www.wikipedia.org:
Willem Cornelis (Wim) Kan (Scheveningen, 15 januari 1911 - Nijmegen, 8 september 1983) was een Nederlands cabaretier. Hij wordt met Toon Hermans en Wim Sonneveld gerekend tot De Grote Drie van het Nederlandse cabaret uit de jaren vijftig tot en met zeventig van de vorige eeuw.
Kan kwam uiteindelijk terecht in een krijgsgevangenkamp bij de Birmaspoorweg. Hij kreeg een relatief beschermde positie, waardoor hij minder hoefde te werken dan de doorsnee krijgsgevangene. De ellende van zijn verblijf in Birma verwerkte Kan na de oorlog in zijn optredens. Zo schreef hij voor een optreden op een reünie van Indische kampgevangenen in 1967 de zogenaamde Hirohito-hitparade.
Op 1 maart 1946 keerde het echtpaar terug in Nederland. Ze gingen weer het theater in en het ABC-cabaret herrees. Het werd een kweekvijver waar jonge talenten als Ton van Duinhoven, Teddy Scholten en Henk Scholten, Rijk de Gooijer hun carrière begonnen en veel anderen als Jenny Arean, Mimi Kok, Nelly Wiegel - Nelly Frijda, Maya Bouma, Wieteke van Dort, Frans Halsema, Marnix Kappers en Frits Lambrechts deden er ervaring op. Tekstschrijvers als Seth Gaaikema en Simon Carmiggelt leverden bijdragen.
Toen de Japanse keizer Hirohito in oktober 1971 Nederland bezocht, protesteerde Kan fel en riep op om de keizer als oorlogsmisdadiger voor de rechtbank te brengen. Het Kabinet-Biesheuvel I ging weifelend om met het bezoek van de keizer. Dat irriteerde Kan en medestanders van het kabinet. Kan zong een protestlied tijdens zijn oudejaarsconferentie 1972: Er leven haast geen mensen meer.
Kan schreef:"De regering zou hem een diner aanbieden - de regering zou hem geen diner aanbieden - hij mocht slapen op Huis ten Bosch - hij mocht daar niet slapen, maar zich alleen verschonen - de koningin zou hem ontmoeten - zou hem niet ontmoeten - hij zou op Soestdijk de lunch gebruiken - hij zou daar niets gebruiken, omdat hij brood bij zich had, etc. (...)
Kan noemde Hirohito gekscherend"De grote verzetsstrijder uit het land van de 'Rijzende Zon'". De keizer werd ontvangen door koningin Juliana, in aanwezigheid van prinses Beatrix, prins Claus, prinses Margriet en haar echtgenoot Pieter van Vollenhoven. Kan vond het een schandaal. Zijn acties kregen veel steun van mensen met een 'Indisch verleden' en leidden tot veel publicaties in kranten en tijdschriften, evenals tot uitzendingen op radio en televisie.
Bij het vertrek van Hirohito was er een demonstratie op Luchthaven Schiphol, waarbij Kan vergeefs trachtte zijn 'Birma-dagboek' aan de keizer aan te bieden. Vervolgens gaf hij een persconferentie. Frans Glissenaar beschrijft het voorval uitvoerig in Indië verloren, rampspoed geboren.
De schrijver Rudy Kousbroek bekritiseerde Kan omdat hij volgens hem de keizer ten onrechte verantwoordelijk hield voor de ellende in Nederlands-Indië en Birma. Rond het jaar 2000 werd door diverse publicaties duidelijk dat Hirohito zich nadrukkelijk had bemoeid met de oorlog en niet de marionet was die hij in de eerste dertig jaar na de oorlog leek te zijn geweest.

www.zwartekat.nl
"Men heeft mij gevraagd om in dit nieuwe jaar een paar woorden tot u te spreken in verband met de jaarwisseling."
Met deze opzettelijk deftig uitgesproken woorden begint Wim Kan in 1954 zijn optreden op de laatste dag van het jaar. Twintig jaar na zijn dood staat hij er nog altijd in de geschiedenisboeken als de uitvinder van de oudejaarsconference. Toch is hij zelden meer te horen op de radio of te zien op tv. In vergelijking met het huidige cabaret vindt het publiek Kan nu vaak traag met lange aanlopen voor het maken van een grap. Door de toespitsing op de politieke actualiteit van spreken kennen veel mensen niet langer de personen waar het toen om ging. Nieuwe generaties dreigen Wim Kan te vergeten.