Artist:
Lon Pennock
Title:
The River
Year:
1984
Adress:
Blaak
sieraad, beschermer, provocateur
Voor mij is The River van Lon Pennock een baken, een sieraad, een beschermer, een provocateur, een overgangsrite en misschien nog méér. Je kunt The River het beste bekijken terwijl je langs Blaak loopt. Dan zie je het kunstwerk langzaam veranderen.
Vanuit de verte zie je tussen de bomen twee gouden lijnen. Dit is toch gek? Metershoge gouden staven, zomaar in de berm tussen de bomen. The River is een abstract sieraad dat de bomen, de straat, de gebouwen mooier maakt.
Als je dichter bij komt zie je dat The River veel hoger wordt dan de wolkenkrabbers rondom het kunstwerk. Volgens mij is dit voor een architect behoorlijk irritant. The River is dan een provocateur, een ruziemaker, een herrieschopper. Wij weten dat het simpelweg komt door het perspectief.
Als je The River ziet, weet je waar je bent. Blaak is hartje centrum, dichtbij de Coolsingel. The River is een baken, een beschermer, een steunpilaar; die je gerust stelt, steeds weer als je het kunstwerk ziet.
En dat schurkt aan bij The River als overgangsrite. Als wij The River voorbij zijn gebeurt er iets met ons. Natuurlijk zijn we dan halverwege Blaak. Maar als ik een rotdag heb gehad, ben ik blij dat dit voorbij is als ik The River zie. Ook steek ik soms mijn vuist omhoog en roep ik keihard 'YES', als de dag h-e-l-e-ma-a-a-l perfect ging.
Jeetje, dat twee simpele staven zoveel voor mij kunnen betekenen. Wat is The River een goed kunstwerk. Ik houd van The River van Lon Pennock.
By Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
Twee langwerpige stroken ijzer accentueren de hoogte, staand op de lengte-as van de Blaak en vormen een poort voor voetgangers die de Blaak oversteken. De twee elementen vormen een opvallende verticale bijdrage aan de stedelijkheid van het gebied. Ze doen denken aan obelisken of pilaren in een strakke moderne vormgeving. De beide delen hellen licht voorover, waardoor het beeld spanning krijgt.
Door de komst van de Markthal in 2014 veranderde de verkeerssituatie rondom het beeld. Er moest een ‘links-af’ komen richting de parkeergarage onder de Markthal. Vanwege de veranderde omgeving van het beeld werd er besloten het kunstwerk te veranderen van ‘kleur’, zodat het niet weg zou vallen in de gehele entourage. Daarom heeft het werk sinds 2013 een goudtint.
Na de jaren veertig en vijftig, waarin de wederopbouw centraal stond, kwam er een kentering in de jaren zeventig: Rotterdam richtte zich op de recreatieve functie. Blaak zou een gebied worden waarin zowel geflaneerd kon worden door voetgangers, als waar autoverkeer zich kon verplaatsen. Een brede middenberm zou als voetgangersgebied functioneren. Van deze plannen werd later afgezien, maar het voorstel om een kunstwerk te plaatsen werd wel uitgevoerd: de keuze viel op Lon Pennock om een kunstwerk te ontwerpen.
Pennock had lesgegeven aan de Academie van Beeldende Kunsten aan de Blaak en was vertrouwd met de omgeving. In 1984 werd het beeld geplaatst.
Lon Pennock (Den Haag, 1945) maakt naast veel abstracte formele sculpturen in de openbare ruimte, ook tekeningen en collages. Zijn beelden zijn reacties op of versterkingen van elementen in hun omgeving. Ze zijn voornamelijk gemaakt van metaal. Pennock is behalve beeldhouwer ook docent geweest aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.
www.cbkrotterdam.nl:
Pennock (in Kaat no 8, december 2011): 'Als je daar veel afslaand verkeer krijgt, wordt dat beeld in plaats van goed-van-op-afstand eigenlijk veel actiever. Dat is dan niet meer een beeld waar de boel aan voorbij schiet, maar eerder een spil waaromheen alles draait. Ene kant op, andere kant op. Dan moet het werk dus ook een veel actievere uitstraling krijgen.'
Pennock koos ervoor het beeld een andere kleur te geven. Na verschillende overwegingen besloot hij dat het een soort goud moest worden. De huidige zwarte kleur handhaven zou de sculptuur ‘onzichtbaarheid’ maken. Pennock: 'het beeld verandert niet van vorm, maar het wordt toch een heel ander beeld.'
