Artist:
Kem Lum
Title:
Melly Shum Hates Her Job
Year:
1990
Adress:
Boomgaardsstraat
www.sculptureinternationalrotterdam.nl:
Hoewel Ken Lum gebruik maakt van de codes van de reclamewereld is onmiddellijk duidelijk dat het hier niet om een gewoon reclamebord gaat. Het bord probeert immers niets aan de man te brengen. We zien een foto van een vriendelijk glimlachende Aziatische vrouw die in een kantooromgeving achter een bureau zit. Daarnaast de tekst ‘Melly Shum hates her job’, die de andere helft van het billboard beslaat. Meer is er niet.
Normaliter zou een reclamebord nog een product of dienst aanprijzen die Melly Shum meer plezier in haar werk zou brengen, of een leukere baan. Hier moeten we het doen met de mededeling dat zij een hekel heeft aan haar baan. Maar is dat wel zo? De vrouw kijkt vriendelijk in de camera, terwijl naast haar het woord haat in rode letters van het bord af spat. Foto en tekst vertellen niet hetzelfde verhaal. Welke van de twee is waar?
www.bkor.nl:
Op de gevel van kunstcentrum Witte de With is het lachende gezicht van Melly Shum een vertrouwd onderdeel van het straatbeeld. Sinds 1990 hangt deze billboard van Ken Lum aan de zijgevel. Het is een ongekend lange ‘exposure’ voor een reclamebord.
De combinatie van taal en beeld speelt in veel van Ken Lums werk een grote rol. Halverwege de jaren ’80 werd Lum bekend met werk waarin hij portretten combineerde met abstracte logo’s en tekst. Naast elkaar geplaatst hadden de neplogo’s een bijzondere uitwerking op de portretfoto’s. De mensen op de foto waren niet langer individuen maar representanten van een merk. Het werk stelt vragen over identiteit.
In hoeverre bepalen merken de identiteit van de moderne mens? Ken Lum maakt geen reclame, maar zijn billboard bevat wel degelijk een ‘boodschap’. Hij maakt de codes van de reclame inzichtelijk. Door de stereotiepe vormgeving van de reclame in te zetten, laat hij zien hoe ingesleten onze kijkgewoonten zijn. Automatisch maken we een verbinding tussen woord en beeld en voelen ons aangesproken door de directe taal van het bord.
Maar is deze dame wel Melly Shum? Is Melly Shum een bestaand persoon? Omdat er geen telefoonnummer, website, prijs of product op het bord is vermeld, blijft alleen de tegenstrijdigheid tussen beeld en tekst over.
In tegenstelling tot reclame geeft dit kunstwerk geen antwoorden, maar roept slechts vragen op.
In 1990 had Ken Lum een grote solo-expositie in het kunstcentrum Witte de With. Sindsdien hangt het billboard aan de zijgevel van het kunstcentrum. In de loop der jaren is het enkele malen vervangen door een nieuw exemplaar. Eind 2007 is in overleg met Witte de With besloten het werk op te nemen in de Internationale Beelden Collectie. Het werk blijft eigendom van de kunstenaar en is in bruikleen geschonken aan Witte de With.
Kenneth Robert Lum (Vancouver, Canada – 1956) werkt met schilderkunst, sculptuur en fotografie aan een conceptueel oeuvre, dat vaak gaat over kwesties rond identiteit in relatie tot taal, portretkunst en ruimtelijke politiek. Zijn taalschilderijen vanaf de jaren ’80 zijn gebaseerd op de vormen en lettertypen van de reclame, waarvan hij onleesbare werken maakt in een niet bestaande taal, waarin vorm en kleur bepalend zijn. Hij heeft verschillende prijzen ontvangen voor zijn werk.
Hoewel Ken Lum gebruik maakt van de codes van de reclamewereld is onmiddellijk duidelijk dat het hier niet om een gewoon reclamebord gaat. Het bord probeert immers niets aan de man te brengen. We zien een foto van een vriendelijk glimlachende Aziatische vrouw die in een kantooromgeving achter een bureau zit. Daarnaast de tekst ‘Melly Shum hates her job’, die de andere helft van het billboard beslaat. Meer is er niet.
Normaliter zou een reclamebord nog een product of dienst aanprijzen die Melly Shum meer plezier in haar werk zou brengen, of een leukere baan. Hier moeten we het doen met de mededeling dat zij een hekel heeft aan haar baan. Maar is dat wel zo? De vrouw kijkt vriendelijk in de camera, terwijl naast haar het woord haat in rode letters van het bord af spat. Foto en tekst vertellen niet hetzelfde verhaal. Welke van de twee is waar?
www.bkor.nl:
Op de gevel van kunstcentrum Witte de With is het lachende gezicht van Melly Shum een vertrouwd onderdeel van het straatbeeld. Sinds 1990 hangt deze billboard van Ken Lum aan de zijgevel. Het is een ongekend lange ‘exposure’ voor een reclamebord.
De combinatie van taal en beeld speelt in veel van Ken Lums werk een grote rol. Halverwege de jaren ’80 werd Lum bekend met werk waarin hij portretten combineerde met abstracte logo’s en tekst. Naast elkaar geplaatst hadden de neplogo’s een bijzondere uitwerking op de portretfoto’s. De mensen op de foto waren niet langer individuen maar representanten van een merk. Het werk stelt vragen over identiteit.
In hoeverre bepalen merken de identiteit van de moderne mens? Ken Lum maakt geen reclame, maar zijn billboard bevat wel degelijk een ‘boodschap’. Hij maakt de codes van de reclame inzichtelijk. Door de stereotiepe vormgeving van de reclame in te zetten, laat hij zien hoe ingesleten onze kijkgewoonten zijn. Automatisch maken we een verbinding tussen woord en beeld en voelen ons aangesproken door de directe taal van het bord.
Maar is deze dame wel Melly Shum? Is Melly Shum een bestaand persoon? Omdat er geen telefoonnummer, website, prijs of product op het bord is vermeld, blijft alleen de tegenstrijdigheid tussen beeld en tekst over.
In tegenstelling tot reclame geeft dit kunstwerk geen antwoorden, maar roept slechts vragen op.
In 1990 had Ken Lum een grote solo-expositie in het kunstcentrum Witte de With. Sindsdien hangt het billboard aan de zijgevel van het kunstcentrum. In de loop der jaren is het enkele malen vervangen door een nieuw exemplaar. Eind 2007 is in overleg met Witte de With besloten het werk op te nemen in de Internationale Beelden Collectie. Het werk blijft eigendom van de kunstenaar en is in bruikleen geschonken aan Witte de With.
Kenneth Robert Lum (Vancouver, Canada – 1956) werkt met schilderkunst, sculptuur en fotografie aan een conceptueel oeuvre, dat vaak gaat over kwesties rond identiteit in relatie tot taal, portretkunst en ruimtelijke politiek. Zijn taalschilderijen vanaf de jaren ’80 zijn gebaseerd op de vormen en lettertypen van de reclame, waarvan hij onleesbare werken maakt in een niet bestaande taal, waarin vorm en kleur bepalend zijn. Hij heeft verschillende prijzen ontvangen voor zijn werk.