klei, was en gips, het gieten in gips en brons en het hakken in steen, maar dat een beeld ook in elkaar gezet kon worden was nooit eerder vertoond. Van Gabo is zijn"Lineaire Constructie" uit 1949 heel bekend: geen massa meer, geen volume, maar in plaats daarvan totale transparantie en gewichtloosheid – en toch zeer ruimtelijk. Ook is dit beeld het allereerste echt abstracte beeld van de 20e eeuw, want het object is louter wat de titel aangeeft: een lineaire constructie.
H.W. Janson, Anthony Janson (2004):
Naum Gabo’s main contribution came in the early 1940s, when he created a new kind op plastic construction strung with nylon filament that comes very close to mathematical models.
Although he arrived at it through intuition, the parallels to contemporary scientific theory are astonishing, for the work embodies much the same spatiality as modern physics. Gabo was fascinaed by the links between art and science, which, he said 'arise from the same creative source and flow into the same ocean of the common culture.'
Like Kandinsky’s, his motives were purely spiritual, and he saw Constructivism as an instrument of change. None of this theory, however, accounts for the elegance of Habo’s linear constructions, which emody a strikingly modern sensibility.
Het kader bestaat uit vier goudkleurige zuilen die stevig in een natuurstenen sokkel staan, Twee van deze staanders draaien in lange lijnen langzaam naar elkaar toe, twee draaien iets uit elkaar. Deze stevige kolommen komen op grote hoogte bijeen. Het kader is monumentaal en biedt het kleinere element bescherming.
Het kleinere object heeft complexe fijnmazige zwarte lijnen die weerhaken vormen. Dit kleinere onderdeel lijkt zich ontwikkelt te hebben vanuit de bescherming die het kader biedt.
Een dergelijk werk is naar mijn smaak nét iets te abstract om een kunstwerk genoemd te worden. Een kunstwerk raakt mij door de betekenis die herken bij een essentiële ervaring. Bij Zonder Titel van Naum Gabo zou het kader mogelijk verwijzen naar de stad; dit zou bescherming kunnen geven. Het kleinere object zou kunnen verwijzen naar een bewoner, die zich kan ontwikkelen binnen deze stad, Maar dit zijn dermate algemene termen dat zij nauwelijks betekenis geven en zeker geen emoties evoceren.
Wat zou de kleinste ingreep zijn om meer betekenis te geven en een essentiële ervaring op te roepen? Zonder Titel is gerealiseerd in de jaren 1956 en 1957 en in deze jaren van wederopbouw kan het niet anders dan optimisme en zelfvertrouwen uit te drukken. Dit kan door een held af te beelden. Om gelaagdheid toe te voegen zou pijn, tegenslag en optimisme uitgedrukt kunnen worden. Ik zou het kleine element méér persoonlijke kenmerken geven en zou het kader niet geheel voltooien.
By Theo, www.artatsite.com
What could this abstract artwork mean?
The framework consists of four gold-coloured columns which are firmly based in a naturalstone pedestal, Two of these uprights bow in long lines slowly towards each other, two turns turn slightly apart. These sturdy columns meet at high altitude. The framework is monumental, and protect the smaller element.
The smaller component has intricate close-knit black lines that form barbs. This smaller part seems to have developed itself because of the protection by the framework.
Such a work is little bit too abstract to be called an artwork to my taste. An artwork touches me because I recognize a meaning by an essential experience. The framework of Untitled by Naum Gabo could refer to the city; this would be able to give protection. The smaller object could refer to a resident, which can develop within this city. These are generic terms which hardly give meaning and certainly no evoke emotions.
What would be the smallest intervention to give more meaning and evoke an essential experience? Untitled is realized in the years 1956 and 1957 and in these years there is no other option than being optimism and self-confidend. Making a hero could an option. To add layers: pain, adversity and optimism can be expressed. I would give the small element more personal characteristics and would complet the framework not entirely.
By Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
Gabo maakte een ontwerp, dat naar eigen zeggen was ingegeven door de organische stuctuur van de plantenwereld. Hij vatte het beeld op als boom met een stam, wortels en takken. Het ontwerp – een elegante toren bestaande uit vier dubbele ribben, die over de beeldhoogte 90 graden draaien en bovenin versmelten – is uitgevoerd in roestvrij staal en brons op een sokkel van beton, die bekleed is met zwart marmer. Op 21 mei 1957 (Opbouwdag) werd het beeld onthuld door burgemeester van Walsum. Gabo verkondigde dat het beeld de geestkracht en energie van de Nederlanders uitdrukte. Het beeld wordt gezien als het hoogtepunt van constructivistische sculpturen.