Deze veranderde omstandigheden brachten Lon Pennock ertoe het beeld een metamorfose te laten ondergaan. Het beeld was destijds precies voor de locatie waar het zich nu bevindt gemaakt en de 22 meter hoge staanders zijn bijna even diep verankert in de grond; van verplaatsing kan dus geen sprake zijn. Pennock vindt dat een kunstenaar voor zijn kunst geen onschendbaarheid hoeft te claimen en dacht na over een mogelijke metamorfose van de sculptuur.
Net zoals Len Pennock in 1983 lang nadacht over de goede vorm voor zijn opdracht voor het beeld aan de Blaak, zo broedde hij ditmaal – op vraag van het Centrum Beeldende Kunst Rotterdam – op een oplossing voor de veranderde context van het beeld.
www.lonpennock.com:
His small sculptures and collages from the middle of the nineties in particular, are witness to the great virtuosity and freedom that Pennock has made his own. Pennock no longer needs to master the world with his monumental symbols. He paraphrases andcomments on sculptural art by also casting his assemblages in bronze. He commands the language of the material and, with practically nothing, knows how to pass subtle comment on the nature of things.
Lon Pennock: the language of material and the nature of things.
Jetteke Bolten-Rempt – skulptuur 1968-2003
www.wikipedia.org:
Leonardus Petrus Paulus "Lon" Pennock (22 May 1945, The Hague, – 9 March 2020, The Hague) was a Dutch sculptor, environmental artist, monumental artist and photographer.
Pennock studied sculpture at the Royal Academy of Art, The Hague from 1962 to 1967. He then continued his studies with a French scholarship to the École nationale supérieure des Beaux-Arts in Paris until 1968.
In 1969 he received both the Buys van Hulten price as the Jacob Maris incentive price. Twice he was awarded a scholarship by the Ministry of Culture, Recreation and Social Work in 1973 and in 1979. Pennock was trained as a traditional sculptor, but quickly turned into an abstract, even minimalist artist. Pennock lived and worked in The Hague, where he was born. In 1983-84 together with Kees Verschuren he developed a structure plan for art in a recreation area in the town of Spaarnwoude.
Pennock was director of the Willem de Kooning Academy in Rotterdam from 1979 to 1990. The 1984 sculpture in Rotterdam, working title The River, was placed at the West Blaak not far from the front of the academy building.
Voor mij is The River van Lon Pennock een baken, een sieraad, een beschermer, een provocateur, een overgangsrite en misschien nog méér. Je kunt The River het beste bekijken terwijl je langs Blaak loopt. Dan zie je het kunstwerk langzaam veranderen.
Vanuit de verte zie je tussen de bomen twee gouden lijnen. Dit is toch gek? Metershoge gouden staven, zomaar in de berm tussen de bomen. The River is een abstract sieraad dat de bomen, de straat, de gebouwen mooier maakt.
Als je dichter bij komt zie je dat The River veel hoger wordt dan de wolkenkrabbers rondom het kunstwerk. Volgens mij is dit voor een architect behoorlijk irritant. The River is dan een provocateur, een ruziemaker, een herrieschopper. Wij weten dat het simpelweg komt door het perspectief.
Als je The River ziet, weet je waar je bent. Blaak is hartje centrum, dichtbij de Coolsingel. The River is een baken, een beschermer, een steunpilaar; die je gerust stelt, steeds weer als je het kunstwerk ziet.
En dat schurkt aan bij The River als overgangsrite. Als wij The River voorbij zijn gebeurt er iets met ons. Natuurlijk zijn we dan halverwege Blaak. Maar als ik een rotdag heb gehad, ben ik blij dat dit voorbij is als ik The River zie. Ook steek ik soms mijn vuist omhoog en roep ik keihard 'YES', als de dag h-e-l-e-ma-a-a-l perfect ging.
Jeetje, dat twee simpele staven zoveel voor mij kunnen betekenen. Wat is The River een goed kunstwerk. Ik houd van The River van Lon Pennock.
By Theo, www.artatsite.com
www.bkor.nl:
Twee langwerpige stroken ijzer accentueren de hoogte, staand op de lengte-as van de Blaak en vormen een poort voor voetgangers die de Blaak oversteken. De twee elementen vormen een opvallende verticale bijdrage aan de stedelijkheid van het gebied. Ze doen denken aan obelisken of pilaren in een strakke moderne vormgeving. De beide delen hellen licht voorover, waardoor het beeld spanning krijgt.
