Soft. Light.
The hope for an entrance. Running to the gate. Fatigue and perseverance. Oh, no, what do I see? The passage is closed. Panic. Black.
Is there another possibility? How do I get further? A wall. The stones of the wall. Every stone is rough. Now I know for sure. There is no possibility here. Closed. Locked. Pain. Black.
I remember searching for the entrance. An arm that opens the door. The arm. Another arm. That was then. Not now. The passage is closed. Panic. Pain. Black.
Long ago. People. Together. Entrance. Passage. Not now. Closed. Panic. Pain. Black.
Not alone. Others too. There are people like me who saw the black entrance long ago. People like me who tell. The black wall gets smaller. Every time we tell about it. Perseverance. Hope. Soft. Light.
By Theo, www.artatsite.com

Zacht. Licht.
De hoop op een ingang. Rennen naar de poort. Vermoeidheid en doorzetten. Oh, nee wat zie ik? De doorgang is dicht. Paniek. Zwart.
Is er een andere mogelijkheid? Hoe kom ik verder? Een muur. De stenen van de muur. Elke steen is ruw. Nu weet ik het zeker. Hier is geen mogelijkheid. Gesloten. Dicht. Pijn. Zwart.
Ik herinner mij het zoeken naar de ingang. Een arm die de duur opent. De arm. Nog een arm. Dat was toen. Niet nu. De doorgang is dicht. Paniek. Pijn. Zwart.
Lang geleden. Mensen. Samen. Ingang. Doorgang. Niet nu. Dicht. Paniek. Pijn. Zwart.
Niet alleen. Ook anderen. Er zijn mensen zoals ik die lang geleden de zwarte ingang zagen. Mensen zoals ik die vertellen. De zwarte muur wordt kleiner. Elke keer als wij erover vertellen. Doorzetten. Hoop. Zacht. Licht.
Door Theo, www.artatsite.com