Inmiddels hoort het beeld van Gabo bij de stad, maar in de jaren ’50 was het een daad van moed van de directie van de Bijenkorf – die de stad al eerder verrijkt had met een beeld van Zadkine – om een abstracte sculptuur van deze omvang zo’n prominente plaats in het nieuwe Rotterdam te geven. Ook de directeur Stadsontwikkeling ir. C. van Traa, de belangrijkste vormgever van het naoorlogse Rotterdam, had aanvankelijk moeite met deze abstracte plastiek, maar later gaf hij royaal toe dat met de sculptuur van Gabo 'een grote stedenbouwkundige aanwinst was bereikt'.
Gabo had een model van de ingewikkelde constructie gemaakt zonder berekeningen; ingenieurs van de TNO in Delft moesten er aan te pas komen om het model van 26 meter hoog en 40 ton zwaar op veiligheid te testen in een windtunnel. De plastiek zelf – door Gabo 'een ideologische bijdrage tot het constructivisme' genoemd – kwam tot stand in de Hollandia constructiewerkplaatsen en machinefabriek in Krimpen aan den IJssel.
De geschiedenis van het beeld van de in Rusland geboren Amerikaanse beeldhouwer Naum Gabo is onverbrekelijk verbonden met de bouw van de Bijenkorf. Bij de bouw van dit warenhuis door architect Marcel Breuer in de jaren vijftig, ter vervanging van de oude Bijenkorf die bij het Duitse bombardement van 1940 zwaar beschadigd was, ontstond verschil van mening tussen de directie van de Bijenkorf en de stedenbouwkundigen van de gemeente.
De gemeente wilde namelijk dat het bedrijf zich hield aan de voorgeschreven rooilijn. De Bijenkorf wilde meer ruimte voor de gevel aan de Coolsingel. Ten slotte trok de Bijenkorf aan het langste eind door de gemeente – tot tevredenheid van alle betrokkenen – het beeld van Naum Gabo aan te bieden.
Naum Gabo (Brjansk (Rusland), 1890 – Waterbury (Connecticut), 1977) was een Russisch-Amerikaans constructivistische beeldhouwer. Ruimte speelde een belangrijke rol in zijn werk. Hij probeerde volume in zijn beelden aan te brengen door met verschillende lagen te werken.
Naast sculpturen maakte Gabo ook kinetische objecten, zoals mobiles. Gabo, wiens oorspronkelijke naam Pevsner was, bezocht Parijs in 1910 en kwam er in contact met avantgarde kunstenaars, waaronder Wassily Kandinsky. In 1915 (tijdens de Eerste Wereldoorlog) maakte Gabo zijn eerste constructivistische werk.
Gedurende de jaren 1922 – 1932 verbleef hij in Berlijn, alwaar hij in 1928 doceerde aan het Bauhaus. Vervolgens verhuisde hij naar Engeland om uiteindelijk in 1946 naar Amerika te verhuizen. Hij werd er staatsburger en bleef er tot zijn dood in 1977 wonen.
Gabo is een van de grondleggers van de moderne sculptuur. In plaats van hout, steen en brons paste hij nieuwe, industriële materialen toe als plexiglas en plastic. Massa en volume – de peilers van de traditionele beeldhouwkunst – hebben in zijn abstracte, ruimtelijke constructies plaatsgemaakt voor transparantie en een schijnbare gewichtloosheid. Maar wat Gabo vooral ‘modern’ maakt, is dat hij niet de natuur maar concepten uit de exacte wetenschappen koos als inspiratiebron voor zijn kunst.
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
De ruimtelijke constructie die sinds 1957 De Bijenkorf aan de Coolsingel flankeert, was volgens Gabo een 'ideologische bijdrage tot het constructivisme'. Dit heeft met name betrekking op de integratie van architecturale en sculpturale benaderingen; met de transparantie van de omschreven ruimte; en met de impressie van gewichtloosheid in een sculptuur van een dergelijk formaat en gewicht.