Door de komst van de Markthal in 2014 veranderde de verkeerssituatie rondom het beeld. Er moest een ‘links-af’ komen richting de parkeergarage onder de Markthal. Vanwege de veranderde omgeving van het beeld werd er besloten het kunstwerk te veranderen van ‘kleur’, zodat het niet weg zou vallen in de gehele entourage. Daarom heeft het werk sinds 2013 een goudtint.
Na de jaren veertig en vijftig, waarin de wederopbouw centraal stond, kwam er een kentering in de jaren zeventig: Rotterdam richtte zich op de recreatieve functie. Blaak zou een gebied worden waarin zowel geflaneerd kon worden door voetgangers, als waar autoverkeer zich kon verplaatsen. Een brede middenberm zou als voetgangersgebied functioneren. Van deze plannen werd later afgezien, maar het voorstel om een kunstwerk te plaatsen werd wel uitgevoerd: de keuze viel op Lon Pennock om een kunstwerk te ontwerpen.
Pennock had lesgegeven aan de Academie van Beeldende Kunsten aan de Blaak en was vertrouwd met de omgeving. In 1984 werd het beeld geplaatst.
Lon Pennock (Den Haag, 1945) maakt naast veel abstracte formele sculpturen in de openbare ruimte, ook tekeningen en collages. Zijn beelden zijn reacties op of versterkingen van elementen in hun omgeving. Ze zijn voornamelijk gemaakt van metaal. Pennock is behalve beeldhouwer ook docent geweest aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.
www.cbkrotterdam.nl:
Pennock (in Kaat no 8, december 2011): 'Als je daar veel afslaand verkeer krijgt, wordt dat beeld in plaats van goed-van-op-afstand eigenlijk veel actiever. Dat is dan niet meer een beeld waar de boel aan voorbij schiet, maar eerder een spil waaromheen alles draait. Ene kant op, andere kant op. Dan moet het werk dus ook een veel actievere uitstraling krijgen.'
Pennock koos ervoor het beeld een andere kleur te geven. Na verschillende overwegingen besloot hij dat het een soort goud moest worden. De huidige zwarte kleur handhaven zou de sculptuur ‘onzichtbaarheid’ maken. Pennock: 'het beeld verandert niet van vorm, maar het wordt toch een heel ander beeld.'
Deze veranderde omstandigheden brachten Lon Pennock ertoe het beeld een metamorfose te laten ondergaan. Het beeld was destijds precies voor de locatie waar het zich nu bevindt gemaakt en de 22 meter hoge staanders zijn bijna even diep verankert in de grond; van verplaatsing kan dus geen sprake zijn. Pennock vindt dat een kunstenaar voor zijn kunst geen onschendbaarheid hoeft te claimen en dacht na over een mogelijke metamorfose van de sculptuur.
Net zoals Len Pennock in 1983 lang nadacht over de goede vorm voor zijn opdracht voor het beeld aan de Blaak, zo broedde hij ditmaal – op vraag van het Centrum Beeldende Kunst Rotterdam – op een oplossing voor de veranderde context van het beeld.
www.lonpennock.com:
His small sculptures and collages from the middle of the nineties in particular, are witness to the great virtuosity and freedom that Pennock has made his own. Pennock no longer needs to master the world with his monumental symbols. He paraphrases andcomments on sculptural art by also casting his assemblages in bronze. He commands the language of the material and, with practically nothing, knows how to pass subtle comment on the nature of things.
Lon Pennock: the language of material and the nature of things.
Jetteke Bolten-Rempt – skulptuur 1968-2003
www.wikipedia.org:
Leonardus Petrus Paulus "Lon" Pennock (22 May 1945, The Hague, – 9 March 2020, The Hague) was a Dutch sculptor, environmental artist, monumental artist and photographer.
Pennock studied sculpture at the Royal Academy of Art, The Hague from 1962 to 1967. He then continued his studies with a French scholarship to the École nationale supérieure des Beaux-Arts in Paris until 1968.
In 1969 he received both the Buys van Hulten price as the Jacob Maris incentive price. Twice he was awarded a scholarship by the Ministry of Culture, Recreation and Social Work in 1973 and in 1979. Pennock was trained as a traditional sculptor, but quickly turned into an abstract, even minimalist artist. Pennock lived and worked in The Hague, where he was born. In 1983-84 together with Kees Verschuren he developed a structure plan for art in a recreation area in the town of Spaarnwoude.
Pennock was director of the Willem de Kooning Academy in Rotterdam from 1979 to 1990. The 1984 sculpture in Rotterdam, working title The River, was placed at the West Blaak not far from the front of the academy building.