Van Houwelingen constateert dat De Gabo nooit betekenis heeft gekregen in Rotterdam. Ook de verwaarlozing van dit beeld – De Gabo is sinds lange tijd in slechte staat en vraagt om een dringende restauratie – toont in de ogen van Van Houwelingen de onverschilligheid van de stad voor het sculptuur. Van Houwelingen stelt voor om dit in zijn ogen oningevulde kunstwerk van betekenis te voorzien door het Gastarbeidermonument ín De Gabo te laten huizen.
In 2007 stelde de Rotterdamse PVDA politicus Zeki Baran voor om een monument op te richten ter ere van de gastarbeiders die Rotterdam na de Tweede Wereldoorlog hadden helpen heropbouwen. Op initiatief van de Turkse en Marokkaanse migrantenorganisatie schreef het Centrum Beeldende Kunst [CBK] Rotterdam een meervoudige opdracht uit voor een Monument voor de Gastarbeider, op de plaats waar in 1972 de eerste rassenrellen in Nederland uitbraken: het Afrikaanderplein in Rotterdam Zuid.
www.kunstbeeld.nl:
Van Houwelingen staat bekend om zijn fascinatie voor monumenten. In plaats van het fysiek oprichten van nieuwe monumenten, is hij juist bedreven in het geven van nieuwe betekenissen aan bestaande beelden.
Hoewel de initiatiefnemers oorspronkelijk een bronzen beeld voor zich zagen, waren ze direct geraakt door het voorstel van Van Houwelingen en Benzakour. Voor het Afrikaanderplein in Rotterdam Zuid, waar ook de eerste rassenrellen van Nederland plaatsvonden, schreef Mohammed Benzakour een gedicht ter ere van de gastarbeider. Op deze plek wordt het gedicht in meerdere talen zichtbaar gemaakt. Daarnaast neemt het wereldberoemde werk van Naum Gabo (Zonder Titel, 1957) aan de Coolsingel een essentiële rol in beslag. Gabo ontwierp zijn abstracte beeld van staal nadrukkelijk 'zonder betekenis' zodat de bevolking zelf invulling aan het werk kon geven. Een binding tussen de Rotterdammers en het werk bleef met de komst van het beeld helaas uit. In de volksmond kreeg het al snel veelzeggende bijnamen zoals 'Het Ding', 'Het Treinongeluk' of 'De Gestileerde Bloem.' Daarnaast bevindt het constructivistische beeldhouwwerk, dat ooit een geschenk was aan de directeur van de Bijenkorf, zich in een deplorabele staat van onderhoud. Zo ernstig, dat het 27 meter hoge beeld bijna dreigt om te vallen.
www.wikipedia.org:
De eerste werken van Naum Gabo waren nog figuratief, maar na terugkeer in Rusland wendde hij zich tot de non-figuratieve kunst en gebruikte materialen als glas en plastic. Ook ving hij aan kinetische objecten te vervaardigen.
Naum Gabo en Antoine Pevsner waren beiden een volgeling van de Russische constructivist Vladimir Tatlin: de moderne kunst dient de technische revolutie. Het principe dat zij vanaf 1920 in de beeldhouwkunst introduceerden en propageerden (met hun Realistisch Manifest) was volstrekt nieuw en afkomstig uit de bouwkunst, namelijk de constructie. Voorheen kende men alleen het boetseren en modelleren in klei, was en gips, het gieten in gips en brons en het hakken in steen, maar dat een beeld ook in elkaar gezet kon worden was nooit eerder vertoond. Van Gabo is zijn"Lineaire Constructie" uit 1949 heel bekend: geen massa meer, geen volume, maar in plaats daarvan totale transparantie en gewichtloosheid – en toch zeer ruimtelijk. Ook is dit beeld het allereerste echt abstracte beeld van de 20e eeuw, want het object is louter wat de titel aangeeft: een lineaire constructie.
H.W. Janson, Anthony Janson (2004):
Naum Gabo’s main contribution came in the early 1940s, when he created a new kind op plastic construction strung with nylon filament that comes very close to mathematical models.
Although he arrived at it through intuition, the parallels to contemporary scientific theory are astonishing, for the work embodies much the same spatiality as modern physics. Gabo was fascinaed by the links between art and science, which, he said 'arise from the same creative source and flow into the same ocean of the common culture.'
Like Kandinsky’s, his motives were purely spiritual, and he saw Constructivism as an instrument of change. None of this theory, however, accounts for the elegance of Habo’s linear constructions, which emody a strikingly modern sensibility.